Ούτε καν το ασφυκτικό κλίμα των αφόρητων πιέσεων για νέες περικοπές σε συντάξεις και αύξηση της φορολογίας που έχει διαμορφώσει η τρόικα, δεν στάθηκε ικανό ώστε νε ξεσηκώσει τον κόσμο και να μετάσχει στις χθεσινές απεργιακές κινητοποιήσεις. Η χρονική συγκυρία που επέλεξαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις για να προκηρύξουν τη γενική απεργία ενάντια στον προϋπολογισμό του 2015 ταυτίστηκε με το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης με τους άκαμπτους τροϊκανούς οι οποίοι δεν κάνουν βήμα πίσω από τις εξωφρενικές διεκδικήσεις τους. Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι δεν μετείχαν και πάλι μαζικά στις χθεσινές απεργιακές κινητοποιήσεις. Η δικαιολογία των δυσμενών καιρικών συνθηκών δεν μπορεί να σταθεί καθώς δεν υπήρξε ικανοποιητικό ποσοστό συμμετοχής ούτε στην απεργία. Στην περιοχή της Μαγνησίας το μέσο ποσοστό δεν ξεπέρασε το 50 με 55% ενώ σε κλάδους που επλήγησαν ιδιαίτερα από τα μνημόνια η συμμετοχή ήταν ακόμη μικρότερη. Με αυτές τις προϋποθέσεις δεν είναι δυνατό να περάσει κανένα απολύτως μήνυμα στους κυβερνώντες που και μέσω του νέου προϋπολογισμού θέλουν να εφαρμόσουν πολιτικές επιπρόσθετης λιτότητας. Οταν μια γενική απεργία μετατρέπεται σε εθιμοτυπική διαδικασία με τους συνήθεις παρόντες και τους συνήθεις απόντες, που πάντα είναι υπερπολλαπλάσιοι από τους πρώτους, τότε ελάχιστα είναι αυτά στα οποία μπορούν να ελπίζουν οι εργαζόμενοι. Η αντικειμενική αδυναμία ορισμένων επαγγελματικών κλάδων να μετάσχουν σε ανάλογες κινητοποιήσεις καθώς η απώλεια έστω και ενός μεροκάματου το μήνα είναι δυσαναπλήρωτη, όπως επίσης και η δεδομένη απροθυμία της πλειοψηφίας των εργαζομένων να μετάσχουν σε κινητοποιήσεις με εξαιρετικά αμφίβολο αποτέλεσμα, αποτελούν τις πλέον πιθανές εξηγήσεις για αυτή τη στάση των πολιτών απέναντι σε κάθε μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, ιδίως τα τελευταία δύο χρόνια. Το χρονικό διάστημα δηλαδή που κλιμακώθηκε η επίθεση σε βάρος του λαού από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τα οικονομικά συμφέροντα που το κρατούν δέσμιο και τους ευρωπαίους δεσμώτες της Ελλάδας, που μπροστά στο ενδεχόμενο ολοκλήρωσης των μνημονίων δείχνουν αποφασισμένοι να βυθίσουν την κοινωνία στο απόλυτο χάος. Γιατί αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της αδιαλλαξίας τους από τη στιγμή που τα μέτρα τα οποία πιέζουν για να υιοθετηθούν δεν πρόκειται να περάσουν από τη Βουλή ενώ και ο κόσμος που μέχρι στιγμής σιωπά και υπομένει, θα ξεσηκωθεί και δεν θα αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα. Μέχρι τότε όμως η απουσία των πολιτών από τις μεγάλες απεργίες θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το συνδικαλιστικό κίνημα που διοργανώνει τις απεργιακές κινητοποιήσεις και η γενικότερη στάση απογοήτευσης της κοινωνίας σε ό,τι έχει σχέση με διεκδικήσεις και οργανωμένες μορφές αντίδρασης απέναντι σε αντιλαϊκά μέτρα, θα κυριαρχούν και θα οδηγούν σε αποτυχία κάθε προσπάθεια όσων μπορούν ακόμη αντιστέκονται μετέχοντας σε κινητοποιήσεις όπως οι χθεσινές στο κέντρο του Βόλου. Γιατί κόσμος υπήρχε και στις δύο συγκεντρώσεις και μάλιστα αρκετός, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. Απλά η παρουσία μερικών εκατοντάδων διαδηλωτών σε μια πόλη με χιλιάδες ανέργους και ακόμη περισσότερους φτωχούς και απελπισμένους, δεν αρκεί ώστε να ανατραπεί το σημερινό σκηνικό της κοινωνικής εξαθλίωσης. Εκτός και αν όσοι απέχουν, το κάνουν γιατί περιμένουν την ώρα της κάλπης έτσι ώστε να στείλουν στον αγύριστο τους εγχώριους και τους εισαγομένους δυνάστες τους.
Γιώργος Λαμπράκης: Η απάθεια έγινε συνήθεια
