Η απάντηση της υφυπουργού Υποδομών Μαρίνας Χρυσοβελώνη στην επιστολή του ΤΕΕ Μαγνησίας για τον περιφερειακό δρόμο του Βόλου, διαλύει και τις τελευταίες ελπίδες για ολοκλήρωση του έργου, σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό και τις σύγχρονες κυκλοφοριακές ανάγκες ενός πολεοδομικού συγκροτήματος με 130.000 κατοίκους. Οχι ότι περιμέναμε κάποια αισιόδοξη εξέλιξη σε ένα έργο που έχουν ξεχάσει ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του. Οι Βολιώτες θα πρέπει να συνηθίσουν να χρησιμοποιούν έναν ημιτελή περιφερειακό με αναρίθμητα λειτουργικά προβλήματα, όπου οι φωτεινοί σηματοδότες τίθενται συχνά – πυκνά εκτός λειτουργίας, οι οδηγοί τον διέρχονται με φόβο ψυχής, ενώ το χειμώνα μαζεύει τα νερά της βροχής σε διάφορα σημεία και το καλοκαίρι καθιστά μαρτυρική την έξοδο των πολιτών προς τις παράλιες του νοτίου Πηλίου.
Από τα όσα αναφέρονται στο υπόμνημα της υφυπουργού συμπεραίνουμε ότι τουλάχιστον για τα επόμενα τρία με πέντε χρόνια δεν πρόκειται να υπάρξει καμία απολύτως ουσιαστική εξέλιξη στο τμήμα από τη Μπουρμπουλήθρα μέχρι τον κόμβο της Λαρίσης. Ο κατάλογος των εκκρεμοτήτων που πρέπει να διαχειριστεί και να ολοκληρώσει το πλέον δυσκίνητο υπουργείο είναι τόσο μακροσκελής ώστε δεν θα πρέπει να ελπίζουμε παρά μόνο σε ένα θαύμα. Για το άλλο τμήμα από την Αγριά έως τα Λεχώνια, όπου μάλιστα προκύπτουν τώρα ανάγκες χρηματοδότησης αντιπλημμυρικών μελετών δεν χρειάζεται να μπούμε καν στη διαδικασία των εκτιμήσεων για το πότε μπορεί να υπάρξουν ουσιαστικές εξελίξεις. Αλλά ακόμη και στο τμήμα μετά τον κόμβο της ΑΓΕΤ, όπου σύμφωνα με το ΤΕΕ Μαγνησίας μπορεί να γίνει η δημοπράτηση της σχετικής εργολαβίας, εφόσον ολοκληρωθεί η εκκαθάρισή της, η αποφυγή της υφυπουργού Υποδομών να αναφερθεί στο επίμαχο τμήμα, γεννά μεγάλες ανησυχίες και αναγκάζει την πρόεδρο του τοπικού ΤΕΕ να επανέλθει με νέα επιστολή προς την υφυπουργό.
Την ίδια στιγμή, η κοινωνία του Βόλου και το πολιτικό της προσωπικό βρίσκονται σε κατάσταση αδράνειας για το θέμα του περιφερειακού δρόμου (όπως άλλωστε και για όλα τα κορυφαία ζητήματα της περιοχής). Η δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου από τους βουλευτές, την αυτοδιοίκηση και τους εκπροσώπους των κορυφαίων φορέων του νομού, που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πανίσχυρο μέσο πίεσης προς την κεντρική εξουσία, παραμένει ψευδαίσθηση. Το τοπικό πολιτικό προσωπικό όχι μόνο δεν ασχολείται με το θέμα, αλλά δείχνει απρόθυμο να αντιδράσει στη δεδομένη ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού να λύσει ένα θέμα, το οποίο σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ελληνικές πρωτεύουσες θεωρείται εκ των ουκ άνευ.
