Η εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ δικαίως θεωρεί πως η πανελλαδική απεργία της 12ης Νοεμβρίου αποτελεί τη μητέρα των μαχών καθώς από το βαθμό συμμετοχής των εργαζομένων στην πρώτη γενική απεργία επί των ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα εξαρτηθεί αν και σε πιο επίπεδο θα συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις ενάντια σε μέτρα τα οποία επιφέρουν δραματικές αλλαγές στις ζωές εκατομμυρίων πολιτών.
Οπως το ασφαλιστικό που όχι μόνο καταργεί κατοχυρωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα αλλά θα ευνοήσει σύμφωνα με την ΑΔΕΔΥ τα φαινόμενα εισφοροδιαφυγής. Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων και στο δημόσιο τομέα άργησαν να κινητοποιηθούν και να αντιδράσουν οργανωμένα σε πολιτικές που υπαγορεύονται από τα μνημόνια και θα οδηγήσουν σε περαιτέρω αδιέξοδα την ελληνική κοινωνία. Κάποιοι από αυτούς είχαν πιστέψει στις υποσχέσεις των λαοπλάνων, κάποιοι άλλοι είχαν εγκλωβιστεί ανάμεσα στις ιδεολογικές τους προτιμήσεις και στις προσδοκίες για ένταξη σε έναν κομματικό στρατό με προκλητικά προνόμια.
Και οι μεν και οι δε διαψεύστηκαν από τις εξελίξεις και τώρα καλούνται να οργανώσουν έναν δύσκολο αγώνα απέναντι σε τετελεσμένες αποφάσεις. Από τη μια έχουν να αντιμετωπίσουν τη δεδομένη απάθεια, την απογοήτευση και την παραίτηση των εργαζομένων από κάθε μορφή κινητοποίησης. Από την άλλη πολλοί από όσους καλούνται να ανταποκριθούν στο αγωνιστικό κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ ψήφισαν όχι μία και δύο, αλλά τρεις φορές τον ΣΥΡΙΖΑ(αν υπολογίσουμε και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος), και πλέον θεωρούν ότι δεν υπάρχει για αυτούς άλλη επιλογή από το να περιμένουν μοιρολατρικά την εφαρμογή των μέτρων μήπως και βγούμε κάποτε από τη κρίση.
Αυτή ακριβώς την αντίληψη είχαν όσοι επί συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ επεδείκνυαν ανάλογη στάση σε αντίστοιχες απεργιακές κινητοποιήσεις, απέχοντας από πορείες και συγκεντρώσεις, υπό το φόβο της απώλειας του μεροκάματου. Τα γεγονότα τους διέψευσαν πανηγυρικά καθώς η ανοχή τους θεωρήθηκε επιδοκιμασία στη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων, ενώ η στήριξή τους στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις εξελήφθη ως θετική ψήφος για τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών.
Τώρα έρχεται η ώρα της κρίσης και αυτή δεν είναι άλλη από την επερχόμενη γενική απεργία όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να αποδείξουν αν έχουν το σθένος και τη διάθεση να πάνε κόντρα στη σχεδιαζόμενη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης αλλά και στην καταιγίδα των αντιλαϊκών μέτρων που άρχισαν να ψηφίζονται ήδη από τη Βουλή. Στις 12 Νοεμβρίου θα δώσουν εξετάσεις όσοι επέτρεψαν στο συνδικαλιστικό κίνημα να αδρανοποιηθεί επί δέκα ολοκλήρους μήνες και να χάσει και την εναπομείνασα αξιοπρέπεια του.
Μαζί τους όμως θα δώσουν εξετάσεις και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που δεν αντιδρούν σε πολιτικές αποφάσεις οι οποίες τους οδηγούν ολόκληρες δεκαετίες πίσω. Οι ευθύνες για την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα τόσο οι κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας, όσο και το λαϊκό κίνημα είναι σχεδόν μοιρασμένες. Και η μια και η άλλη πλευρά ευθύνονται για την υλοποίηση πολιτικών χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας. Αυτές οι πολιτικές σχεδιάστηκαν και εφαρμοστήκαν σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών παρακολουθούσε τα τελευταία δύο – τρία χρόνια με απάθεια τις εξελίξεις εκφράζοντας την αγανάκτησή της για τα τεκταινόμενα μόνο από τον καναπέ.
Τώρα οι εργαζόμενοι καλούνται να βγουν από το καβούκι τους και να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση. Οτι δηλαδή η αντοχή εξαντλήθηκε, όπως άλλωστε και η εμπιστοσύνη σε υποσχέσεις οι οποίες δόθηκαν μόνο και μόνο για την υφαρπαγή της ψήφου.
