Η νέα ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας για το θέμα της αξιολόγησης καταδεικνύει ότι όχι μόνο δεν έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο, αλλά ότι τουλάχιστον οι συνδικαλιστές εξακολουθούν να το θεωρούν αιτία πόλεμου με το υπουργείο Παιδείας. Και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο για τους εκπρόσωπους των εκπαιδευτικών που στα τέλη της προηγούμενης σχολικής χρονιάς και στις αρχές της τρέχουσας, ανέδειξαν σε υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα για τον κλάδο τη διαδικασία της αξιολόγησης. Το γεγονός δηλαδή ότι με εξαίρεση ορισμένους συνδικαλιστές, η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά επιδιώκει την έναρξη της αξιολόγησης. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει τους εκπροσώπους του εκπαιδευτικού κόσμου, οι οποίοι δεν κατάφεραν να πείσουν τους συναδέλφους τους για τα σκοτεινά σημεία της συγκεκριμένης διαδικασίας. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι με εξαίρεση έναν ελάχιστο αριθμό συνδικαλιστών, όλοι σχεδόν οι διευθυντές σχολικών μονάδων στη Μαγνησία έχουν υποβάλει ηλεκτρονικά τα έντυπα της αξιολόγησης καθώς η σχετική προθεσμία εκπνέει στα τέλη του μήνα. Από τις αρχές του 2015 θα ξεκινήσει η αξιολόγηση των καθηγητών, οι οποίοι θα υποβάλουν στους διευθυντές τους το σχετικό έντυπο που θα έχει τη μορφή βιογραφικού και στη συνέχεια οι διευθυντές θα βαθμολογήσουν τους συναδέλφους τους ανάλογα με τα προσόντα, τις γνώσεις και την εμπειρία τους. Η συγκεκριμένη διαδικασία εκτιμούν ότι θα δώσει τη δυνατότητα επαγγελματικής και μισθολογικής ανέλιξης στους εκπαιδευτικούς. Αυτή βέβαια είναι η κρυφή τους ελπίδα, η ενδόμυχη προσδοκία τους, ότι το υπουργείο Παιδείας θα εκτιμήσει τα προσόντα τους και θα τους ανταμείψει αναλόγως. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε ένα κράτος δικαίου όπου δεν κάνουν κουμάντο οι δανειστές και τα εγχώρια τσιράκια τους. Σε ένα κράτος όπου η παιδεία αποτελεί πρωταρχική προτεραιότητα της θεσμοθετημένης πολιτείας και διαφυλάσσεται σαν κόρη οφθαλμού προκειμένου να έρθουν η ανάπτυξη και η κοινωνική προκοπή. Στη χώρα μας, όπου οι περικοπές δαπανών χτύπησαν πρώτα και κύρια το κοινωνικό κράτος και τη δημόσια εκπαίδευση, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι λαμβάνονται αποφάσεις και θεσμοθετούνται διαδικασίες για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, εν προκειμένω, με σκοπό την αναγνώριση των προσόντων τους και τη μισθολογική τους αναβάθμιση; Είναι δυνατόν μετά από πέντε χρόνια αιματηρών μέτρων και περικοπών, προκειμένου να κάνουμε τα χατίρια των δανειστών για να μην τεθούμε στο ευρωπαϊκό περιθώριο των οικονομικών αρπακτικών, να υπάρχουν επαγγελματικοί κλάδοι οι οποίοι να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού των κυβερνώντων η κρυφή σκέψη για περαιτέρω αποδυνάμωση της έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένης δημόσιας παιδείας; Κι όμως. φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη ευκολόπιστοι που βαυκαλίζονται ότι μέσα από τις μνημονιακές αποφάσεις που επέβαλαν οι δανειστές θα προκύψει κάτι καλό. Υπάρχουν ακόμη εκπαιδευτικοί που υποβαθμίστηκαν σαν επαγγελματίες και σαν άνθρωποι, που τρέφουν αυταπάτες ότι θα αξιολογηθούν αντικειμενικά και στη συνέχεια οι αρμόδιοι μηχανισμοί του υπουργείου Παιδείας θα τους επιβραβεύσουν αναγνωρίζοντας την κατάρτιση, την εμπειρία και την προσφορά τους στα σχολεία. Αμοιροι ευθυνών δεν είναι όμως μόνο οι ίδιοι αλλά και οι εκπρόσωποί τους που παρά τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις τόσων μηνών δεν κατάφεραν να πείσουν τους συνάδελφους τους ότι βαδίζοντας προς τη διαδικασία αξιολόγησης σε ένα κράτος, όπου η αξιοκρατία, η αντικειμενικότητα και η επιβράβευση των πλέον ικανών αποτελούν άγνωστες έννοιες, είναι σαν να βαδίζουν όπως τα πρόβατα στη σφαγή.
Γιώργος Λαμπράκης: Αδικαιολόγητες ψευδαισθήσεις στο βασίλειο της αναξιοκρατίας
