Μπορεί τα αιτήματα της πλειοψηφίας των σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Μαγνησία, όπου ξεκίνησαν από χθες καταλήψεις να είναι ασαφή, ωστόσο οι βαθύτερες αίτιες αυτών των κινητοποιήσεων είναι ιδιαιτέρως συγκεκριμένες. Για παράδειγμα, η συνεχιζόμενη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας μέσω της υποχρηματοδότησης και των αλλεπάλληλων περικοπών σε καθηγητές και μέσα είναι μια απολύτως δικαιολογημένη αφορμή για τον ξεσηκωμό των μαθητών. Η τραγική οικονομική κατάσταση των οικογενειών τους, όπου οι μειώσεις στις αποδοχές των γονιών τους, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση των φοροδοτικών τους υποχρεώσεων, είναι κάτι παραπάνω από αρκετή ώστε να προκαλέσει την αγανάκτηση και την οργή της νέας γενιάς. Προφανώς τα εκρηκτικά προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης δεν λύνονται με κλειστά σχολεία και λουκέτα πίσω από της κεντρικές εισόδους των προαυλίων. Οι καθηγητές των καταληψιών που αγωνιούν για την επόμενη μέρα της δημόσιας παιδείας στον τόπο μας, ξέρουν πολύ καλά ότι με την απώλεια των μαθημάτων δεν επιτυγχάνεται κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Ωστόσο πρέπει με κάποιον τρόπο να εκφραστεί η αντίδραση των μαθητών για τα όσα συμβαίνουν μέσα στο σχολείο αλλά και για τα όσα βιώνουν καθημερινά στα σπίτια τους. Τόσο το σχολείο, όσο και η οικογένεια αποτελούν μικρογραφίες της κοινωνίας και των οξυμένων προβλημάτων που την ταλανίζουν, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Μπορεί σε πολλά υπό κατάληψη σχολεία τα αιτήματα των δεκαπενταμελών μαθητικών συμβουλίων να είναι γενικόλογα και να αναφέρονται στη γενικότερη δυσμενή εικόνα της δημόσιας εκπαίδευσης στη μνημονιακή Ελλάδα, ωστόσο στις συνελεύσεις που προηγήθηκαν έτσι ώστε να ληφθεί η απόφαση για το κλείσιμο του σχολείου, τα παιδιά συζήτησαν τα προβλήματα που υπάρχουν τόσο εντός, όσο και εκτός της σχολικής κοινότητας.
Από τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, χωρίς σχέδιο εξόδου από τη βαθιά κρίση και δίχως συγκεκριμένο πλάνο αντιμετώπισης της εικόνας διάλυσης σε ευαίσθητους τομείς του κράτους όπως τα δημόσια σχολεία, οι ελλείψεις σε καθηγητές και βιβλία θα διογκώνονται παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες της εκπαιδευτικής κοινότητας. Από τη στιγμή που ο μαθητής επιστρέφει στο σπίτι του από το σχολείο και βρίσκεται αντιμέτωπος με τα αδιέξοδα της οικογένειάς του και τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης των γονιών του, είναι λογικό να επηρεάζεται ο ευαίσθητος ψυχισμός του και σε συνδυασμό με τις σοβαρές αρρυθμίες στο σχολείο του, όπου είτε λείπουν καθηγητές, είτε υπάρχουν προβλήματα σε υποδομές, είτε έχουν καθυστερήσει να παραληφθούν τα βιβλία, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα αγανάκτησης για την παρατεινομένη κρίση και αγωνίας για το μέλλον του πλέον ελπιδοφόρου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Οι καταλήψεις, κατά συνέπεια, λειτουργούν στις μέρες μας σαν βαλβίδες εκτόνωσης της πίεσης που δέχονται τα παιδιά τόσο στο σχολείο, όσο και στις οικογένειές τους από τις συνθήκες που έχουν διαμορφώσει στη χώρα μας τα μνημόνια και οι αδιέξοδες πολιτικές τους.
Σε ελάχιστες περιπτώσεις που είναι ανάξιες αναφοράς το κλείσιμο του σχολείου γίνεται για ανούσιους λόγους. Τα παιδιά ζουν καθημερινά τα προβλήματα και εισπράττουν από τη δική τους σκοπιά τα αδιέξοδα των ενηλίκων. Το να περιμένουμε σήμερα από έναν έφηβο να μην διαμαρτύρεται, να μην αντιδρά, να μην επαναστατεί (έστω και μέσα από τις καταλήψεις), ενώ βλέπει ότι καταρρέει το σύμπαν γύρω του, είναι τουλάχιστον προσβλητικό για το δυναμισμό και τη ζωντάνια της νέας γενιάς. Εξάλλου αν και οι νέοι αδρανοποιηθούν όπως έχουν αδρανοποιηθεί οι μεγαλύτεροι τότε θα έχει χαθεί και η ύστατη ελπίδα για τον τόπο μας.
