Το τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο που βιώνουν 100άδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια, αποτυπώνεται στην εξομολόγηση – σοκ ενός εργαζομένου της εταιρίας ΚΙΟΛΕΪΔΗ που χθες μαζί με αρκετούς συναδέλφους του αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει το εργασιακό δράμα το οποίο ζει από το 2010.
Ο άνθρωπος αυτός παρά το νεαρό της ηλικίας του εργάζεται στην εταιρία πάνω από μια δεκαετία και τους τελευταίους μήνες αδυνατεί να εξασφαλίσει στην οικογένεια του ακόμη και τα στοιχειώδη. Επιβιώνει, όπως ο ίδιος αποκάλυψε, χάρις τη βοήθεια από στενά συγγενικά του πρόσωπα και την ίδια στιγμή παραμένει εγκλωβισμένος, τόσο ό ίδιος όσο και οι 80 περίπου συνάδελφοί του, σε μια αδιέξοδη κατάσταση.
Οι εναπομείναντες εργαζόμενοι της εταιρίας δέχθηκαν μειώσεις στις αποδοχές τους έως και 40%, υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις με το πρόσχημα της τακτικής πληρωμής, ενώ είδαν 60 περίπου συναδέλφους τους να οδηγούνται στην ανεργία, εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το τοπικό εργοστάσιο. Μια άλλοτε κραταιά βιομηχανία, που έφτασε να εφοδιάζει με στρατιωτικά οχήματα τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις καθώς και εγχώριες ΔΕΚΟ όπως ο ΟΣΕ, οφείλει σήμερα σχεδόν ένα εκατομμύριο ευρώ στους εργαζόμενούς της, οι οποίοι εδώ και τρία χρόνια έχουν ξεχάσει πώς είναι να πληρώνεται ένας υπάλληλος κάθε μήνα. Το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν δεσμεύεις ούτε για την εξόφληση των δεδουλευμένων, ούτε για το μέλλον της εταιρίας. Επικαλούμενη την οικονομική κρίση και τη δραματική μείωση της παραγωγικής διαδικασίας, η διοίκηση της εταιρίας κρατά δέσμιους δεκάδες εργαζόμενους με τεράστιες οικογενειακές υποχρεώσεις. Οι περισσότεροι εξ αυτών θεωρείται απίθανο να βρουν δουλειά στην ηλικία που βρίσκονται ενώ όσο παρατείνεται αυτή η αβεβαιότητα τόσο μεγαλώνει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι ίδιοι και οι οικογένειες τους.
Το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν δεσμεύεις ούτε για την εξόφληση των δεδουλευμένων, ούτε για το μέλλον της εταιρίας.
Τα μέλη της εργοστασιακής επιτροπής που ξεπέρασαν τα όρια της αντοχής τους και προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, προκειμένου να διασφαλίσουν, στο μέτρο του δυνατού, το αυτονόητο δικαίωμα στην έμμισθη απασχόληση, υποστηρίζουν ότι εξαπατήθηκαν από τις κατά καιρούς υποσχέσεις της διοίκησης της εταιρίας, ότι θα βγουν σύντομα από το αδιέξοδο και πως όλοι μαζί αποτελούν μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια. Σύμφωνα με την κοινή λογική οι οικογένειες αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και καλούνται να χαράξουν μια κοινή πορεία για να τα ξεπεράσουν. Στην προκειμένη περίπτωση προφανώς και δε συμβαίνει κάτι τέτοιο καθώς όποιος ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζουν τα ίδια αδιέξοδα οι απλήρωτοι, εδώ και οκτώ μήνες, εργαζόμενοι και η διοίκηση της εταιρίας τότε ή δε στέκει καλά ή εξυπηρετεί σκοπιμότητες.
Όταν φτάνει ένας οικογενειάρχης στο σημείο να δημοσιοποιήσει στα ΜΜΕ το προσωπικό του δράμα τότε σημαίνει ότι όντως βρίσκεται σε τραγική κατάσταση και το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι ψεύτικες υποσχέσεις και υποκριτικά χτυπήματα στην πλάτη. Τα λεφτά που δούλεψε απαιτεί και τη διατήρηση της θέσης εργασίας του. Αν δε μπορεί να συμβεί και το ένα και το άλλο, τότε πρέπει να εξοφληθεί και να αναζητήσει νέα εργασιακή στέγη. Το να παραμένει όμηρος αδιέξοδων καταστάσεων που δεν εξυπηρετούν ούτε τον ίδιο ούτε την εταιρία που τον απασχολεί, δεν οδηγεί πουθενά
