Στα απανωτά χτυπήματα που δέχεται τους τελευταίους μήνες η ασθμαίνουσα βιομηχανική δραστηριότητα στο Βόλο και τον ευρύτερο νομό Μαγνησίας έρχεται να προστεθεί ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα μετά το λουκέτο στη μονάδα παραγωγής χαρτιού της εταιρίας ΒΙΣ στην Α’ ΒΙΠΕ Βόλου. Η διοίκηση του ομίλου αφού πρώτα απαξίωσε τη μονάδα, ανακοίνωσε με κυνικό τρόπο την απόφασή της να κλείσει το εργοστάσιο και να πετάξει στο δρόμο τους 31 εργαζόμενους καθώς κρίνει πως είναι περισσότερο συμφέρουσα η εισαγωγή πρώτης ύλης για τα χαρτοκιβώτια.
Για άλλη μια φορά η τοπική κοινωνία καλείται να δείξει τα αντανακλαστικά της σε μια προκλητική ενέργεια η οποία αυξάνει περαιτέρω τον ατέλειωτο κατάλογο των ανέργων στην περιοχή. Το σωματείο που ήδη ανακοίνωσε σειρά κινητοποιήσεων ενάντια στην απόφαση να κλείσει το ένα από τα δύο εργοστάσια της ΒΙΣ δεν είναι δυνατόν από μόνο του να παλέψει μια τετελεσμένη απόφαση. Οι τοπικοί φορείς με προεξάρχοντες τους νεοεκλεγέντες βουλευτές όλων των κομμάτων πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Σήμερα είναι η χαρτοποιία της ΒΙΣ, χθες ήταν η χαλυβουργία και η ΣΟΒΕΛ που έβγαλαν το προσωπικό τους σε διαθεσιμότητα, αύριο θα έρθει η σειρά κάποιας άλλης βιομηχανίας όπου απασχολούνται εργαζόμενοι με ολόκληρες δεκαετίες προϋπηρεσίας στην πλάτη και ελάχιστες πιθανότητες να ξαναβρούν δουλειά, τη δεδομένη μάλιστα οικονομική συγκυρία. Οπως οι 31 εργαζόμενοι μονάδας παραγωγής χαρτιού της ΒΙΣ που είναι ηλικίας έως και 55 ετών. Οι πιθανότητές τους να ενταχθούν ξανά στο εργατικό δυναμικό κάποιας άλλης εταιρείας είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Η εταιρεία αντί να τους απορροφήσει στο διπλανό εργοστάσιο κατασκευής χαρτοκιβωτίων, όπου επίσης υπάρχουν προβλήματα με την καταβολή της μισθοδοσίας αλλά υπάρχουν και κενές θέσεις στο προσωπικό, λόγω συνταξιοδοτήσεων, προτίμησε να τους δείξει την έξοδο. Ελπίζουμε να μην ευσταθούν οι πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες οι απολυθέντες της μιας μονάδας θα προσληφθούν στην άλλη, αλλά με τις εξευτελιστικές αποδοχές που προβλέπουν οι άθλιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι οποίες υπεβλήθησαν από την τρόικα και ισχύουν πλέον στη χώρα μας.
Σε αυτή την περίπτωση θα χαθούν συλλήβδην τα κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα υπαλλήλων που έχουν δώσει τη ζωή τους για δεκαετίες στην εταιρεία. Το μεγάλο ζητούμενο είναι ωστόσο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, αν θα επιλέξουν δηλαδή το δρόμο της σύγκρουσης ή το δρόμο της αναγκαστικής υποταγής αποδεχόμενοι την πρόσληψή τους έστω με 500 ευρώ το μήνα προκειμένου να μην πεινάσουν οι οικογένειές τους; Σε αυτά τα ερωτήματα δεν περιμένουμε απαντήσεις καθώς η κοινωνική πραγματικότητα στον τόπο μας έχει φροντίσει ώστε να διαλυθούν ανάλογες απορίες.
Εταιρείες όπως η συγκεκριμένη, που δεν φρόντισαν να προχωρήσουν σε επενδύσεις έτσι ώστε να μειώσουν το κόστος παραγωγής και να καταστούν ανταγωνιστικές πριν από την κρίση, βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωπες με οικονομικά αδιέξοδα. Η εύκολη λύση για τους ιδιοκτήτες τους είναι το λουκέτο των μονάδων και η απόλυση των εργαζομένων. Σε αυτές τις πρακτικές καλούνται να απαντήσουν οι τοπικές κοινωνίες. Για να το κάνουν όμως αυτό αποτελεσματικά απαιτούνται τα κατάλληλα αντανακλαστικά τα οποία στην περίπτωση του Βόλου και της Μαγνησίας δεν υπάρχουν. Οι Βουλευτές μας πρέπει να μπουν στην πρώτη γραμμή, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος για την εκλογή τους. Αρκετά βιομηχανικά κουφάρια έχει η περιοχή, δεν χρειάζεται και άλλα και το πιο σημαντικό, δεν έχει καμιά απολύτως ανάγκη από πολιτικά κουφάρια.
