Οταν η απόγνωση και η απελπισία θολώνουν το μυαλό και η δημοσιοποίηση ενός προσωπικού δράματος στα ΜΜΕ, προκειμένου να βρεθεί λύση σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, καθίσταται μονόδρομος, τότε η πολιτεία, η κοινωνία και τα θεσμοθετημένα όργανα που τις εκπροσωπούν έχουν αποτύχει παταγωδώς. Η περίπτωση μιας 56χρονης που μαζί με το γιο της μένουν στο δρόμο από το περασμένο καλοκαίρι, είναι ενδεικτική των ανύπαρκτων κοινωνικών αντανακλαστικών, υπηρεσιών με τη σχετική αρμοδιότητα παρέμβασης. Σε δυο μικρές χειραποσκευές έχουν χωρέσει όλο τους το βιος. Την ημέρα περιπλανώνται στην πόλη και τα βράδια βρίσκουν καταφύγιο στα πάρκα και τα παγκάκια. Τις καθημερινές τους ανάγκες για λίγο φαγητό τις καλύπτουν μέσα από το πρόγραμμα δωρεάν σίτισης της Μητρόπολης Δημητριάδος. Στα πρόσωπά τους αποτυπώνεται ο εφιάλτης τον οποίο ζουν από τον περασμένο Ιούλιο, όταν η μητέρα έπαθε εργατικό ατύχημα, έχασε στη συνέχεια τη δουλειά της και μαζί με αυτή και το πενιχρό εισόδημα με το οποίο κάλυπτε κάποιες απολύτως βασικές ανάγκες. Ολα αυτά συνέβησαν σε ενορία των Αθηνών, όπου είναι άξιο απορροίας πως είναι δυνατόν να της φέρθηκαν με τέτοιον τρόπο άνθρωποι που υπηρετούν το Θεό. Στην περιοχή μας αναζήτησε καταφύγιο μετά το καλοκαίρι. Καμία διέξοδος και εδώ. Ολο το χειμώνα τον πέρασε με το γιο της έξω στο δρόμο. Πότε στο χώρο έξω από το τμήμα επειγόντων περιστατικών του Νοσοκομείου, πότε στα παγκάκια των πάρκων της πόλης. Οσο και να φαίνεται σε όλους εμάς που έχουμε ένα σπίτι για να μείνουμε και ένα κρεβάτι για να κοιμηθούμε, αδύνατον να επιβιώσει ένας συνάνθρωπος μας έξω στο δρόμο, η περίπτωση της 56χρονης έρχεται να επιβεβαιώσει ότι όχι μόνο είναι δυνατόν να παραμένουν εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα τους δύο συνάνθρωποί μας, αλλά πως εξακολουθεί να μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να βρεθεί για αυτούς έστω ένα προσωρινό κατάλυμα και μια δουλειά έτσι ώστε να καλύπτουν τα έξοδά τους. Η 56χρονη είναι άνθρωπος υπερήφανος και με θέληση για δουλειά. Δεν θέλει ελεημοσύνη, αλλά μια ευκαιρία ώστε να ξανακερδίσει το δικαίωμα στη ζωή. Η δημοσιοποίηση του προσωπικού της δράματος αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας και των θεσμοθετημένων της οργάνων, προκειμένου να βρεθεί μια λύση για αυτή την οικογένεια. Να ενεργοποιηθούν τα κατάλληλα αντανακλαστικά των αρμόδιων κοινωνικών υπηρεσιών, ώστε να πάψουν να ζουν στο δρόμο δύο συνάνθρωποί μας, οι οποίοι δείχνουν αυτή τη στιγμή να είναι ξεχασμένοι από το Θεό και τους ανθρώπους. Στο δήμο Βόλου υπάρχουν δομές και το κατάλληλο προσωπικό που μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο της 56χρονης και του γιου της. Το παράπονό της, ότι στις αρχικές της εκκλήσεις δεν βρήκε καμία ανταπόκριση από τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου, πρέπει να αποτελέσει την αφορμή ώστε να τελειώσει άμεσα το δράμα της. Ο Βόλος είναι μια πόλη με πρότυπες κοινωνικές δομές, οι οποίες στελεχώνονται από έμπειρο δυναμικό. Σε ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, ενεργοποιήθηκαν και έδωσαν ουσιαστικές λύσεις, επιβεβαιώνοντας την παραπάνω διαπίστωση. Το ίδιο καλούνται να πράξουν και τώρα που η συγκεκριμένη περίπτωση χτυπά την πόρτα της τοπικής κοινωνίας και απαιτεί άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπιση. Καμιά ολιγωρία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Τα στοιχεία 56χρονης της βρίσκονται στη διάθεσή μας και αναμένουμε την άμεση ανταπόκριση όσων έχουν τη σχετική ευθύνη.
Γιώργος Λαμπράκης: Δύο ψυχές στο δρόμο…
