Ταφόπλακα για το υγιές οικονομικά συνεταιριστικό κίνημα βάζει η απόφαση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης να καταβληθούν κανονικά και μάλιστα εντόκως, οι οφειλές προς την Αγροτική Τράπεζα των συνεταιρισμών που είχε διαγράψει η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα και στις αγροτικές ενώσεις της Μαγνησίας, όπου η αντίστοιχη οφειλή μπορεί και να ξεπερνά τα 15 εκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα ποσά είχαν διαγραφεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 καθώς εκτιμήθηκε ότι οι αγροτικές ενώσεις είχαν υποστεί τεράστια ζημιά από το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ. Αυτή η απόφαση όπως και δεκάδες άλλες που λαμβάνονται από το ελληνικό κράτος διαχρονικά ήταν μονομερής, δεν είχε δηλαδή τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης από όπου επιδοτείται η αγροτική παραγωγή στη χώρα μας με αποτέλεσμα πριν από 15 περίπου χρόνια οι ευρωπαίοι να ζητήσουν την ακύρωση της και ταυτόχρονα την επιστροφή των χρημάτων και μάλιστα εντόκως. Κατά συνέπεια οφειλές μερικών εκατομμυρίων δραχμών τότε, έχουν γίνει σήμερα πραγματική οικονομική θηλιά για το συνεταιριστικό κίνημα καθώς το συνολικό τους ύψος αγγίζει τα 450 εκατομμύρια ευρώ για τους 140 περίπου αγροτικούς συνεταιρισμούς της χώρας.
Και καλά για αυτούς που έτσι κι αλλιώς έχουν διαλυθεί και δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να επιστρέψουν τα χρήματα. Για όσες όμως αγροτικές ενώσεις είναι υγιείς οικονομικά και ταυτόχρονα προσφέρουν 100άδες θέσεις εργασίας, ενώ παράλληλα στηρίζουν χιλιάδες αγρότες και παραγωγούς, τι θα γίνει; Θα αφεθούν στην τύχη τους επειδή κανένας υπουργός τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να βγάλει από τα συρτάρια του γραφείου του την επίμαχη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να ενημερώσει τους αγροτικούς συνεταιρισμούς για τις οφειλές τους; Γιατί σε αυτό ακριβώς το σημείο εστιάζεται η αιτία του προβλήματος. Φοβούμενοι αποκλειστικά και μόνο το πολιτικό κόστος, οι εκάστοτε υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης των κυβερνήσεων που διοίκησαν τη χώρα την τελευταία δεκαπενταετία και γνώριζαν ότι υπήρχε στα συρτάρια των πολυτελών γραφείων τους μια πραγματική βόμβα για το συνεταιριστικό κίνημα, επέλεξαν αντί να την απενεργοποιήσουν να τη χώσουν ακόμη πιο βαθιά κάτω από τους φακέλους της πολιτικής τους ευθυνοφοβίας. Τα σπασμένα καλούνται τώρα να πληρώσουν οι συνεταιριστές, τουλάχιστον αυτοί που έχουν φροντίσει να κρατήσουν οικονομικά υγιείς τις οργανώσεις τους. Για τους υπόλοιπους είπαμε. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος!
Αυτή η εξέλιξη έρχεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για τις αγροτικές ενώσεις καθώς από τη μια έχουν να παλέψουν την επερχόμενη φοροκαταιγίδα και από την άλλη την απόλυτη καθίζηση στην αγροτική παραγωγή, η οποία από ένα σημείο και μετά καθίσταται μη συμφέρουσα για τον Ελληνα αγρότη. Οι όποιες φοροελαφρύνσεις υπήρχαν καταργούνται και επιπρόσθετα έρχονται και νέα φορολογικά βάρη που θα τους δώσουν τη χαριστική βολή. Σε μια χώρα όπου η αγροτική οικονομία εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από το πολιτικό προσωπικό ως ο πιο βασικός πυλώνας της οικονομίας, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να επιβάλλονται εξοντωτικοί φόροι και την ίδια στιγμή οι ελάχιστες υγιείς συνεταιριστικές οργανώσεις να στήνονται στο απόσπασμα επειδή οι διατελέσαντες υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης είχαν σαν βασική τους προτεραιότητα την αποκόμιση πολιτικών κερδών και όχι την άσκηση ουσιαστικής πολιτικής. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και αν δεν υπάρξουν λίαν συντόμως οι ανάλογες αποφάσεις από την παρούσα ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, τότε η επόμενη μέρα για το εναπομείναν συνεταιριστικό κίνημα και κατ’ επέκταση για τους Ελληνες αγρότες και παραγωγούς, θα είναι τουλάχιστον ζοφερή.
