Τα ευρήματα της γεωτεχνικής μελέτης για τον επικίνδυνο δρόμο Βόλου – Βελεστίνου που αποκάλυψε ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, επιβεβαιώνουν το καθεστώς ασυδοσίας στα δημόσια έργα της περιοχής, που όλως παραδόξως λίγο μετά την ολοκλήρωση και παράδοσή τους παρουσιάζουν απίστευτες κακοτεχνίες. Σε ένα ευνομούμενο κράτος όπου οι κανόνες στα δημόσια έργα τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια, ανάλογες κατασκευαστικές αστοχίες θα έπρεπε να οδηγήσουν ενώπιων της δικαιοσύνης τους υπεύθυνους. Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε όσους έχουν την ευθύνη για το τεχνικό μέρος μιας εργολαβίας. Υποτίθεται ότι πάνω από αυτούς υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που πρέπει να διασφαλίζουν δεν πετιούνται άσκοπα κοινοτικά κονδύλια και εθνικοί πόροι. Στην περίπτωση του επίμαχου δρόμου που θυμίζει τραμπολίνο, ξοδεύτηκε σχεδόν ένα δισεκατομμύριο δραχμές στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τώρα απαιτούνται άλλα επτά εκατομμύρια ευρώ, από το νέο ΕΣΠΑ, για την κατασκευή από το μηδέν ενός οδικού τμήματος μήκους τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων, από το ύψος της Χαλυβουργίας έως το εργοστάσιο αρμάτων. Εκεί δηλαδή όπου τα σαμαράκια ξεφύτρωσαν σε λιγότερο από έναν χρόνο μετά την παράδοση του δρόμου σε κυκλοφορία. Εκεί όπου έχουν συμβεί αναρίθμητα τροχαία ατυχήματα καθώς οι οδηγοί, τόσο της περιοχής όσο και οι επισκέπτες, δεν ξέρουν τί τους περιμένει λίγο προτού βγουν στην ΠΑΘΕ ή λίγο προτού μπουν στο Βόλο. Εκεί όπου δεν υπάρχει η παραμικρή σήμανση για τους διερχομένους έτσι ώστε να γνωρίζουν ότι εισέρχονται σε ένα δρόμο που όμοιό του δεν συναντά κανείς ούτε σε τριτοκοσμική χώρα.
Και όμως, ο Βόλος πρωτοτυπεί και πάλι αρνητικά (ως συνήθως), όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα δημόσια έργα της περιοχής τα τελευταία χρόνια. Μεγάλες τεχνικές παρεμβάσεις που εξαγγέλλονται και δεν υλοποιούνται ή καρκινοβατούν, μεγαλόσχημοι σχεδιασμοί που ανακοινώνονται από κυβερνητικά χείλη και καταλήγουν σε παρωδία, εργολαβίες εκατομμυρίων που σκαλώνουν σε γραφειοκρατικά εμπόδια και όταν παραδίδονται διαπιστώνουν οι χρήστες τους, δηλαδή όλοι εμείς τα κορόιδα οι φορολογούμενοι, ότι όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, όχι μόνο δεν θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της περιοχής, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις θέτουν σε κίνδυνο ακόμη και τη σωματική μας ακεραιότητα.
Η περίπτωση του δρόμου Βόλου – Βελεστίνου όχι μόνο δεν αποτελεί μια θλιβερή εξαίρεση αλλά τον τραγικό κανόνα που εφαρμόζεται σε όλα σχεδόν τα δημόσια έργα στη Μαγνησία. Αυτό δύο ερμηνείες μπορεί να έχει. Ή έχουμε την ατυχία να πέφτουμε πάνω σε αξιόπιστους ή ακόμη και ανεπαρκείς εργολάβους ή τα ελεγκτικά όργανα του κράτους, που πρέπει να επιβλέπουν, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, τους εργολάβους, αδιαφορούν και αφήνουν στη μοίρα τους μια σειρά από τεχνικές παρεμβάσεις στις οποίες προσβλέπει η Μαγνησία για να ορθοποδήσει. Υπάρχει βέβαια και ένα τρίτο σενάριο που είναι το χειρότερο όλων. Να συμβαίνουν και τα δύο παραπάνω ενδεχόμενα και μάλιστα μέσα από μια αλληλένδετη διαδικασία την οποία πρέπει να διερευνήσει η ελληνική δικαιοσύνη.
Οι εξαγγελίες της περιφέρειας Θεσσαλίας για ένταξη του δρόμου Βόλου – Βελεστίνου στο νέο ΕΣΠΑ, μετά την ολοκλήρωση των μελετών οι οποίες ανέδειξαν τα αίτια του κακού, γεννούν προσδοκίες ότι μέσα στην επόμενη διετία θα αποκατασταθεί το κατασκευαστικό έγκλημα που συντελέστηκε κάτω από τη μύτη τοπικών και όχι μόνο φορέων, οι οποίοι αντί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ασκώντας έλεγχο στον εργολάβο, επέτρεψαν στην ουσία να πετάξουν κονδύλια εκατομμυρίων.
