Ο απεργιακός αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΣ στην Α’ Βιομηχανική Περιοχή Βόλου συμπλήρωσε χθες 50 ημέρες και αποτελεί την κινητοποίηση με τη μεγαλύτερη χρονική διάρκεια στη χώρα μας αυτό το διάστημα. Ισως αποτελεί τη μεγαλύτερη απεργία από την εποχή των πολύμηνων κινητοποιήσεων των εργαζομένων της Χαλυβουργίας Ασπροπύργου. Πενήντα ημέρες απεργίας σημαίνουν πενήντα χαμένα μεροκάματα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τί σημαίνει να στενεύουν επικίνδυνα τα περιθώρια σε ό,τι αφορά στις οικονομικές αντοχές τους. Ολο αυτό το διάστημα έχουν επιδείξει αξιοθαύμαστες αντοχές απέναντι σε μια σκληρή και αδιάλλακτη εργοδοσία. Η διοίκηση του ομίλου είχε δείξει τις προθέσεις της από την πρώτη κιόλας τριμερή συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας στο Βόλο, όταν ο νομικός της εκπρόσωπος παραδέχτηκε κυνικά ότι εφόσον δεν συμφέρει οικονομικά η διατήρηση εν λειτουργία της μονάδας παραγωγής χαρτιού, τότε πρέπει να μπει λουκέτο στο τοπικό εργοστάσιο και να πεταχτούν στο δρόμο οι 31 εργαζόμενοι, παρά το γεγονός ότι στη διπλανή μονάδα κατασκευής χαρτοκιβωτίων υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό. Από εκείνη την ημέρα ακολούθησαν συναντήσεις, συσκέψεις και συζητήσεις που είτε έγιναν για τα μάτια του κόσμου, είτε επιβεβαίωσαν την αδιάλλακτη στάση της εταιρείας.
Στο τοπικό σωματείο ξέρουν ότι εφόσον αποφάσισαν να συγκρουστούν μετωπικά με τη διοίκηση του ομίλου θα πρέπει να οργανώσουν τον αγώνα τους με τέτοιο τρόπο ώστε να αντέξουν για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί, προκειμένου να πειστεί η εργοδοσία για το δίκιο του αγώνα τους. Οι ίδιοι οι απεργοί και οικογένειες που έχουν πίσω τους βρίσκονται σε δεινή θέση και βλέπουν καθημερινά να εξαντλούνται οι αντοχές τους. Η διοίκηση της εταιρείας ακολουθεί την ίδια σκληρή στάση έχοντας προφανώς υπολογίσει ότι μπροστά στα οικονομικά οφέλη που θα αποκομίσει από το λουκέτο στο ένα από τα δύο τοπικά εργοστάσια δεν θα χαθεί ο κόσμος από μερικές εβδομάδες απεργιών. Επίσης θέλει να στείλει με την αδιαλλαξία της ξεκάθαρο μήνυμα και στα υπόλοιπα σωματεία εργαζομένων του ομίλου, ότι εφόσον θελήσουν να διεκδικήσουν δυναμικά το δίκιο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα τεράστιο αδιέξοδο.
Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο βρίσκονται εδώ και 50 ολόκληρες μέρες οι συνάδελφοί τους στο Βόλο που συνεχίζουν απτόητοι τον αγώνα μη έχοντας τίποτα απολύτως να χάσουν. Διότι αν υποχωρήσουν τώρα μετά από λίγο καιρό θα έρθει και η δική τους σειρά. Για να αντέξουν όμως σε έναν πολυήμερο απεργιακό αγώνα χρειάζονται εκτός από τις αποφάσεις του σωματείου τους και τη θεωρητική στήριξη της τοπικής κοινωνίας, χειροπιαστές αποδείξεις αλληλεγγύης από τους φορείς και τα σωματεία της περιοχής. Οι ανακοινώσεις στήριξης του αγώνα τους που εξέδωσε και η «κουτσή Μαρία» μόλις ξεκίνησαν οι απεργίες, αποτελούν μια αδιαμφισβήτητη ηθική δικαίωση για τους απεργούς. Εκτός όμως από την ηθική χρειάζονται και την υλική υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας που μέχρι στιγμής παραμένει επί της ουσίας απούσα. Οσοι θεωρούν ότι η «καμπάνα» που χτύπησε για τη ΒΙΣ δεν θα ακουστεί ποτέ για τη δική τους δουλειά πλανώνται πλάνη οικτρά.
Ο εργασιακός «Αρμαγεδδώνας» που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν θα αφήσει ανεπηρέαστο, κανέναν επαγγελματικό κλάδο. Από την αλληλεγγύη που θα επιδείξει ο ένας στον άλλο θα εξαρτηθεί το εργασιακό περιβάλλον το οποίο θα διαμορφωθεί στη χώρα όταν ολοκληρώσουν το σχεδιασμό τους οι μνημονιακοί εντεταλμένοι.
