Το μέτωπο που αποφάσισε να ανοίξει ο δήμαρχος Βόλου με τους αντιεξουσιαστές μετά τα νέα επεισόδια και τις ζημιές που έγιναν στο κέντρο το βράδυ της περασμένης Κυριακής, δημιουργεί καινούργια δεδομένα σε μια πόλη που έχει μάθει να ζει με τα δακρυγόνα, τις φασαρίες και τους βανδαλισμούς, τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο. Μια φορά στην επέτειο του Πολυτεχνείου και μια στην επέτειο της δολοφονίας του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου. Ποτέ στο παρελθόν κάποιος δήμαρχος δεν διανοήθηκε να συγκρουστεί μετωπικά με τις ομάδες των αναρχικών που σε κάθε ευκαιρία μετατρέπουν το κέντρο σε πεδίο μάχης. Αυτή τη φορά ο δήμαρχος Βόλου και η δημοτική ομάδα μαζί με πολίτες που δεν μπορούν να δείξουν άλλη ανοχή σε φαινόμενα όπως αυτό της περασμένης Κυριακής, αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο ώστε να προστατέψουν τη δημόσια και δημοτική περιουσία. Από τα λεγόμενα του δημάρχου συμπεραίνουμε ότι αρχής γενομένης από τις 18 Δεκεμβρίου, οπότε και έχει προγραμματιστεί νέα πορεία αντιεξουσιαστών στο κέντρο της πόλης, ο ίδιος ο Αχιλλέας Μπέος μαζί με τους αντιδημάρχους και τους δημοτικούς συμβούλους της ομάδας πλειοψηφίας θα βρίσκονται επί ποδός για να αποτρέψουν νέους βανδαλισμούς στο κέντρο, μια μόλις εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα.
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αποτελεί πανελλαδική πρωτοτυπία και εφόσον υλοποιηθεί θα οδηγήσει σε δύο πιθανά αποτελέσματα. Είτε η πόλη θα απαλλαγεί μια και καλή από τα επεισόδια και τις καταστροφές σχεδόν κάθε φορά που αποφασίζουν να κάνουν πορεία άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, είτε θα μετατρέψει το Βόλο σε ένα πεδίο μάχης η οποία δεν θα τελειώσει, ούτε θα κριθεί σε ένα βράδυ. Αντίθετα η βεντέτα που πάει να ανοίξει είναι πολύ πιθανό να κλιμακώσει την υποβόσκουσα ένταση που υπάρχει στην πόλη τα τελευταία χρόνια και εκτονώνεται στις 17 Νοεμβρίου και τις 6 Δεκεμβρίου. Αν υλοποιηθεί τελικά ο σχεδιασμός της δημοτικής αρχής για τη δημιουργία, στην ουσία, μιας αντισυγκέντρωσης στις 18 Δεκεμβρίου με σκοπό να αποτραπούν πιθανοί βανδαλισμοί στο κέντρο του Βόλου, τότε η αστυνομία θα βρεθεί στο μέσον μιας απερίγραπτης κατάστασης. Από τη μια οι αντιεξιουσιαστές με τα κράνη, τα ξύλα και τις μολότοφ τους, από την άλλη η δημοτική αρχή με τους πολίτες και τη δεδομένη διάθεσή τους να συγκρουστούν ανοικτά με όσους έχουν επιλέξει να ζουν δίχως κανόνες και περιορισμούς, αλλά θεωρούν ότι μπορούν να επιβάλλουν το δικό τους καθεστώς φόβου οπότε θέλουν να διαμαρτυρηθούν.
Ο Βόλος από το Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τις κινητοποιήσεις που επακολούθησαν, γνώρισε καταστάσεις που μέχρι πρότινος έβλεπε από την τηλεόραση. Το σκηνικό των Εξαρχείων μεταφέρθηκε στις γειτονιές του κέντρου της πόλης και τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν στο τοπικό κίνημα των αντιεξουσιαστών. Από τότε μέχρι σήμερα η τοπική κοινωνία έχει σχεδόν συνηθίσει αυτές τις μορφές διαμαρτυρίας που μπορεί να ξεκινούν από το σπάσιμο καμερών έξω από τραπεζικά υποκαταστήματα και να φτάνουν μέχρι τον ανελέητο πετροπόλεμο και την ανταλλαγή κροτίδων και φωτοβολίδων με τα ΜΑΤ. Τώρα προστίθεται σε αυτό το σκηνικό ένα νέο δεδομένο που θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς είτε υπέρ της μιας, είτε υπέρ της άλλης πλευράς. Ο απλός πολίτης που έχει περάσει έναν εφιαλτικό χρόνο και θέλει να χαρεί έστω και πρόσκαιρα μέσα στην εορταστική περίοδο το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί είναι να ξεσπάσει έξω από το σπίτι του ένας αδιέξοδος εμφύλιος, με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα.
