Γιώργος Λαμπράκης: Πρεμιέρα με ελάχιστη αισιοδοξία και περισσή ανασφάλεια

γιώργος-λαμπράκης-πρεμιέρα-με-ελάχισ-117211

Από εντελώς διαφορετική σκοπιά προσεγγίζουν την εικόνα της δημόσιας εκπαίδευσης στην πρεμιέρα της νέας σχολικής χρονιάς, οι εκπρόσωποι δασκάλων και καθηγητών στη Μαγνησία από τη μια, και η τοπική ηγεσία των διευθύνσεων εκπαίδευσης πρώτου και δεύτερου βαθμού από την άλλη.

Οι συνδικαλιστές καταγγέλλουν από τα τέλη Αυγούστου ότι τα κενά σε βασικές ειδικότητες καθηγητών καθώς και σε δασκάλους, κυρίως σε σχολικές μονάδες της περιφέρειας, είναι τεράστια και πως θα δημιουργηθεί μείζον πρόβλημα στην εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων με το «καλημέρα» της νέας διδακτικής χρονιάς. Επίσης διαμαρτύρονται για το θέμα των βιβλίων που σε τομείς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όπως τα Επαγγελματικά Λύκεια, δεν έχουν ακόμη παραληφθεί με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσα στις τάξεις.

Στον αντίποδα, οι διευθυντές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα επισημαίνοντας ότι η φετινή σχολική χρονιά ξεκινά με τα λιγότερα δυνατά προβλήματα και πως η γενικότερη εικόνα της δημόσιας εκπαίδευσης στη Μαγνησία είναι η καλύτερη των τελευταίων ετών. Στην πράξη μένει να φανεί ποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο. Ποιος δηλαδή παρουσιάζει μια εικόνα διάλυσης και ποιος προσπαθεί να ωραιοποιήσει καταστάσεις που όσο και αν φτιασιδώνονται δεν είναι δυνατόν να κρύψουν την ασχήμια τους. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με έμπειρους εκπαιδευτικούς που είτε διδάσκουν στα σχολεία για πολλά χρόνια και ζουν από μέσα τα προβλήματα της δημόσιας παιδείας, είτε ασκούν διοίκηση και εφαρμόζουν τις εντολές του υπουργείου Παιδείας, που στα χρόνια της κρίσης έδειξε τις πραγματικές του προθέσεις. Περικοπές δαπανών, ψαλίδισμα μισθών, συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολικών μονάδων, πάγωμα προσλήψεων, σχολεία χωρίς θέρμανση και βιβλία, μαθητές χωρίς καθηγητές και ελπίδα για το μέλλον. Τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών που δημιουργήθηκαν την τελευταία πενταετία μετά τις αθρόες συνταξιοδοτήσεις, επιχειρείται κάθε χρόνο να καλυφθούν με αναπληρωτές, δηλαδή με εκπαιδευτικούς που κάθε Σεπτέμβρη, όταν ανοίγουν τα σχολεία, μετατρέπονται σε νομάδες της εκπαίδευσης και κάθε Ιούνιο που κλείνουν δεν ξέρουν τί τους περιμένει από την επόμενη σχολική χρονιά. Χωρίς να μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους οργώνουν τη χώρα και διδάσκουν στα πιο απίθανα σημεία της ελληνικής επικράτειας μόνο και μόνο για να πάρουν έναν μισθό πείνας και την επόμενη χρονιά να έχουν την ελπίδα της τοποθέτησής τους σε κάποια άλλη σχολική μονάδα.

Η αβεβαιότητα στη δημόσια εκπαίδευση είναι ένα γενικότερο κακό που χαρακτηρίζει κάθε βαθμίδα της και αντανακλά απευθείας στους μαθητές, οι οποίοι ξεκινούν την προετοιμασία για την είσοδό τους στα πανεπιστήμια με προσδοκίες και αποφοιτούν μη γνωρίζοντας τί τους ξημερώνει.

Ταυτόχρονα, τα μνημόνια, τα πολυνομοσχέδια και οι εφαρμοστικοί νόμοι που έχουν γονατίσει την κοινωνία, μετέφεραν στα σχολεία τα εκρηκτικά προβλήματα χιλιάδων οικογενειών που αδυνατούν να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους έστω λίγο κολατσιό. Για αυτό και η παρουσία κληρικών σε κάθε σχολική μονάδα είναι επιβεβλημένη. Η συμβολή της εκκλησίας στην ουσιαστική και πάνω από όλα διακριτική αντιμετώπιση περιπτώσεων υποσιτισμένων μαθητών είναι καθοριστικής σημασίας και αυτό θα φανεί άμεσα.

Ας κρατούν λοιπόν μικρό καλάθι όσοι επιχειρούν από την πρεμιέρα του νέου σχολικού έτους να παρουσιάσουν μια ιδανική εικόνα. Το ελληνικό δημόσιο σχολείο έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί τον ιδανικό παράγοντα παροχής γνώσεων και καλλιέργειας νεανικών ψυχών. Και από ότι φαίνεται θα αργήσει πολύ να φτάσει σε αυτό το επίπεδο.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου