Οι καμπάνες της αποβιομηχάνισης χτυπούν όλο και πιο δυνατά στην τοπική κοινωνία με τις εναπομείνασες βαριές βιομηχανίες να ακροβατούν μεταξύ της συνεχιζόμενης οικονομικής ύφεσης και των τραπεζικών περιορισμών. Οι δυσάρεστες ειδήσεις για τις χαλυβουργίες της περιοχής, όπου να σημειωθεί ότι απασχολούνται οι μισοί σχεδόν χαλυβουργοί πανελλαδικά, διαδέχονται η μια την άλλη και ο κατήφορος μοιάζει χωρίς τέρμα από τη στιγμή που η πολιτεία κάνει πως δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα. Στον Αλμυρό, η ΣΟΒΕΛ υποτίθεται πως θα επαναλειτουργήσει από την ερχόμενη Δευτέρα μετά από ένα σχεδόν μήνα διαθεσιμοτήτων για το προσωπικό της. Ωστόσο, στο Βελεστίνο η Χαλυβουργία που αποτελεί τη μεγαλύτερη εν λειτουργία βιομηχανική μονάδα της Μαγνησίας, ετοιμάζεται να λάβει μια εξαιρετικά δυσάρεστη απόφαση για το προσωπικό της. Επικαλούμενη τη δραματική μείωση στην παραγωγική διαδικασία, λόγω της ελεύθερης πτώσης στην εγχώρια οικοδομική δραστηριότητα αλλά και εξαιτίας του τεράστιου κόστους ενέργειας που καθιστά μη ανταγωνιστικό το παραγόμενο προϊόν, προτείνει στο προσωπικό της να εργάζεται εκ περιτροπής έως τα τέλη του επόμενου μήνα. Αυτό όμως σημαίνει νέα μείωση αποδοχών (το σωματείο της Χαλυβουργίας εργάζεται με μειωμένες κατά 12% αποδοχές εδώ και τρία χρόνια, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο τοπικό εργοστάσιο), για τους εναπομείναντες 360 εργαζόμενους καθώς επίσης και μείωση στα ένσημα και την μηνιαία ασφάλιση. Από τη μια μεριά έχουμε ένα σωματείο που υποχώρησε συνειδητά τα τελευταία χρόνια στις απαιτήσεις της εργοδοσίας μόνο και μόνο για να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και από την άλλη, μια εταιρεία που συνεχώς θέτει νέα ζητήματα πάντοτε εις βάρος του προσωπικού της, επικαλούμενη τη δεινή οικονομική συγκυρία.
Το εργοστάσιο στη Β’ Βιομηχανική Περιοχή στο Βελεστίνο είναι το μοναδικό χαλυβουργείο της χώρας όπου αυτή τη στιγμή υπάρχει ακόμη παραγωγική διαδικασία, έστω και με μια βάρδια ανά 24ωρο. Αυτή η βάρδια είναι νυκτερινή και αυτό συμβαίνει επειδή το ηλεκτρικό ρεύμα είναι πιο φθηνό κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτή και μόνο η επιλογή της εταιρείας καταδεικνύει το μέγεθος του αδιεξόδου για την εγχώρια βαριά βιομηχανία από το υψηλό κόστος ενεργείας. Σε σύγκριση με τη γειτονική Ιταλία είναι διπλάσιο, γεγονός που καθιστά μη ανταγωνιστικές τις τιμές των ελληνικών χαλυβουργείων.
Ολοι σχεδόν οι αρμόδιοι υπουργοί των τελευταίων μνημονιακών κυβερνήσεων έχουν υποσχεθεί ότι θα μειώσουν το κόστος της ενέργειας και θα απαλλάξουν τα εναπομείναντα εργοστάσια του κλάδου από τον πιο σημαντικό τους βραχνά. Σε όλες τις συναντήσεις, είτε με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, είτε με τους εκπροσώπους των εργοδοτών οι υπουργοί έδωσαν υποσχέσεις που ποτέ δεν κράτησαν. Ετσι οδήγησαν τη βαριά βιομηχανία της χώρας στην απαξίωση και έδωσαν στους εργοδότες το δικαίωμα να καταπατούν, συνήθως με τη σύμφωνη γνώμη των σωματείων, τα δικαιώματα των εργαζομένων. Με την πρόφαση της διατήρησης των θέσεων εργασίας έγινε κανόνας η μη τήρηση των συλλογικών συμβάσεων, ωστόσο ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το αντικειμενικό αδιέξοδο των διοικήσεων στις τρεις μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες στον κλάδο της χαλυβουργίας; Η ίδια η πολιτεία έδωσε το δικαίωμα στους βιομηχάνους να κάνουν λάστιχο τα εργασιακά δικαιώματα. Με τις παλινωδίες, την αδυναμία ή ακόμη και την απροθυμία της να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που απειλεί τα θεμέλια της βαριάς βιομηχανίας στον τόπο μας, οδήγησε στα σημερινό αδιέξοδο. Η νέα κυβέρνηση έχει στην ατζέντα των προτεραιοτήτων της το συγκεκριμένο ζήτημα ή οι πολιτικές δυνάμεις που θα την συγκροτήσουν θα αναλωθούν σε ανούσια παιχνίδια εξουσίας;
