Ενας πραγματικός δικαστικός μαραθώνιος ξεκινά από την 1η Οκτωβρίου για τους πολίτες που πρωτοστάτησαν από τα μέσα του 2010 μέχρι και τα τέλη του 2012 στις δυναμικές κινητοποιήσεις κατά των διοδίων.
Ο αγώνας τους αποτέλεσε την αφορμή ώστε να ξεσηκωθεί ένα μεγάλο μέρος της απονευρωμένης και αδρανούς ελληνικής κοινωνίας κατά του καθεστώτος που στήθηκε στις εθνικές οδούς, από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, με τις ευλογίες του πολιτικού μας συστήματος. Οι αποικιοκρατικές συμβάσεις που επέτρεπαν στους ιδιώτες να αυξάνουν κατά το δοκούν τις τιμές στους σταθμούς των διοδίων, δίχως να λαμβάνουν υπόψη τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα της μνημονιακής Ελλάδας, βρέθηκαν στο στόχαστρο των κινητοποιήσεων οι οποίες στάθηκαν αφορμή για εντυπωσιακές αποκαλύψεις.
Μέχρι τότε οι οδηγοί πλήρωναν τα εξωφρενικά αντίτιμα των διοδίων θεωρώντας ότι συμβάλουν έτσι στην ταχεία ολοκλήρωση του εθνικού οδικού δικτύου της χώρας. Δεν μπορούσαν βέβαια να φανταστούν ότι οι κοινοπραξίες των μεγαλοεργολάβων, που ανέλαβαν την υλοποίηση των έργων, είχαν πριμοδοτηθεί από το ελληνικό δημόσιο με 100άδες εκατομμύρια ευρώ. Κανείς δεν γνώριζε μέχρι τότε ότι οι ιδιώτες είχαν φροντίσει να διασφαλίσουν τα κέρδη τους ακόμη και σε περίπτωση μείωσης της κίνησης στους αυτοκινητοδρόμους, όπως άλλωστε συνέβη εξαιτίας των εξωφρενικών αυξήσεων στα διόδια. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα με φανατικούς υποστηρικτές και στα δύο πρώην μεγάλα κόμματα που νέμονται την εξουσία εδώ και σαράντα χρόνια, είχε φροντίσει για την προστασία των συμφερόντων των ιδιωτών μέχρι κεραίας καθώς και για τη λήψη αυστηρών μέτρων κατά όσων τολμούσαν να υψώσουν το ανάστημα τους ενάντια στο εν λόγω καθεστώς. Αυτό όμως που δεν υπολόγισαν οι εργολάβοι και οι κυβερνητικοί υποστηρικτές τους ήταν ο φόρος αίματος που θα πλήρωναν οι τοπικές κοινωνίες εξαιτίας της κατακόρυφης αύξησης στη χρήση των παράδρομων, προκειμένου οι οδηγοί να αποφύγουν τα διόδια. Μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες η Μαγνησία έχασε πέντε νέα παιδιά τα οποία θυσιάστηκαν στο βωμό των συμφερόντων. Αφησαν την τελευταία τους πνοή σε δρόμους – λαιμητόμους, όπου τα φορτηγά και οι νταλίκες μονοπωλούν την κυκλοφορία για ευνόητους λόγους. Οι οικογένειές τους βυθίστηκαν στο πένθος επειδή η πολιτεία παρακολουθεί με ύποπτη αδράνεια τις εξελίξεις και αδυνατεί να επιβάλει στους ιδιώτες ακόμη και το αυτονόητο. Τη μείωση των τιμών στους σταθμούς των διοδίων έτσι ώστε να πάψει να σκοτώνεται κόσμος στους παράδρομους και το παλιό εθνικό οδικό δίκτυο.
Για όλα αυτά δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε πριν από λίγα χρόνια το κίνημα κατά των διοδίων και όχι για να εκτονωθούν κάποιες γραφικές φωνές, όπως παρουσιάζονται από τους γνωστούς κατευθυνόμενους «μιντιακούς παπαγάλους». Τα συμφέροντα που εξυπηρετούν είναι δεδομένα και η εξάρτησή τους από αυτά αδιαμφισβήτητη. Δεδομένο και αδιαμφισβήτητο είναι όμως και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία όταν έχει εξαντληθεί κάθε άλλο περιθώριο. Οι δικαστές που θα κληθούν να αποφασίσουν για την τύχη των πολιτών, οι οποίοι θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου από την ερχόμενη Τετάρτη και μέχρι τα τέλη του χρόνου, θα πρέπει να λάβουν υπόψη όχι μόνο το γράμμα του νόμου αλλά και το λεγόμενο «περί δικαίου αίσθημα». Πάνω του εξάλλου βασίστηκε το κίνημα κατά των διοδίων και οδήγησε σε αποκαλύψεις, οι οποίες (γιατί άραγε;), δεν έχουν προκαλέσει ακόμη την αυτεπάγγελτη παρέμβαση των δικαστικών αρχών της χώρας.
