Στο δικό τους μοναχικό δρόμο συνεχίζουν να πορεύονται οι συνδικαλιστές της ΕΛΜΕ Μαγνησίας που καταγγέλλουν τις μεθοδεύσεις του υπουργείου παιδείας και αντιδρούν σε αποφάσεις, οι οποίες χρόνο με το χρόνο υποβαθμίζουν όλο και πιο πολύ τη δημόσια εκπαίδευση στον τόπο μας. Χαρακτηριστικό της «μοναξιάς» τους είναι το γεγονός ότι ακόμη και η τοπική Ενωση Γονέων, ο φορέας που εκπροσωπεί τους άμεσα θιγόμενους από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, δηλαδή τα παιδιά, ήταν απούσα από τη χθεσινή συνέντευξη τύπου, όπου καταγγέλθηκαν προβλήματα και καταστάσεις που παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές χώρες. Το χειρότερο όλων είναι πως όσο πιο πολύ υποβαθμίζεται το σημαντικότερο αγαθό των πολιτισμένων υποτίθεται κοινωνιών, η δημόσια εκπαίδευση, τόσο λιγοστεύουν οι φωνές αντίδρασης απέναντι σε ένα καθεστώς το οποίο έχει σχεδόν παγιωθεί προφασιζόμενο την οικονομική κρίση και την ανάγκη περικοπών σε κάθε τομέα της δημόσιας λειτουργίας του κρότους. Παντού περιστολές δαπανών, παντού αποφάσεις για περισσότερη εξοικονόμηση πόρων, παντού η ίδια λογιστική λογική.
Οταν πρόκειται για το μέλλον των παιδιών, όταν υποβαθμίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία πάνω στην οποία πρέπει να επενδύσει η ελληνική πολιτεία έτσι ώστε να τεθούν οι βάσεις ανοικοδόμησης του ρημαγμένου κράτους μας, τότε οι αποσπασματικές φωνές μιας χούφτας εκπαιδευτικών δεν αρκούν. Το σύνολο της κοινωνίας απορροφημένο στα προβλήματα της εφιαλτικής καθημερινότητας έχει σχεδόν παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση. Ακόμη και στο μείζονος σημασίας θέμα της υποβάθμισης στην ποιοτική παροχή γνώσεων και δεξιοτήτων στις επόμενες γενιές, ελάχιστοι φωνάζουν και αντιδρούν. Οι περισσότεροι μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους και περιμένουν στωικά το τέλος ή κάποιο θαύμα που όμως δεν πρόκειται να έρθει. Δυστυχώς η αδράνεια και αποστασιοποίηση που παρατηρούνται σε κάθε τομέα της κοινωνίας, θα προκαλέσει (αν δεν το έχει κάνει ήδη), ανυπολόγιστη ζημιά στα ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης. Για πέμπτη συνεχή χρονιά οι περικοπές και η εξοικονόμηση πόρων τσακίζουν κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Από την προσχολική και δημοτική εκπαίδευση μέχρι την πανεπιστημιακή. Η φιλοσοφία των αριθμών που εφαρμόστηκε σε όλο το Δημόσιο, βρήκε φανατικούς υποστηρικτές και στο υπουργείο Παιδείας όπου παρά την επικοινωνιακή λαίλαπα που εξαπολύουν οι κατά καιρούς υπουργοί, επί της ουσίας τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Καθ χρόνο τα ίδια και χειρότερα στα δημόσια σχολεία. Καθυστερήσεις στις μεταθέσεις και τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών, κενά σε βασικές ειδικότητες, ασάφεια και σύγχυση στα τμήματα κατεύθυνσης και καταργήσεις δομών ακόμη και στα ειδικά σχολεία.
Το μόνο που γίνεται εγκαίρως αλλά υπό συνθήκες πλήρους αδιαφάνειας, είναι οι υπουργικές αποσπάσεις, δηλαδή τα ρουσφέτια για την εξυπηρέτηση των «αγαπημένων παιδιών» του πολιτικού μας κατεστημένου. Σε ένα σύστημα εκπαίδευσης όπου υπάρχουν χιλιάδες κενά σε μόνιμο προσωπικό, μετακινούνται κάθε χρόνο σε βουλευτικά γραφεία, σε διοικητικές θέσεις ακόμη και σε Μητροπόλεις, εκατοντάδες δάσκαλοι και καθηγητές, οι οποίοι θα μπορούσαν να διδάξουν. Αυτή η νοσηρή εικόνα που επαναλαμβάνεται παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες για ισότητα, διαφάνεια και αξιοκρατία, αποτελεί τον αδιάψευστο καθρέπτη της δημόσιας εκπαίδευσης σε έναν τόπο με ελάχιστους ρομαντικούς οι οποίοι συνεχίζουν να φωνάζουν για το αυτονόητο, αρκετούς βολεμένους που δεν ξεκουνιούνται με καμία κυβέρνηση, κυριολεκτικά και πάρα πολλούς αδιάφορους και πλήρως συμβιβασμένους με την τραγική πραγματικότητα. Δυστυχώς οι τελευταίοι είναι γονείς παιδιών με όνειρα και σχέδια για το μέλλον.
