Η τοπική κοινωνία θα πρέπει να αρχίσει να προετοιμάζεται για την υποδοχή μεγάλου αριθμού προσφύγων και μεταναστών, πολύ πιο γρήγορα από ό,τι εκτιμούν όσοι διοχετεύουν συγκεκριμένες πληροφορίες στην τοπική κοινή γνώμη, αποσκοπώντας στη δημιουργία θορύβου γύρω από το θέμα και ταυτόχρονα στην ενεργοποίηση των ξενοφοβικών αντανακλαστικών συγκεκριμένων ομάδων πολιτών. Ασχετα με το αν και σε ποιο βαθμό διαθέτει ο Βόλος τις κατάλληλες υποδομές για την υποδοχή και τη φιλοξενία μεταναστών και προσφύγων από τον Πειραιά και άλλα λιμάνια της χώρας, όπου η κατάσταση είναι απελπιστική, η πόλη και οι κάτοικοί της θα πρέπει να είναι έτοιμοι να συνδράμουν από τη δική τους σκοπιά στην παροχή υπηρεσιών και βοήθειας σε αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους δείχνει να αγνοεί ακόμη και ο ίδιος ο Θεός. Το λιμάνι της πόλης μπορεί να μην διαθέτει τις απαραίτητες υποδομές για να υποδεχτεί πρόσφυγες και το Εκθεσιακό Κέντρο του δήμου μπορεί να θεωρείται μια λανθασμένη επιλογή για τη διαχείριση της εκρηκτικής κατάστασης που αντιμετωπίζει η χώρα μας τους τελευταίους μήνες, ωστόσο από τη στιγμή που ο κεντρικός σχεδιασμός περιλαμβάνει όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις με λιμάνια και πρόσβαση στο εθνικό οδικό δίκτυο, οφείλουμε να προετοιμαστούμε ώστε να συμβάλουμε στη συνολική προσπάθεια για τη φιλοξενία των προσφύγων και ιδίως των μικρών παιδιών. Οδηγός μας δεν μπορεί να είναι οι ακραίοι εθνικιστές ή οι ανεγκέφαλοι που μάλιστα κατέχουν θέσεις ευθύνης και πιέζουν καθοδηγούμενοι από τις δικές τους σκοπιμότητες, ώστε να εξαιρεθεί η περιοχή από αυτή την προσπάθεια, ή για να διασφαλιστούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες. Σαφώς και πρέπει η παραμονή τους στην πόλη να γίνει υπό συγκεκριμένους όρους, πρωτίστως για τη διασφάλιση ανθρώπινων όρων φιλοξενίας και δευτερευόντως για την προστασία μιας περιοχής από δυσάρεστες συνέπειες, ενόψει μάλιστα και της τουριστικής περιόδου.
Οδηγός μας πρέπει να είναι οι δεκάδες ανώνυμοι εθελοντές της μεθορίου που ανοίγουν όχι μόνο τις καρδιές, άλλα και τα σπίτια τους στους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες και στα αθώα προσφυγόπουλα, προσφέροντάς τους ένα πιάτο ζεστό φαγητό, λίγα καθαρά ρούχα και μπόλικη αγάπη και ανθρωπιά. Στα πρόσωπα των προσφύγων βλέπουμε την ευγνωμοσύνη, στα μάτια των Ελλήνων βλέπουμε την ηθική ικανοποίηση για τη συμβολή τους, με τις λίγες τους δυνάμεις, στην ανακούφιση μιας μικρής μερίδας ψυχών από τη δοκιμαζομένη λαοθάλασσα των προσφύγων και των μεταναστών.
Η χώρα αλλά και η πόλη μας ποτέ δεν έκλεισαν τα μάτια ή την ψυχή τους στα ανθρώπινα δράματα. Εχοντας βιώσει τον ξεριζωμό και την προσφυγιά, έχουμε βαθιά ριζωμένο στο DNA μας το γονίδιο της ανιδιοτελούς προσφοράς προς το συνάνθρωπο. Εχοντας ζήσει περισσότερα από έξι χρόνια σε καθεστώς οικονομικού πολέμου, οι Ελληνες γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τί θα πει στερήσεις και αδιέξοδες καταστάσεις. Εξάλλου, πολλοί είδαν τα ίδια τους παιδιά να γίνονται μετανάστες σε άλλες χώρες, μπροστά στο αδιέξοδο της πατρίδας τους. Σαφώς και δεν συγκρίνονται οι περιπτώσεις του εμφυλίου πολέμου και τα μνημόνια, αλλά σε κάθε περίπτωση μετά τα μαθήματα ανθρωπισμού προς το διπλανό τους που έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια οι οικονομικά υποδουλωμένοι Ελληνες, έχουν αρχίσει να παραδίδουν αντίστοιχα μαθήματα στην οικονομικά εύρωστη Ευρώπη των κλειστών συνόρων. Και όλα αυτά ενώ σε επίπεδο κυβέρνησης δεν υπάρχει ούτε σχέδιο, ούτε προετοιμασία, ενώ σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης η μια περιοχή κοιτάζει πώς θα ρίξει το μπαλάκι της ευθύνης στην άλλη.
