Η εικόνα κατάρρευσης που περιγράφουν οι εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ Βόλου αναφορικά με μια σειρά τραγικών ελλείψεων σε οχήματα και προσωπικό, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά τη φυσιολογική εξέλιξη της εφαρμογής μιας παρατεταμένης πολιτικής εξωφρενικών μειώσεων στο πρωτοβάθμιο δημόσιο σύστημα υγείας του τόπου. Τα ασθενοφόρα που σχεδόν έχουν εξαντλήσει το όριο ζωής τους και η αδυναμία κάλυψης ακόμη και των εξόδων αγοράς καυσίμων ώστε να κινηθούν ή για την ασφάλισή τους, έτσι ώστε να μην παραμένουν ακινητοποιημένα στα κέντρα υγείας της περιοχής, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αναμενόμενο αποτέλεσμα των δραματικών περικοπών στις δαπάνες του κράτους, με σκοπό να μειωθούν τα ελλείμματα και να πιαστούν οι στόχοι των μνημονίων. Ετσι καταντήσαμε να πληρώνουν οι ασθενείς από την τσέπη τους τη βενζίνη για τα ασθενοφόρα και οι γιατροί με τους νοσηλευτές να αγοράζουν από τα φαρμακεία βαμβάκι, γάζες και λοιπά αναλώσιμα πρώτης ανάγκης που ενώ είναι απολύτως απαραίτητα για την ομαλή λειτουργία των πρωτοβάθμιων μονάδων υγείας τελειώνουν και δεν αντικαθίστανται. Η κατάσταση στη δημόσια υγεία είναι τόσο οριακή ώστε από καθαρή τύχη δεν έχουμε θρηνήσει ακόμη κάποια ανθρώπινη ζωή. Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε να ποντάρουμε στην τύχη σε ό,τι αφορά στη λειτουργία του συγκεκριμένου συστήματος με τις τόσες ελλείψεις και τις αγιάτρευτες παθογένειες.
Το προσωπικό του ΕΚΑΒ διαρκώς κρούει τον κώδωνα του κινδύνου καθώς αυτό που καλείται να διαχειριστεί, σε καθημερινή βάση, ξεπερνά τα όρια της λογικής. Από τη μια το έχουν αφήσει δίχως οχήματα και προσωπικό και από την άλλη του ζητούν να καλύψει τις ανάγκες του νοσοκομείου αναφορικά με διακομιδές και εξετάσεις, ακόμη και εκτός περιφέρειας Θεσσαλίας καθώς και των κέντρων υγείας, όπου είτε δεν υπάρχουν καύσιμα για τα ασθενοφόρα, είτε αυτά είναι ανασφάλιστα και δεν αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για τη χρήση τους, είτε οι εναπομείναντες οδηγοί δεν επαρκούν για να καλύψουν τις προβλεπόμενες βάρδιες. Το χειρότερο είναι πως όσο περνά ο καιρός και διογκώνονται τα προβλήματα, τόσο αυξάνει η αδιαφορία των αρμόδιων θεσμικών οργάνων, σε επίπεδο υπουργείων και της τοπικής υγειονομικής περιφέρειας, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν κάποιες στοιχειώδεις έστω ανάγκες του ΕΚΑΒ και των κέντρων υγείας. Στις αλλεπάλληλες εκκλήσεις των εργαζομένων, οι αρμόδιοι απαντούν με τις γνωστές δικαιολογίες περί οικονομικών δυσχερών ή σε μερικές περιπτώσεις δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν. Ισως γιατί γνωρίζουν ότι το όλο σύστημα βρίσκεται στα όρια της διάλυσης και ο δικός τους ρόλος είναι καθαρά διακοσμητικός. Ισως γιατί έχουν εγκλωβιστεί ανάμεσα στο κομματικό καθήκον, το οποίο υπηρετούν πιστά και στη δική τους προσωπική ανεπάρκεια να δώσουν λύσεις σε καυτά προβλήματα της κοινωνίας.
Η κατάσταση στο ΕΚΑΒ και τα κέντρα υγείας, σε συνδυασμό με τους απλήρωτους νοσηλευτές του νοσοκομείου Βόλου, στους οποίους οφείλονται δεδουλευμένες αποδοχές από νυχτερινή εργασία και αργίες εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια, συνθέτουν το παζλ της πλήρους διάλυσης στο δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας μας. Εκεί όπου αναζητούν καθημερινά καταφύγιο όσοι αδυνατούν να καλύψουν βασικές ανάγκες των οικογενειών τους και ελπίζουν ότι στα δημόσια νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας θα βρουν γιατρειά. Το θετικό είναι πως αντιμετωπίζονται από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που εξακολουθεί και προσφέρει αγόγγυστα τις υπηρεσίες του κρατώντας όρθιο το όλο σύστημα. Το αρνητικό είναι πως τα αποθέματα των αντοχών αυτών των ανθρώπων αρχίζουν και εξαντλούνται.
