Μακρινό παρελθόν φαίνεται πως αποτελούν τα εντυπωσιακά ποσοστά συμμετοχής των καθηγητών της Μαγνησίας στις απεργιακές κινητοποιήσεις του περασμένου Φθινοπώρου, ενάντια στις διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών.
Ο αγώνας εκείνου το διαστήματος για την υπεράσπιση του ιερού δικαιώματος στην εργασία, έστειλε μια σειρά από ξεκάθαρα μηνύματα για τις προθέσεις των μελών του κλάδου, που βρέθηκε στο μάτι του μνημονιακού κυκλώνα. Δυστυχώς από τότε φαίνεται πως πέρασε αρκετός καιρός και οι καθηγητές είτε επειδή αδυνατούν οικονομικά, είτε γιατί έχουν απογοητεύει και δεν πιστεύουν ότι μπορούν να ανατρέψουν μέσα από απεργιακές κινητοποιήσεις τις δυσμενείς αποφάσεις που λαμβάνονται σε βάρος τους, έλαμψαν διά της απουσίας τους από τη χθεσινή 24ωρη απεργία, την οποία προκήρυξε η ομοσπονδία στους.
Ήταν η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση της νέας χρονιάς και παρά την προετοιμασία από τα συνδικαλιστικά όργανα και σε τοπικό επίπεδο, τα ποσοστά συμμέτοχης ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτικά. Η κρισιμότητα των περιστάσεων, καθώς συζητήθηκε στο ΣτΕ η προσφυγή της ΟΛΜΕ κατά των διαθεσιμοτήτων και οι επερχόμενες αρνητικές εξελίξεις για τον κλάδο των εκπαιδευτικών, δεν στάθηκαν αρκετές ώστε να τους κινητοποιήσουν. Έτσι η συγκέντρωση που έγινε είχε τις γνωστές παρουσίες και το κλίμα απογοήτευσης ήταν διάχυτο.
Πρόκειται για ένα οδυνηρό πισωγύρισμα σε μια κατάσταση που είχε οδηγήσει τον κλάδο σε αδράνεια, τη στιγμή κατά την οποία οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και έχει αρχίσει να τίθεται υπό αμφισβήτηση ακόμη και το θέμα της εργασίας. Παρατηρούμε δηλαδή ότι παραμένουν απαθείς οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί ακόμη και τη στιγμή που κινδυνεύει η δουλειά τους. Όχι κάποιο επίδομα, μια συντεχνιακή διεκδίκηση ή ένα αίτημα γενικότερου ενδιαφέροντος. Περισσότεροι από 2000 καθηγητές τομέων της επαγγελματικής εκπαίδευσης, βρέθηκαν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας το περασμένο καλοκαίρι ενώ οι περισσότεροι από αυτούς είτε θα απορροφηθούν σε διοικητικά πόστα που δεν έχουν καμιά σχέση με τη διδασκαλία, είτε περιμένουν να τοποθετηθούν σε οργανισμούς – φαντάσματα, είτε θα προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των ανέργων από τα τέλη Μαρτίου, οπότε και λήγει το χρονικό διάστημα της διαθεσιμότητάς τους.
Την ίδια στιγμή, ξεκινά ή διαδικασία της αξιολόγησης που όπως καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές θα ανοίξει την πόρτα της εξόδου σε ακόμη περισσότερους εκπαιδευτικούς. Σε αυτό το θέμα τα δεδομένα είναι ακόμη πιο αρνητικά καθώς όσοι αντιδρούν στην αξιολόγηση δεν έχουν απέναντι τους μόνο το υπουργείο Παιδείας αλλά και συναδέλφους τους, με τους διευθυντές των σχολικών μονάδων να ξεκαθαρίζουν ότι δεν πρόκειται να ρισκάρουν τη δουλειά τους, μη εφαρμόζοντας το σχετικό νόμο.
Από τη μια μεριά δηλαδή πάει να διαμορφωθεί ένα καθεστώς που θα επιτρέπει την απόλυση εκπαιδευτικών, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, και από την άλλη ο κλάδος όχι απλά δεν είναι ενωμένος αλλά δεν δείχνει να διαθέτει ούτε τη στοιχειώδη διάθεση για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ενάντια σε αποφάσεις που απειλούν να τον καταστρέψουν. Η αδυναμία συμμετοχής στις απεργίες λόγω της δεινής οικονομικής θέσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των καθηγητών αποτελεί μια αποδεκτή εξήγηση αλλά το χειρότερο είναι η έλλειψη πίστης ότι αν αγωνιστούν μπορούν να ανατρέψουν την επερχόμενη εργασιακή λαίλαπα.
