Από την περασμένη Κυριακή κάνει το γύρο της χώρας η είδηση για την πορεία διαμαρτυρίας που κάνουν πολίτες και εκπρόσωποι φορέων της Πάτρας με προορισμό την Αθήνα και σκοπό να διατρανώσουν την αγωνία τους για τον εφιάλτη της ανεργίας. Η Πάτρα είναι μια πόλη όπου το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, προκαλώντας τεράστια προβλήματα σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ απειλεί πλέον τη συνοχή της τοπικής κοινωνίας. Oπως δηλαδή συμβαίνει και στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας, όπου σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ ο συνολικός αριθμός των ανέργων αγγίζει τα 20.000 άτομα, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις του τοπικού Εργατικού Κέντρου ίσως και να ξεπερνά τα 30.000! Στην Πάτρα η τοπική κοινωνία με μπροστάρη το δήμο, αφού διαπίστωσε ότι δεν προκύπτουν προοπτικές ανάσχεσης του προβλήματος της ανεργίας, αποφάσισε να διατρανώσει την αγωνία της με έναν συμβολικό τρόπο που ωστόσο φέρνει την περιοχή στο προσκήνιο της πανελλαδικής επικαιρότητας και αναδεικνύει ένα ζήτημα που αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για τη χώρα μας, συνολικά. Στο Βόλο της παντελούς απουσίας αναπτυξιακών σχεδιασμών και ανάληψης αντίστοιχων πρωτοβουλιών, επικρατεί η απόλυτη αδράνεια. Σε μια πόλη όπου κλείνουν εργοστάσια και ανοίγουν καφετέριες, όπου τα μεγάλα έργα παραμένουν τελματωμένα και ο σχεδιασμός νέων αγνοείται, κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται σοβαρά για την ανεργία, η οποία τσακίζει χιλιάδες οικογένειες και κρατά στο περιθώριο της επαγγελματικής ενεργοποίησης το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, τους νέους. Θα έλεγε κανείς ότι παρακολουθούμε άβουλοι και μοιραίοι το τέρας της ανεργίας να γιγαντώνεται, τη στιγμή που τα μέτρα για την αντιμετώπισή του, όπως τα προγράμματα ολιγόμηνης απασχόλησης ανέργων με μισθούς – φιλοδωρήματα και τριτοκοσμικές εργασιακές σχέσεις δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ασπιρίνες για την αντιμετώπιση της επάρατης νόσου. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου δεν υπάρχει μια υποτυπώδης έστω αντίδραση. Ενα επιφανειακό έστω ενδιαφέρον από τους τοπικούς πολιτικούς ιθύνοντες. Απλά κάθε μήνα καταγράφεται η διόγκωση του φαινομένου, τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τις ατέλειωτες λίστες των ανέργων διαρκώς μεταβάλλονται επί τα χείρω και ακόμη περισσότεροι συνάνθρωποί μας, κυρίως νέοι, μένουν εκτός παραγωγικής διαδικασίας.
Αύτη είναι η κατάσταση στην περιοχή με απλά λόγια. Ενας ατέλειωτος στρατός από απελπισμένους ανέργους και ένα πολιτικό προσωπικό που δεν δείχνει να συμμερίζεται την αγωνία όσων δίνουν καθημερινά μια τιτάνια μάχη για να επιβιώσουν. Η αντιμετώπιση του προβλήματος αποτελεί προφανώς ζήτημα κεντρικού σχεδιασμού και πολιτικών που θα φέρουν κάποτε την ανάπτυξη στον τόπο μαζί με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Μέχρι τότε όμως σε τοπικό επίπεδο οφείλουμε να παραμείνουμε ενεργοί διεκδικητές πολιτικών, οι οποίες θα ανακουφίσουν το δράμα των ανέργων. Οχι θλιβεροί παρατηρητές μιας διαγραφόμενης τραγωδίας με απρόβλεπτες διαστάσεις. Το παράδειγμα της Πάτρας εκτός από τον ισχυρό συμβολισμό που εκπέμπει, έχει και έναν ουσιαστικό χαρακτήρα καθώς η τοπική κοινωνία δείχνει να νοιάζεται και το δείχνει. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας που η πορεία του δημάρχου και των υπολοίπων κατοίκων και εκπροσώπων φορέων και συλλογών θα φτάσει στην Αθήνα, ολόκληρη η Ελλάδα θα έχει γίνει κοινωνός του προβλήματος. Ο Βόλος που μέχρι και πριν από λίγα χρόνια ήταν πρωταθλητής στην ανεργία, εξακολουθεί και παραμένει εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αντιπαραθέσεις και έριδες, τις οποίες ανατροφοδοτεί ο τοπικός μας πολιτικός και κοινωνικός μικρόκοσμος.
