Οσο περισσότερο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αντιμετωπίζει όπως ο διάβολος το λιβάνι την κριτική και την έκφραση οποιασδήποτε άποψης η οποία είναι αντίθετη ως προς την καθεστωτική αντίληψη των συγκυβερνωτών, τόσο ενισχύεται η πεποίθηση ότι η εξουσία όταν ασκείται από πρόσωπα τα οποία αναρριχήθηκαν σε θέσεις ευθύνης λόγω συγκυριών και λειτουργούν κάτω από ασφυκτικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, τότε οδηγεί σε στάσεις και συμπεριφορές που την αποξενώνουν από το λαό. Η αντίδραση κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών στο κίνημα «παραιτηθείτε» είτε μέσω διχαστικών δηλώσεων, είτε μέσω απαξιωτικών χαρακτηρισμών και δηλητηριωδών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απέδειξε του λόγου το αληθές και επιβεβαίωσε την εκτίμηση ότι οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν πάρει διαζύγιο με έννοιες όπως η αποδοχή της κριτικής. Οι εκφράσεις αποδοκιμασίας της πολιτικής τους, μετά την ψήφιση τόσων και τόσων αντιλαϊκών μέτρων μέσα σε χρόνο ρεκόρ, δεν μπορούσαν παρά να αποτελέσουν τη φυσιολογική αντίδραση μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, η οποία αγανάκτησε με τα ψέματα και των σημερινών ενοίκων του Μεγάρου Μαξίμου.
Οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στα κινήματα ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών και έφτασαν να εφαρμόζουν τα ίδια και χειρότερα με τους προκάτοχους τους, θα περίμενε κανείς να δείξουν τουλάχιστον ανοχή σε κινήσεις διαμαρτυρίας που εκφράζουν την απολύτως δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του κόσμου. Αντίθετα, τα πρωτοπαλίκαρα της συγκυβέρνησης που ενώ κουνάνε προκλητικά το δάχτυλο σε όποιον αντιδρά και διαφωνεί, μέσα στο κοινοβούλιο σκύβουν το κεφάλι και ψηφίζουν τα πάντα για να μην χάσουν τα πρόσκαιρα προνόμια της εξουσίας, επέλεξαν να ρίξουν λάσπη σε όσους διοργάνωσαν και μετείχαν στο πρόσφατο συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή, με σκοπό αποκλειστικά και μόνο τη συσπείρωση της εναπομείνασας εκλογικής τους βάσης. Σε αυτή την προσπάθεια διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο ΜΜΕ που είναι φίλα προσκείμενα στη σημερινή κυβέρνηση και δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων.
Ολοι οι υπόλοιποι αντιμετωπίζονται σαν εχθροί του τόπου που θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση και να εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα εξουσίας το οποίο θα εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Ποια είναι όμως τα «δικά μας» και ποια τα «δικά τους» συμφέροντα; Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας και όχι μιας μερίδας ευνοημένων οσφυοκαμπτών. Αυτές οι διχαστικές θέσεις μπορεί να αποτελούν εφήμερες δικαιολογίες, ώστε οι εκάστοτε εραστές της εξουσίας να παραμένουν στους θώκους τους και να αποφασίζουν εις βάρος του λαού, ωστόσο έρχεται η στιγμή που οι πολίτες και η ιστορία αποδίδουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Εκείνη την ώρα η αλαζονεία της εξουσίας και οι παρενέργειές της σε ό,τι αφορά στο πώς αντιμετωπίζεται η αντίθετη άποψη και η κριτική στάση απέναντι στις ψεύτικες υποσχέσεις, δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι η προστασία, ως κόρη οφθαλμού, του δικαιώματος των πολιτών να διαμαρτύρονται ελεύθερα ενάντια σε κάθε εξουσία, η οποία δεν σέβεται τη δύναμη τους.
