Η πρόσφατη έξαρση του φαινομένου της αέριας ρύπανσης που έπνιξε το πολεοδομικό συγκρότημα Βόλου και δημιούργησε συνθήκες ασφυξίας, έρχεται για να μας υπενθυμίσει ότι παρά τη μείωση στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, παρά το επίδομα που χορηγείται για δεύτερη συνεχή χρονιά σε νοικοκυριά τα οποία πληρούν τα απαιτούμενα κριτήρια, παρά τα μέτρα που έχει εξαγγείλει από πέρυσι η περιφέρεια Θεσσαλίας, ο περιβαλλοντικός εφιάλτης της αιθαλομίχλης έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας. Επίσης, παρά την εκστρατεία ενημέρωσης που έγινε τους δύο τελευταίους χειμώνες για τις οδυνηρές συνέπειες στη δημόσια υγεία από την ανεξέλεγκτη χρήση τζακιών και ξυλόσομπων, οι πολίτες δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στις βραχυπρόθεσμες συνέπειες αλλά και στις μακροπρόθεσμες που θεωρούνται κάτι παραπάνω από σίγουρες από τη στιγμή που οι υπερβάσεις στα ανώτερα επιτρεπόμενα όρια των αιωρούμενων σωματιδίων είναι συνεχείς. Ιδίως όταν το ευνοούν οι περιβαλλοντικές συνθήκες. Κάθε φορά που έχουμε άπνοια και υψηλά ποσοστά υγρασίας, ο Βόλος πνίγεται από την αιθαλομίχλη.
Την ίδια στιγμή, οι μετρήσεις που γίνονται από τα μηχανήματα της περιφερειακής ενότητας Μαγνησίας παρέχουν πληροφορίες μόνο για τα επίπεδα των υπερβάσεων και όχι για το είδος των αέριων ρύπων τους οποίους εισπνέουμε. Για τα λεγόμενα ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως τα αποκαλούν οι οικολογικές οργανώσεις, δεν υπάρχει η παραμικρή εικόνα και αυτό είναι το χειρότερο. Δεν ξέρουμε δηλαδή αν το σύννεφο καπνού που σκεπάζει την πόλη όταν βραδιάσει, περιέχει εκτός από τα υπολείμματα της καύσης ξύλου και επικίνδυνες τοξικές ουσίες όπως οι διοξίνες, οι οποίες προέρχονται από την καύση πλαστικών και σκουπιδιών. Διότι δεν πρέπει να αγνοούν οι αρμόδιες υπηρεσίες και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί πως πολλοί συμπολίτες μας καίνε στην κυριολεξία σκουπίδια προκειμένου να ζεσταθούν. Τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης πολλών οικογενειών είναι τόσο τραγικά ώστε το ελάχιστο που τους ενδιαφέρει είναι τί θα κάψουν για να μην παγώσουν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν την πολυτέλεια της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης αλλά μόνο το ένστικτο επιβίωσης των ίδιων και των παιδιών τους.
Ετσι λοιπόν για τρίτο συνεχή χειμώνα ο Βόλος αναμένεται να συνεχίσει να αποτελεί μια από τις πλέον επιβαρυμένες περιβαλλοντικά πόλεις της χώρας, χωρίς κανείς να ασχολείται. Με εξαίρεση τον πρόσκαιρο ντόρο που γίνεται από τα ΜΜΕ το διάστημα κατά το οποίο το φαινόμενο της αιθαλομίχλης παρουσιάζει έξαρση, τις υπόλοιπες ημέρες δεν υπάρχει η παραμικρή αντίδραση, ούτε από το Δήμο, ούτε από την περιφέρεια, ούτε από τον Ιατρικό σύλλογο, ούτε καν από τις οικολογικές οργανώσεις. Οπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε σημαντικό ζήτημα σε αυτήν την πόλη η σιωπή, η αδράνεια και η αδιαφορία κυριαρχούν και στο θέμα της αέριας ρύπανσης που αποτελεί μια πραγματική περιβαλλοντική βόμβα η οποία θα σκάσει τα επόμενα χρόνια. Τα πρώτα καμπανάκια χτύπησαν φέτος με τη δημοσιοποίηση των τραγικών στοιχείων για τον αριθμό των θανάτων από καρκίνο. Οσο δεν δίνονται κίνητρα στον κόσμο για να στραφεί σε φιλικές προς το περιβάλλον αλλά και προς την τσέπη του μορφές θέρμανσης και όσο παραμένει η ελληνική κοινωνία βυθισμένη στη φτώχια και την εξαθλίωση, δεν θα πρέπει να περιμένουμε να διαλυθεί το νέφος της αιθαλομίχλης. Τα μέτρα για την προστασία του πληθυσμού από το φαινόμενο είναι προς τη θετική κατεύθυνση αλλά δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του.
