Πάνω από 15.000 απολύσεις και διαθεσιμότητες έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές μέχρι το τέλος του 2015.
Με μια ακόμη κινητοποίηση στη οποία μετείχαν οι… «συνήθεις ύποπτοι», ολοκληρώθηκε ένας μακρύς κύκλος απεργιακών αγώνων που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνιο όταν έπεσε σαν βόμβα η είδηση για τις χιλιάδες διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών ειδικοτήτων στα επαγγελματικά λύκεια της χώρας. Οκτώ μήνες μετά, αρκετοί από αυτούς οδηγούνται από τη επόμενη Δευτέρα στην ανεργία και προστίθενται στη μαύρη λίστα του ενός εκατομμυρίου συνανθρώπων μας που δεν έχασαν τη δουλειά τους στα χρόνια των μνημονίων. Καταρτισμένοι επαγγελματίες με αξιοζήλευτους τίτλους σπουδών και μεταπτυχιακές γνώσεις, που αποδεδειγμένα παρείχαν σημαντικό έργο στην εκπαιδευτική διαδικασία, δεν κατάφεραν να απορροφηθούν από κάποια δομή στη Δευτεροβάθμια ή έστω στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ακόμη και όσοι ενημερώθηκαν ότι βρέθηκε για αυτούς κάποια θέση απασχόλησης δεν είναι απολύτως σίγουροι για το εργασιακό τους μέλλον καθώς το τοπίο παραμένει απολύτως θολό για 100άδες εκπαιδευτικούς.
Στις κινητοποιήσεις που διοργανώθηκαν χθες ενάντια στον σχεδιασμό του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, έλαβαν μέρος ακόμη και στην κορύφωση των αντιδράσεων, μόνο κάποια συνδικαλιστικά στελέχη και ελάχιστοι καθηγητές, υπό το βάρος της απώλειας του μεροκάματου ή γιατί εκτίμησαν ότι δεν τους αφορά, άμεσα τουλάχιστον, η πιθανότητα να βρεθούν οι ίδιοι στη σημερινή οδυνηρή θέση 200 συναδέλφων τους, σε πανελλαδική κλίμακα. Αν πιστεύουν ότι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, τώρα που άνοιξε ο δρόμος για απολύσεις από το δημόσιο μονίμων εργαζομένων, τότε κάνουν μεγάλο λάθος και πολύ σύντομα θα διαπιστώσουν ότι οι κυβερνητικές ορέξεις για περαιτέρω απολύσεις κάθε άλλο παρά έχουν κορεστεί. Πάνω από 15.000 απολύσεις και διαθεσιμότητες έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές μέχρι το τέλος του 2015. Η εύκολη λύση της κατάργησης μιας ειδικότητας στο δημόσιο με ταυτόχρονη απόλυση των εργαζομένων, θα εφαρμοστεί ξανά και μάλιστα με μεγαλύτερη συχνότητα από τη στιγμή που οι αντιδράσεις στις απολύσεις των πρώτων, εδώ και ένα αιώνα, δημοσίων υπαλλήλων στη Ελλάδα ήταν τουλάχιστον αναιμικές. Για προφανείς λόγους οι κινητοποιήσεις, όπως τουλάχιστον διοργανώνονται στην χώρα μας την τελευταία τετραετία, δεν είναι δυνατόν να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Θεωρείται κάτι παραπάνω από απίθανο να υποχωρήσει στον συγκεκριμένο τρόπο πίεσης μια κυβέρνηση υπό επιτήρηση, πολιτικά άβουλη και νομοθετικά ανίσχυρη. Οταν η στόχευση της είναι η πάση θυσία η περικοπή δαπανών έτσι ώστε να μειωθούν τα ελλείμματα και να διασφαλιστούν οι δόσεις των δανείων, τότε δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν προσδοκίες ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται μπορεί να κινούνται προς το συμφέρον των πολιτών.
Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των καθηγητών θα πρέπει να κάνουν τον απολογισμό και την αυτοκριτική τους, τώρα που ολοκληρώνεται ένας μακρύς κύκλος απεργιακών κινητοποιήσεων. Ο κλάδος έδειξε σημάδια κόπωσης και η οικονομική πίεση λύγισε τους περισσότερους. Έτσι εμφανίστηκε μια εικόνα με ελάχιστους απεργούς και ακόμη λιγότερους μετέχοντες στις συγκεντρώσεις και πορείες. Όμως δεν υπάρχουν περιθώρια για υποστολή της σημαίας διότι ο κλάδος βρίσκεται ήδη αντιμέτωπος με νέα αρνητικά δεδομένα, όπως το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και του σχεδιασμού για ένα σχολείο με διάπλατες πόρτες στα ιδιωτικά συμφέροντα. Ο χρόνος πιέζει και η ανασύνταξη πρέπει να είναι άμεση. Οσοι έχουν αντοχές για νέες κινητοποιήσεις πρέπει να βρεθούν και πάλι στην πρώτη γραμμή, μήπως και ακολουθήσουν και όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις από τον καναπέ τους.
