Η ελληνική κοινωνία των χαμηλόμισθων εργαζομένων με τις ελάχιστες πιθανότητες να πάρουν αξιοπρεπή σύνταξη όταν έρθει η ώρα της εργασιακής τους αποστρατείας και των χαμηλοσυνταξιούχων που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια περισσότερες από 10 περικοπές στις συντάξεις τους, ήρθε η ώρα να αναμετρηθεί με τις ευθύνες, τις αντοχές και τη διάθεσή της και να παλέψει έναν σχεδιασμό, ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κατάρρευση των εναπομεινάντων ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Το πακέτο των 180 σελίδων της πρότασης του υπουργού Εργασίας για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ξεκάθαρη κήρυξη πολέμου, σε μια κοινωνία που δέχεται απανωτά χτυπήματα από αριστερές, κεντρώες και δεξιές κυβερνήσεις. Κανένας δεν πρέπει να αισθάνεται ότι μένει στο απυρόβλητο των επερχόμενων αλλαγών από τη στιγμή που οι νυν συνταξιούχοι δεν θα γλιτώσουν τις νέες περικοπές στις επικουρικές τους συντάξεις και σε βάθος τριετίας και στις κύριες, ενώ σε ό,τι αφορά στους εν δυνάμει συνταξιούχους ο επίμαχος σχεδιασμός προβλέπει την καταβολή συντάξεων πείνας και εξαθλίωσης παρά τις ασφαλιστικές εισφορές που εξακολουθούν να καταβάλουν. Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θα αποδεχτούν οι θεσμοί την ελληνική πρόταση. Δηλαδή το σχέδιο Κατρούγκαλου μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερο, από τη στιγμή που το κουαρτέτο κρίνει ότι οι προτεινόμενες αλλαγές δεν επαρκούν ώστε να γίνει βιώσιμο το ελληνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Τα αντανακλαστικά των σωματείων και των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων που εκπροσωπούν την εργατική τάξη έχουν ήδη ενεργοποιηθεί και μέχρι τις αρχές της επόμενης εβδομάδας αναμένεται να οριστικοποιηθεί το σχέδιο δράσης και αντίδρασης ενάντια στην πρόταση για το ασφαλιστικό, που μέσα στις επόμενες ημέρες θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή. Εκεί θα φάνει πόσοι και ποιοι βουλευτές της συγκυβέρνησης θα ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια σε ένα σχεδιασμό που όχι μόνο δεν παρέχει εγγυήσεις για τη σωτηρία των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά θα φέρει νέα δεινά στη δοκιμαζόμενη κοινωνία. Μια κοινωνία που επιβιώνει, σε μεγάλο βαθμό, από τις συντάξεις του παππού και της γιαγιάς. Μια κοινωνία που υποφέρει από την ανεργία και την οικονομική ύφεση. Μια κοινωνία η οποία καλείται επιτέλους να αφυπνιστεί και να δείξει ότι η υπομονή και οι αντοχές της εξαντλήθηκαν.
Από τη στιγμή που δεν αντιλαμβάνονται αυτοί που κατάρτισαν το σχέδιο για το ασφαλιστικό ότι χωρίς ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας καμιά ανάλογη πρόταση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη, οφείλουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και τα συνδικάτα να τους δείξουν με τη στάση τους ότι ο δρόμος που έχουν επιλέξει είναι αδιέξοδος. Εφόσον εξακολουθούν στη χώρα μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι να είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα σωτηρίας των ασφαλιστικών ταμείων. Από τη στιγμή που η εισφοροδιαφυγή και η μαύρη εργασία κάνουν πάρτι δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει κανένας σχεδιασμός που προβλέπει νέες περικοπές σε συντάξεις και αυξήσεις τα όρια συνταξιοδότησης. Η συγκυβέρνηση κάνει ένα ολέθριο λάθος. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια βαριά αρρώστια χορηγώντας λάθος φάρμακο σε ένα ημιθανή ασθενή και την ίδια στιγμή δεν αντιλαμβάνεται την αιτία που τον έχει οδηγήσει στα πρόθυρα του θανάτου. Προφανώς και το σύστημα είναι ετοιμόρροπο και χρειάζεται άμεσες και γενναίες αποφάσεις ώστε να μην διαλυθεί πλήρως. Ωστόσο αυτοί που καλούνται να αποφασίσουν για τη μοίρα του δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαλύσουν την κοινωνία, ώστε να προωθήσουν έναν σχεδιασμό με εξαιρετικά αμφίβολα αποτελέσματα.
