Η πολιτεία με το να τους οφείλει δεδουλευμένα από τις επιπλέον εφημερίες που έκαναν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 15 μηνών(!) δεν παραβιάζει μόνο την εργατική νομοθεσία, αλλά δείχνει ασέβεια απέναντι σε νέους επιστήμονες, οι οποίοι επέλεξαν να μείνουν στον τόπο τους και να συμβάλουν με τις δικές τους δυνάμεις στην απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας του
Η περίπτωση των απλήρωτων ειδικευόμενων γιατρών του νοσοκομείου Βόλου που ξεκινούν από αύριο επίσχεση εργασίας, απειλώντας να τινάξουν στον αέρα την φαινομενικά ομαλή λειτουργία του «Αχιλλοπουλείου», δεν είναι τίποτα άλλο από την κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου προβλημάτων στον πολύπαθο χώρο της δημόσιας υγείας που και η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν αντιμετώπισε, αλλά κατάφερε να διογκώσει με τις πολιτικές της. Οι ειδικευόμενοι γιατροί του νοσοκομείου Βόλου αποτελούν το 60% του συνολικού ιατρικού προσωπικού. Εργάζονται σε απάνθρωπα ωράρια και χάρις τη δική τους συμβολή το τοπικό νοσηλευτικό ίδρυμα στέκεται στα πόδια του. Η πολιτεία με το να τους οφείλει δεδουλευμένα από τις επιπλέον εφημερίες που έκαναν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 15 μηνών(!) δεν παραβιάζει μόνο την εργατική νομοθεσία, αλλά δείχνει ασέβεια απέναντι σε νέους επιστήμονες, οι οποίοι επέλεξαν να μείνουν στον τόπο τους και να συμβάλουν με τις δικές τους δυνάμεις στην απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας του. Κι όμως οι ειδικευόμενοι γιατροί αντιμετωπίζονται και από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας σαν τα παιδιά ενός κατωτέρου Θεού, που θα πρέπει να εξαντλούνται καθημερινά προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στις κλινικές, τα χειρουργεία και το τμήμα επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου Βόλου και στο τέλος να μην πληρώνονται τις εφημερίες τους. Από τη στιγμή λοιπόν που ο νόμος τους δίνει το δικαίωμα να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους, αποφάσισαν να διεκδικήσουν το δίκιο τους και να προχωρήσουν από αύριο σε δυναμικές κινητοποιήσεις, προκαλώντας στην ουσία μπλακ άουτ στο «Αχιλλοπούλειο», καθώς δίχως τη συμβολή των ειδικευόμενων γιατρών είναι αδύνατον να γίνουν τα χειρουργεία, να λειτουργήσουν οι κλινικές και να εξυπηρετηθεί ο μεγάλος όγκος των πολιτών που προσέρχονται καθημερινά στο τμήμα επειγόντων περιστατικών.
Ποιος θα το φανταζόταν πριν από λίγα χρόνια ότι οι γιατροί του δημοσίου θα αγωνιζόντουσαν για τα αυτονόητα. Την αμοιβή τους για την παροχή των υπηρεσιών τους στο δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας. Οι κινητοποιήσεις που γίνονταν πριν τα μνημόνια για τη διεκδίκηση ή τη διατήρηση προνομιών, έδωσαν τη θέση τους σε αγώνες για τη διασφάλιση της καταβολής των αμοιβών για τις εφημερίες ή για την αποτροπή της ολοκληρωτικής απαξίωσης των δημόσιων νοσοκομείων, στο πλαίσιο του γενικότερου σχεδιασμού περικοπών και εξοικονόμησης δαπανών στο δημόσιο. Αυτές οι πολιτικές οδήγησαν από το 2010 μέχρι σήμερα σε έναν κατήφορο δίχως τέλος τον πιο κρίσιμο τομέα της λειτουργίας του κράτους. Ενός κράτους που δεν σέβεται ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα των λειτουργών υγείας, αφήνοντάς τους στο έλεος των μνημονίων. Απλήρωτους και αγανακτισμένους για την κατάντια της χώρας τους. Απλήρωτους και μετανιωμένους που δεν έφυγαν από την Ελλάδα όσο ήταν καιρός. Απλήρωτους και απέναντι στους πολίτες που θα υποστούν όπως συμβαίνει σε κάθε μορφής κινητοποίηση, τις συνέπειες της αγωνιστικής διεκδίκησης ενός κλάδου εργαζομένων ενάντια σε άδικες και προκλητικές πολιτικές. Μόνο που τα δημόσια νοσοκομεία δεν είναι μια απλή υπηρεσία όπου λόγω απεργίας ο πολίτης δεν θα καταφέρει να εκδώσει ένα πιστοποιητικό ή μια βεβαίωση. Τα δημόσια νοσοκομεία είναι το τελευταίο αποκούμπι του για τη λήψη υπηρεσιών υγείας, τις οποίες αδυνατεί να εξασφαλίσει, όντας άνεργος, απλήρωτος ή ακόμη και ανασφάλιστος.
Φανταστείτε την αγανάκτηση ενός χαμηλοσυνταξιούχου που περίμενε μήνες να τον ειδοποιήσουν για ένα απαραίτητο χειρουργείο, όταν πληροφορηθεί αύριο ότι το χειρουργείο του αναβάλλεται επειδή το κράτος, επί 15 ολόκληρους μήνες, είναι ασυνεπές απέναντι στους γιατρούς οι οποίοι θα τον έκαναν καλά!
