Το πρώτο δυνατό τεστ ενόψει το «θερμού» χειμώνα που προβλέπεται για τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, αναμένεται να αποτελέσει το συλλαλητήριο του ερχόμενου Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των εγκαινίων της Διεθνούς Εκθέσεως από τον πρωθυπουργό.
Στο Βόλο, οι εκπρόσωποι του Εργατικού Κέντρου και της τοπικής ΑΔΕΔΥ θεωρούν κομβικής σημασίας, για τις κινητοποιήσεις που έρχονται εναντία στα μνημόνια και τις αντεργατικές πολιτικές, τη συμμετοχή των εργαζομένων στο συλλαλητήριο της συμπρωτεύουσας. Αν και το ερχόμενο Σάββατο καταγραφεί η ίδια υποτονική συμμετοχή που παρατηρείται τον τελευταίο χρόνο σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, τότε το παιχνίδι θα έχει χαθεί οριστικά για το συνδικαλιστικό κίνημα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις της φετινής αλλά και τη περυσινής χρονιάς, όταν δηλαδή κορυφώθηκαν οι οδυνηρές συνέπειες των μνημονίων στην ελληνική κοινωνία, ο βαθμός συμμετοχής των εργαζομένων στις κατά καιρούς απεργιακές συγκεντρώσεις ήταν από υποτονικός έως ανύπαρκτος. Σε κάθε απεργία αυτός ήταν ο μεγάλος πονοκέφαλος των συνδικαλιστών. Πώς θα πείσουν τον κόσμο να πλαισιώσει και να ενδυναμώσει τις συγκεντρώσεις, παρέχοντάς τους έτσι τη δυνατότητα να αυξήσουν την πίεση προς την πολιτική ηγεσία. Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ καθώς από τη μία η απογοήτευση και η αδιαφορία των εργαζομένων να μετάσχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και από την άλλη η δεδομένη αδυναμία ή ακόμη και ανικανότητα του συνδικαλιστικού κινήματος να ανατρέψει καταστάσεις που πληγώνουν την εργατιά, έχουν διαμορφώσει μια κατάσταση που για πολλούς είναι πλέον μη αναστρέψιμη.
Πιο απλά, όσο οι εκάστοτε μνημονιακές κυβερνήσεις διαπιστώνουν ότι ο λαός δεν αντιδρά στα επαχθή μέτρα που του επιβάλουν και παραμένει καθηλωμένος στην πολυθρόνα του, αρνούμενος να μετάσχει σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τόσο θα σφίγγουν περισσότερο τη θηλιά γύρω από το λαιμό του. Οσο τα πολιτικά τσιράκια των δανειστών βλέπουν απαξιωμένο και αδρανοποιημένο το συνδικαλιστικό κίνημα, με μια χούφτα εργατοπατέρων να παραμένουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους μέχρι να συνταξιοδοτηθούν, τόσο θα αισθάνονται ότι δεν απειλούνται από κανέναν και πως μπορούν να εφαρμόζουν ανενόχλητοι τις καταστροφικές πολιτικές τους. Αυτός που έχει στα χέρια του τη λύση είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος που με τη συμμετοχή του στις οργανωμένες μορφές αντιδράσεις, ενάντια στα αντεργατικά μέτρα που αποφασίζονται και εφαρμόζονται, μπορεί να βάλει φραγμό στον δίχως τέλος εργασιακό του κατήφορο.
Από τη συμμετοχή του κόσμου στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, μεθαύριο, θα εξαρτηθούν πάρα πολλά ενόψει του καυτού Φθινόπωρου και του ακόμη πιο θερμού χειμώνα που έρχεται. Ας μην ξεχνάμε τις μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας μας για χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο και για εφαρμογή μέτρων που θα απορυθμίσουν ακόμη περισσότερο τις ήδη διαλυμένες εργασιακές σχέσεις στον πολύπαθο ιδιωτικό τομέα. Αν το Σάββατο αλλά και στις πρώτες απεργιακές κινητοποίησες που έρχονται από τα μέσα Σεπτεμβρίου δεν σταλεί το μήνυμα που πρέπει στους αδίστακτους κυβερνώντες τη χώρα, η λαίλαπα που ετοιμάζουν δεν θα έχει προηγούμενο. Ας μην μας ξεγελούν οι δήθεν διορθωτικές κινήσεις για τον ΕΝΦΙΑ και τις φοροαπαλλαγές. Δεν είναι τίποτα αλλά παρά σταγόνα στον ωκεανό της απελπισίας και της εξαθλίωσης που έχουν βυθίσει το λαό τα τελευταία πέντε χρόνια.
