Η Μαγνησία πρέπει να αποτελεί μια από τις ελάχιστες ή ακόμη και τη μοναδική περίπτωση νομού στην Ελλάδα που καταφέρνει και μετατρέπει μια σειρά από συγκριτικά πλεονεκτήματα σε ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες. Ετσι λοιπόν αφού η περιοχή έχασε την ευκαιρία να αξιοποιήσει για την ανάπτυξή της μια σειρά από έργα υποδομής τα οποία υποβαθμίστηκαν και στο τέλος απαξιώθηκαν τώρα βρίσκεται μια ανάσα πριν την απώλεια μιας αναπτυξιακής υποδομής που άλλοι νομοί θα «σκότωναν» για να αποκτήσουν. Ο λόγος για το πολιτικό αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου ή τον Αερολιμένα της Κεντρικής Ελλάδος, όπως αποκαλείται περισσότερο για να τονίζεται η τραγική ειρωνεία της τρέχουσας συγκυρίας παρά για να επισημάνεται ο χαρακτήρας του. Ο κώδωνας κίνδυνου που κρούει η τοπική ένωση ξενοδόχων για το αεροδρόμιο, μετά τα τραγικά στοιχεία για τη μείωση της επιβατικής κίνησης από το 2013 μέχρι σήμερα δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από οριακά για το κορυφαίο, υποτίθεται, τουριστικό συγκριτικό πλεονέκτημα μιας περιοχής που αν σταματήσει να ποντάρει στον τουρισμό δεν μπορούμε να φανταστούμε τί άλλο μπορεί να περιμένει για την οικονομική της ανάταση.
Κι όμως το αεροδρόμιο που διαθέτει τις πλέον σύγχρονες υποδομές σε ό,τι αφορά τα περιφερειακά πολιτικά αεροδρόμια της χώρας έχασε μέσα σε λίγα χρονιά το 80% της επιβατικής του κίνησης και αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά στο χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι τις αρχές του χρόνου, οπότε και κλείνονται τα τουριστικά πακέτα, ενδέχεται το καλοκαίρι του 2016 να είναι το τελευταίο! Ενα έργο που κόστισε πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ και σχεδιάστηκε προκειμένου να συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη συνολικά της περιφέρειας Θεσσαλίας ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σαν μια περιφερειακή αναπτυξιακή υποδομή αλλά σαν ένα τοπικό μικρό αεροδρόμιο που εξυπηρετεί τις ανάγκες της Μαγνησίας. Αυτό το λανθασμένο σκεπτικό ίσως να αποτελεί την αιτία του κακού για τη σημερινή εξέλιξη των πραγμάτων.
Μόλις κούνησε μαντήλι η αεροπορική εταιρία RYANAIR, εφόσον σταμάτησε η ετήσια χρηματοδότησή της από την περιφέρεια Θεσσαλίας η μία μετά την άλλη οι υπόλοιπες αεροπορικές εταιρείες μικρότερης δυναμικότητας ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Ετσι ο δύσμοιρος αερολιμένας της Νέας Αγχιάλου υποβαθμίστηκε, ενώ η μη ένταξή του στον κεντρικό σχεδιασμό για παραχώρηση σε ιδιώτες των περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας αποτέλεσε τη χαριστική βολή. Χωρίς σαφές σχέδιο δράσης, χωρίς τη βούληση των τοπικών φορέων να το στηρίξουν και το πιο σημαντικό χωρίς επιβάτες και αεροπορικές εταιρείες δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να υφίσταται η συγκεκριμένη υποδομή. Οι ευθύνες για το σημερινό κατάντημα είναι εξαιρετικά ευδιάκριτες αλλά ο χρόνος που θα απαιτηθεί για τον καταλογισμό τους είναι υπερπολύτιμος και πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια, μήπως και σωθεί, ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί.
Η πρόθεση των συλλόγων ξενοδόχων από τη Θεσσαλία και όχι μόνο να δημιουργήσουν έναν φορέα λειτουργίας του αεροδρομίου μαζί με άλλους παραγωγικούς και οικονομικούς φορείς της περιοχής μπορεί να αποτελέσει έναν σημαντικό κορμό για την έναρξη υλοποίησης του επίμαχου σχεδιασμού, ωστόσο δεν είναι αρκετή έτσι ώστε να δοθεί η απαιτούμενη ώθηση σε μια προσπάθεια η οποία με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει καταδικασμένη. Ο ρόλος της περιφέρειας είναι έτσι κι αλλιώς καθοριστικός, ενώ η όποια κωλυσιεργία σε συνδυασμό με πιθανούς ανόητους τοπικισμούς θα δώσουν τη χαριστική βολή στο πάλαι ποτέ κορυφαίο τουριστικό συγκριτικό πλεονέκτημα της Κεντρικής Ελλάδας.
