Το τριτοκοσμικό εργασιακό καθεστώς που βιώνουν οι καθαρίστριες των σχολείων, των πανεπιστημίων και των νοσοκομείων της χώρας δεν αποτελεί παρά μια χαρακτηριστική μικρογραφία των εργασιακών συνθηκών στον ιδιωτικό τομέα από τότε που καταργήθηκαν θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων και επικράτησε ο νόμος του ισχυρού. Ελαστικές σχέσεις εργασίας με μισθούς πείνας, χωρίς επιδόματα και δικαίωμα απουσίας του εργαζομένου ακόμη και σε περίπτωση ασθένειας, αλλεπάλληλες αλλαγές στις εργασιακές συμβάσεις και εργοδότες που αντιμετωπίζουν το προσωπικό των επιχειρήσεών τους σαν σύγχρονους σκλάβους, τείνουν να αποτελέσουν κανόνα στην εργασιακή ζούγκλα της μνημονιακής Ελλάδας. Στα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία όπου η καθαριότητα σχετίζεται άμεσα με τη δημόσια υγεία, επικρατούν συνθήκες οι οποίες παραπέμπουν σε πραγματικό εργασιακό μεσαίωνα. Εκεί οι καθαρίστριες εργάζονται χωρίς συγκεκριμένα ωράρια και αμείβονται με μισθούς εξαθλίωσης, χωρίς να μπορούν να βρουν το δίκιο τους όταν διαπιστώνουν ότι τις εκμεταλλεύονται. Οι κατά καιρούς αντιδράσεις τους προσκρούουν στο καθεστώς των εργολάβων που έχουν εισχωρήσει στο δημόσιο και τα πανεπιστήμια, προκειμένου να εξοικονομηθούν, υποτίθεται, δαπάνες και να τηρηθούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις για πάγωμα των προσλήψεων ακόμη και σε ό,τι αφορά στην κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών όπως η καθαριότητα. Οι καθαρίστριες παρά το εργασιακό δράμα που βιώνουν, προσπαθούν να είναι συνεπείς ως προς τις υποχρεώσεις τους καθώς από τη δική τους ευσυνειδησία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας. Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται όσοι ενισχύουν και διατηρούν το σημερινό απαράδεκτο εργασιακό καθεστώς, όπου οι ανάδοχοι αλωνίζουν και τα αρμόδια υπουργεία επιδιώκουν να λύσουν το πρόβλημα μέσα από την υιοθέτηση τακτικών, οι οποίες απέτυχαν παταγωδώς στο πρόσφατο παρελθόν. Οπως η συγκρότηση κοινωνικών συνεταιρισμών από τις καθαρίστριες, που από τη μια στιγμή στην άλλη καλούνται να μετατραπούν σε επιχειρηματίες και να ανταγωνιστούν τους «επαΐοντες» του χώρου. Στη μοίρα που βρίσκονται σήμερα οι καθαρίστριες θα βρεθούν από το ερχόμενο Φθινόπωρο χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, όπου έρχεται πραγματικός Αρμαγεδδώνας μέσω της δεύτερης αξιολόγησης. Η πλήρης κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων που θα απαιτήσουν οι θεσμοί, ώστε να εγκρίνουν την επόμενη δόση του δανείου προς τη χώρα μας θεωρείται μάλλον απίθανο να βρει αντίσταση από μια κυβέρνηση, η οποία πριν από λίγες ημέρες έδωσε τα πάντα στους δανειστές και μετά το καλοκαίρι ετοιμάζεται να ξεπουλήσει και τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα όσων έχουν ακόμη δουλειά στην Ελλάδα.
Γιώργος Λαμπράκης: Εργασιακός μεσαίωνας
