Οι μοναδικοί Ελληνες που μοιάζουν να έχουν πλήρη επίγνωση του τί έχει συμβεί στον τόπο μας την τελευταία τετραετία καθώς επίσης κι για αυτό που έρχεται, φαίνεται πως είναι οι συνταξιούχοι.
Η συμμετοχή τους στη χθεσινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Εργατικό Κέντρο Βόλου ήταν μαζική, τηρουμένων των αναλογιών, και ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό τους διοργανωτές της κινητοποίησης που το προηγούμενο διάστημα όργωσαν στην κυριολεξία κάθε ΚΑΠΗ και κάθε χώρο συνάθροισης συνταξιούχων έτσι ώστε να πετύχουν το χθεσινό αποτέλεσμα. Παρά τα χρόνια τους και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι, έδωσαν το παρών σε μια αξιοπρεπέστατη συγκέντρωση όπου τέθηκαν επί τάπητος τα εκρηκτικά προβλήματα του κλάδου, αναφορικά στις συνεχείς περικοπές στις συντάξεις καθώς και στις παροχές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Η λαίλαπα των μνημονίων προκάλεσε σαρωτικές αλλαγές σε ένα σύστημα που τόσα χρόνια ακροβατούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με ασφαλισμένους που είχαν την εντύπωση ότι καταβάλλοντας τις εισφορές τους κάθε μήνα, μέσα από τη σχετική παρακράτηση στους μισθούς τους, θα λάμβαναν όταν θα έφταναν σε ηλικία συνταξιοδότησης ένα αξιοπρεπές ποσό. Όλα αυτά όμως άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα, όταν κατέρρευσε το οικονομικό σύστημα στη χώρα μας και επέδραμαν οι δανειστές και οι εγχώριοι υποστηρικτές και εκφραστές τους. Οι συντάξεις άρχισαν αν ψαλιδίζονται μήνα με το μήνα, οι έλεγχοι στα ασφαλιστικά ταμεία έφεραν στην επιφάνεια χιλιάδες τρωκτικά που τόσα χρόνια λυμαίνονταν ένα άρρωστο και διαβρωμένο σύστημα, ενώ η ανεργία και η μαύρη εργασία φούσκωσαν τα ελλείμματα των ταμείων, οδηγώντας τα ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση. Με τα σημερινά δεδομένα κανένας από τους εν ενεργεία εργαζόμενους, με ορίζοντα συνταξιοδότησης δέκα και είκοσι ετών, δεν γνωρίζει τί ποσό θα λάβει όταν θα συμπληρώσει τα απαιτούμενα όρια και πολύ περισσότερο αν θα υφίσταται εκείνη την εποχή ασφαλιστικό σύστημα, έστω και με τη σημερινή υποτυπώδη μορφή του.
Οι υποσχέσεις και οι εξαγγελίες για ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη και για βιωσιμότητα του συστήματος, εφόσον γίνουν συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, δεν γίνονται πιστευτές ούτε από τους εμπνευστές τους. Όσοι καταλήστεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία ή ανέχθηκαν τη λεηλάτησή τους, εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να βρίσκονται και σήμερα στο τιμόνι της χώρας. Πώς είναι δυνατόν να τους εμπιστευθούμε ότι θα καταφέρουν όχι μόνο να διατηρήσουν εν ζωή το σύστημα αλλά και να το εξυγιάνουν; Οι επερχόμενες περικοπές στις επικουρικές συντάξεις από τις αρχές του 2015, είναι ενδεικτικές των προθέσεων των κυβερνώντων οι οποίοι αγνοούν ότι τα ποσά που περικόπτονται συνεχώς από τους συνταξιούχους αφορούν σε καταβληθείσες ασφαλιστικές εισφορές, είναι δηλαδή χρήματα που έχουν πληρώσει οι απόμαχοι της δουλειάς με κόπο και ιδρώτα κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου. Παρ’ όλα αυτά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι έρχεται και νέο ψαλίδισμα των επικουρικών συντάξεων, τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία ων συνταξιούχων επιβιώνει μόλις και μετά βίας, συντηρώντας παράλληλα με την πενιχρή μηνιαία σύνταξη και άλλα μέλη της οικογένειας τα οποία είναι άνεργα. Αυτό το ζοφερό σκηνικό μοιάζει να έχει μετατραπεί σε δρόμο χωρίς επιστροφή για την κοινωνία που με εξαίρεση τους συνταξιούχους, συνεχίζει να παρακολουθεί τις οδυνηρές εξελίξεις σαν μην την αφορούν. Αυτή η αποστασιοποίηση και η αποχή από κάθε μορφής μαζική πάλη, θα αποτελέσει την ταφόπλακα για τη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος σε μια χώρα που μοιάζει χαμένη από χέρι.
