Εκεί που νομίζαμε ότι τα είχαμε ακούσει όλα από τους μνημονιακούς υπουργούς υγείας των τελευταίων πέντε ετών, ήρθε η απίστευτη τοποθέτηση του αριστερού, υποτίθεται, υπουργού Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή για την τιμωρία (στην ουσία) όσων πιθανώς νοσήσουν από καρκίνο και δεν έχουν φροντίσει να υποβληθούν σε προληπτικές εξετάσεις.
Ο κ. Κουρουμπλής δεν είναι ένα τυχαίο πολιτικό πρόσωπο. Έχοντας υπηρετήσει επί σειρά ετών το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, έκρινε κάποια στιγμή ότι ο κύκλος του έκλεισε στο εν λόγω κόμμα και αποφάσισε να αλλάξει κομματικό στρατόπεδο, καθώς διαπίστωσε ότι τα πολιτικά του χνώτα δεν ταίριαζαν πλέον με αυτά των πάλαι ποτέ «πράσινων» συντρόφων του.
Και όμως, οι πρόσφατες απόψεις του για τη στάση της επίσημης πολιτείας απέναντι σε εν δυνάμει ασθενείς από την επάρατη νόσο θα μπορούσαν να έχουν εκφραστεί από κάποιο ακριβοθώρητο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και όχι από έναν υπουργό μιας αριστερής κυβέρνησης, που αναρριχήθηκε στην εξουσία, κάνοντας σημαία της την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Συμπέρασμα πρώτο λοιπόν: ο κ. Κουρουμπλής κακώς έκανε τον κόπο να αλλάξει πολιτική στέγη, από τη στιγμή που εκφράζει ανάλογες απόψεις. Συμπέρασμα δεύτερο: στη χώρα όπου η προληπτική ιατρική αποτελεί άγνωστη έννοια για την ευρεία πλειοψηφία των πολιτών έρχεται ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός και καταθέτει μια πρόταση – σοκ ακόμη και για στελέχη συντηρητικών κυβερνητικών σχημάτων.
Ούτε επί των ημερών πολιτικών προσώπων όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Άδωνης Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, στην ηγεσία του υπουργείου Υγείας δεν είχαμε ακούσει τόσο ακραίες πολιτικές θέσεις. Και όμως, η συγκεκριμένη πρόταση κατατέθηκε από ένα πρόσωπο το οποίο όχι μόνο υπηρετεί την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας, αλλά είναι και άτομο με αναπηρία. Κατά συνέπεια θα περιμέναμε αυξημένη ευαισθησία από τον συγκεκριμένο υπουργό Υγείας και όχι την κατάθεση απόψεων, οι οποίες παραπέμπουν σε ανάλγητα κυβερνητικά σχήματα.
Πέρα όμως από την ηθική πλευρά του ζητήματος, υπάρχει και η πρακτική, καθώς αν προσεγγίσουμε προσεκτικά την επίμαχη πρόταση, θα διαπιστώσουμε ότι μπάζει από παντού. Μπορεί η στόχευση του υπουργού να ήταν η ευαισθητοποίηση του κόσμου για τη σημασία της πρόληψης, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποίησε για να πείσει τους πολίτες ήταν τουλάχιστον ατυχής. Στη χώρα μας υπάρχει παντελής ένδεια υποδομών για την εφαρμογή προγραμμάτων προληπτικής ιατρικής σε τομείς μάλιστα τόσο ευαίσθητους. Η ουσία του προβλήματος εντοπίζεται, ωστόσο, στη λανθασμένη νοοτροπία του κόσμου ακόμη και για θέματα ήσσονος, φαινομενικά, σημασίας.
Τη στιγμή που ο Έλληνας αρνείται να χρησιμοποιήσει τη ζώνη ασφαλείας ή το κράνος κατά την οδήγηση, είναι δυνατόν να πειστεί για την αξία της πρόληψης σε ότι αφορά σε μορφές καρκίνου, οι οποίες αν εντοπιστούν εγκαίρως μπορούν ακόμη και να γιατρευτούν;
Από την άλλη μεριά, πως είναι δυνατόν το κράτος να απειλεί στην ουσία τους πολίτες ότι αν δεν υποβληθούν σε σειρά προληπτικών ιατρικών εξετάσεων, θα επιβαρυνθούν με το 50% του κόστους για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων μορφών καρκίνου (εφόσον νοσήσουν), τη στιγμή που δεν έχει φροντίσει για την ύπαρξη αυτονόητων, σε άλλες χώρες, υποδομών προληπτικής ιατρικής; Θυμίζουμε ότι στο νοσοκομείο του Βόλου δεν υπήρχε για σχεδόν μια διετία μόνιμη θέση γαστρεντερολόγου, προκειμένου να υποβληθούν οι πολίτες σε προληπτικές εξετάσεις κολονοσκόπησης. Ακόμη όμως και αν υπήρχε η συγκεκριμένη ιατρική ειδικότητα, πόσο εύκολο θα ήταν για τον γιατρό να καλύπτει καθημερινά τα προγραμματισμένα και τα έκτατα περιστατικά ασθενών και ταυτόχρονα να κάνει και προληπτικές εξετάσεις;
Ολα αυτά είναι ζητήματα που τα αντιμετώπισε και συνέχισε να τα αντιμετωπίζει η κοινωνία. Κάθε φορά που γίνεται αποδέκτης προκλητικών δηλώσεων από κυβερνητικά στελέχη, τα οποία δείχνουν να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αναρωτιέται για το αν αυτές οι απόψεις εκφράζονται από άγνοια ή από σκοπιμότητα.
