Οι καταγγελίες του δημοτικού συμβούλου Θεολόγου Διαμαντένια για την απώλεια έκτασης 250 περίπου στρεμμάτων που ανήκε στην κυριότητα της πρώην κοινότητας Νέας Αγχιάλου, έρχονται να προστεθούν στο πάζλ της ολιγωρίας, της αδράνειας και της ανικανότητας των εκπροσώπων της περιοχής όχι μονό να διεκδικήσουν το καλύτερο δυνατόν για την ανάπτυξή της αλλά ακόμη και να διατηρήσουν και να αξιοποιήσουν ό,τι μας ανήκει. Μια έκταση – φιλέτο στο παραλιακό μέτωπο της Νέας Αγχιάλου, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την υλοποίηση επενδύσεων, οι οποίες θα έφερναν χρήματα και ανάπτυξη στην τοπική οικονομία, κατέληξε στην κυριότητα της Κτηματικής Υπηρεσίας λόγω ολιγωρίας των δημοτικών αρχών της τελευταίας τετραετίας να την κατοχυρώσουν μέσα από τις διαδικασίες του Εθνικού Κτηματολογίου. Κατά τα άλλα, γίνονταν όλο αυτό το διάστημα συσκέψεις και συναντήσεις για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου «φιλέτου», ενώ η επίμαχη έκταση δεν ανήκει πλέον, στο διευρυμένο δήμο Βόλου. Το ζήτημα αυτό εγείρει πολλά ερωτήματα, πρωτίστως για τα αντανακλαστικά της τοπικής αυτοδιοίκησης και δευτερευόντως για τη διαδικασία καταγραφής της ακίνητης περιουσίας του δήμου που υλοποιήθηκε από την προηγούμενη δημοτική αρχή, σε μια προσπάθεια να γνωρίζει ο δήμος ποια και πόσα ανίκητα έχει στην κατοχή του. Είμαστε περίεργοι να μάθουμε τί κατέδειξε για τα 250 στρέμματα στο παραλιακό μέτωπο της Νέας Αγχιάλου η σχετική διαδικασία και σε τελική ανάλυση, πώς φτάσαμε στο σημείο να χάσουμε μέσα από τα χέρια μας μια έκταση που ανήκε από το 1930 στην πρώην κοινότητα Νέας Αγχιάλου. Εστω και την ύστατη ώρα οι υπηρεσίες που ασχολούνται με την τεράστια ακίνητη περιουσία που έχει στην κατοχή του ο δήμος Βόλου πρέπει να κινητοποιηθούν έτσι ώστε να ασκηθεί κάθε ένδικο μέσο, μήπως και αποφύγουμε το φιάσκο. Γιατί δεν είναι δυνατόν από τη μία να σχεδιάζουμε μέτρα και δράσεις για την πολυπόθητη ανάπτυξη και από την άλλη να χαρίζουμε, στην ουσία, εκτάσεις – φιλέτα σε υπηρεσίες του δημοσίου με εχθρικές διαθέσεις απέναντι σε ό,τι έχει σχέση με την ανάπτυξη.
Στο παρασκήνιο αυτής της εξωφρενικής υπόθεσης κρύβεται ωστόσο μια μεγάλη και συνάμα οδυνηρή αλήθεια για την πραγματική αιτία της δεινής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η περιοχή μας, ιδίως την τελευταία πενταετία. Σε σύγκριση με γειτονικούς νομούς, που επίσης χτυπήθηκαν από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, η Μαγνησία έχει διπλάσια ποσοστά ανεργίας και απωλειών στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πολύ απλά αδυνατεί αφενός να διεκδικήσει ό,τι της αναλογεί στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και αφετέρου γιατί επιδεικνύει παροιμιώδη ολιγωρία στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων της. Για αυτή την τραγική πραγματικότητα η ευθύνη είναι συλλογική. Οι εκπρόσωποί μας προκύπτουν από τις δικές μας επιλογές και στη συνέχεια η παραμονή τους ή όχι στις όποιες θέσεις ευθύνης είναι επίσης δική μας ευθύνη. Οσο εκλέγουμε και ανεχόμαστε να παραμένουν στο τιμόνι του νομού και της πόλης, πρόσωπα που αποδεδειγμένα δεν έχουν ούτε τις ικανότητες, ούτε τη διάθεση για να βοηθήσουν την περιοχή, θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο. Κάθε φορά που θα ανακοινώνονται και νέα απογοητευτικά στοιχεία για την αύξηση της ανεργίας στην περιοχή μας, όπου η πιθανότητες εύρεσης δουλειάς είναι πλέον λιγότερες και από τις πιθανότητες να κερδίσει κάποιος τον πρώτο αριθμό του λαχείου, ας μην αγανακτούμε αλλά ας στρέψουμε το βλέμμα μας στον καθρέπτη του σπιτιού μας ή αν είμαστε έξω από το σπίτι ας κοιτάξουμε τα πολύχρωμα εορταστικά λαμπάκια στο Χριστουγεννιάτικο στολισμό της πόλης.
