Όπως ο Διάβολος το λιβάνι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και στο λιμάνι του Βόλου, την προοπτική ιδιωτικοποίησης των λιμανιών της χώρας βάσει των συμφωνιών με την τρόικα. Πρόκειται για ένα σχεδιασμό που θα υλοποιηθεί αργά ή γρήγορα και θα επιτρέψει την είσοδο ιδιωτών και στα περιφερειακά λιμάνια. Στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη οι ιδιώτες έχουν βάλει χέρι προ πολλού, εφαρμόζοντας πρακτικές τις οποίες οι συνδικαλιστές καταγγέλλουν. Καταστρατήγηση εργασιακών σχέσεων, εξοντωτικά ωράρια απασχόλησης και περικοπές σε μισθούς και επιδόματα είναι οι συνέπειες από την είσοδο της κινεζικής COSCO στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και στη Θεσσαλονίκη ενώ σειρά θα πάρουν στη συνέχεια τα περιφερειακά λιμάνια της χώρας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και αυτό του Βόλου. Οι εργαζόμενοι του Οργανισμού Λιμένος Βόλου και το τοπικό σωματείο λιμενεργατών μετείχαν στη χθεσινή απεργία της ομοσπονδίας του κλάδου ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, με καθολικά ποσοστά, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα των προθέσεών τους ενόψει των επερχόμενων ιδιωτικοποιήσεων. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν αυτή την προοπτική ενωμένοι και αποφασισμένοι για δυναμικές αντιδράσεις είναι θετικό, ωστόσο δεν αρκεί για να αποτρέψει έναν κυβερνητικό σχεδιασμό ο οποίος βρίσκεται στο παρά πέντε της υλοποίησής του.
Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια χρειάζονται ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες για να εμποδίσουν τις ιδιωτικοποιήσεις υποδομών που ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο και δημιουργήθηκαν με τα χρήματα των φορολογουμένων. Η απαξίωσή τους τα τελευταία χρόνια είναι αδιαμφισβήτητη, όπως άλλωστε ισχύει και σε κάθε τομέα των δημοσίων υποδομών. Παντού εγκατάλειψη και υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών ως απόρροια της υποστελέχωσης και των δραματικών περικοπών. Ένας πραγματικός θησαυρός που παραμένει ανεκμετάλλευτος και επιπρόσθετα μεθοδεύεται τώρα το ξεπούλημά του σε ιδιώτες, που με ελάχιστο αντίτιμο θα αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο δημόσιων υποδομών με τεράστια οικονομική και εθνική αξία. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα λιμάνια έρχονται να λειτουργήσουν σαν κοινωνικό ξυπνητήρι σε μια αποκοιμισμένη μάζα πολιτών, που ενώ πνίγονται από τα προβλήματα, αδιαφορούν για το μέλλον τους και πολύ περισσότερο για το μέλλον των παιδιών τους. Το κοινωνικό σύνολο πρέπει να ξεκουνηθεί από την αφασία του καναπέ και να αντιληφθεί ότι αν δεν αντιδράσει, όσο υπάρχουν ακόμη χρονικά περιθώρια, τότε σε λίγο καιρό θα πληρώνει ακόμη και για τον αέρα που αναπνέει. Οι ιδιώτες καιροφυλακτούν και είναι έτοιμοι να εισβάλουν σε κάθε τομέα του δημοσίου όπου η πολιτεία επέτρεψε να κυριαρχήσει η απόλυτη διάλυση. Αυτή τη μοίρα επιφυλάσσουν και για τα λιμάνια που αντί να αποτελούν μοχλό οικονομικής ανάπτυξης για τις τοπικές κοινωνίες έχουν μετατραπεί σε πραγματικό περιβαλλοντικό βραχνά όπως το λιμάνι του Βόλου. Η πόλη όχι μόνο δεν έχει αγκαλιάσει τον οργανισμό λιμένος αλλά θεωρεί πως με τον τρόπο λειτουργίας του λιμανιού επιβαρύνεται ο αέρας που αναπνέουμε. Αν δεν αλλάξει άρδην η σχέση της πόλης με το λιμάνι τότε οι εργαζόμενοι δεν θα πρέπει να προσδοκούν την παραμικρή στήριξη στο δύσκολο αγώνα που έχουν μπροστά τους. Η περιβαλλοντική πολιτική που εφαρμόζεται από τις εκάστοτε διοικήσεις μπορεί να μην έχει τη δική τους σφραγίδα, ωστόσο οι εκπρόσωποι τους μετέχουν στα Δ.Σ. Έστω και την ύστατη ώρα ας αναθεωρήσουν τη στάση τους πιέζοντας για τη λήψη αποφάσεων και την εφαρμογή πολιτικών που θα διασφαλίσουν την προστασία του περιβάλλοντος. Στη συνέχεια μπορούν να ζητήσουν τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας, στον αγώνα τους ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.
