Ο Βόλος και η Μαγνησία της εκρηκτικής αποβιομηχάνισης και της ανεξέλεγκτης ανεργίας αποτελούν χαρακτηριστική μικρογραφία της καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων και της επιβολής μέτρων και πολιτικών για την τρομοκράτηση των εργαζομένων, είτε μέσω προειδοποιήσεων όταν οι τελευταίοι μετέχουν σε απεργίες, είτε μέσω απολύσεων όταν συνδικαλιστές έχουν την «κακή συνήθεια» να γίνονται ενοχλητικοί διεκδικώντας όσα απορρέουν από το θεσμικό τους ρόλο.
Η περίπτωση της συνδικαλίστριας της εταιρείας ΒΕΜΕΚΕΠ που απολύθηκε εφόσον δεν συμμορφώθηκε ως προς τις υποδείξεις για τη συνδικαλιστική της δράση, εντός του εργοστασίου, είναι χαρακτηριστική του εργασιακού μεσαίωνα που επιχειρούν κάποιοι να επιβάλλουν και σε τοπικό επίπεδο, εκμεταλλευόμενοι πάντα τις δραματικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και την ισχύουσα εργατική νομοθεσία που έφεραν τα μνημόνια και οι υπουργοί εργασίας, οι οποίοι υπέγραψαν τις συγκεκριμένες αποφάσεις.
Πλέον όποιος απεργεί ή διεκδικεί τα δικαιώματά του, βάσει των όσων εξακολουθούν και προβλέπουν για την προστασία των εργασιακών σχέσεων οι ισχύοντες νόμοι, στοχοποιείται από την εργοδοσία και στην πρώτη ευκαιρία απολύεται. Χωρίς να εξετάζεται η επαγγελματική τους επάρκεια και ευσυνειδησία, οι εργοδότες τους δείχνουν την πόρτα της εξόδου από τις επιχειρήσεις τους για να μην «παρασύρουν» και άλλους συναδέλφους τους. Ετσι δίνεται το παράδειγμα σε όσους θελήσουν μελλοντικά να ακολουθούσουν τον ίδιο δρόμο, να διεκδικήσουν δηλαδή ό,τι δικαιούνται και να μην σκύψουν το κεφάλι στην αδικία και τον εργοδοτικό παραλογισμό.
Παράλληλα όμως οι απολύσεις που γίνονται για παραδειγματισμό, επιτυγχάνουν και ένα ακόμη αποτέλεσμα, πολύ πιο άμεσο και ουσιαστικό. Οι εργαζόμενοι της επιχείρησης που βλέπουν τον συνδικαλιστή να απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες και ήδη δέχονται πιέσεις να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με μισθούς πείνας και εξαθλίωσης, λυγίζουν και αποδέχονται τα σχέδια των εργοδοτών. Ετσι επιτυγχάνεται ένα διπλό αποτέλεσμα. Από τη μια προκύπτει ένα εργατικό δυναμικό χωρίς αντιστάσεις και λοιπές «ενοχλητικές διαθέσεις» και από την άλλη το ίδιο προσωπικό συμβάλει στον περαιτέρω περιορισμό των λειτουργικών εξόδων της επιχείρησης όπου απασχολείται. Και φθηνοί και τρομοκρατημένοι. Το διαχρονικό όνειρο κάθε επιχειρηματία για τους εργαζόμενους που απασχολεί, το έκαναν πραγματικότητα τα μνημόνια και η οικονομική κρίση που τα δημιούργησε. Και όλα αυτά ενώ βρίσκεται προ των πυλών η «συζήτηση» για νέες αλλαγές στα εργασιακά και νέες τροποποιήσεις στο συνδικαλιστικό νόμο.
