Η υπηρεσία συνεχίζει να εμμένει σε ένα λάθος όπως αυτό προέκυψε από τον τρόπο χάραξης του αιγιαλού, πριν από μια δεκαετία περίπου
Εγκλωβισμένοι σε μια ατέρμονη δικαστική περιπέτεια με μια από τις πλέον δύσκαμπτες δημόσιες υπηρεσίες, παραμένουν οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων στο συγκρότημα πολυκατοικιών στο Μαλάκι του Βόλου. Η Κτηματική Υπηρεσία αγνοώντας τις πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν ως προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους κατόχους διαμερισμάτων, συνεχίζει να δοκιμάζει τις ψυχικές αντοχές τους αποστέλλοντας πρωτόκολλα αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης.
Ενώ δηλαδή η δικαιοσύνη έχει αναγνωρίσει ότι δεν αμφισβητείται η ιδιοκτησία τους και ότι δεν υπήρχε θάλασσα στο σημείο όπου είναι κτισμένο το συγκρότημα, η κτηματική υπηρεσία εξακολουθεί να θεωρεί ότι οι ιδιοκτήτες αυθαιρετούν και ότι πρέπει να πληρώσουν τα εξωφρενικά πρόστιμα τα οποία έχουν επιβληθεί. Εκτός δηλαδή από τα δυσβάσταχτα δικαστικά έξοδα και τις επιβαρύνσεις για μια σειρά μελετών προκειμένου να αποδειχθεί το αυτονόητο, οι άτυχοι ιδιοκτήτες πρέπει να κόψουν το λαιμό του για να εξασφαλίσουν τα 15.000 ευρώ, κατά μέσο όρο, που τους έχουν καταλογίσει οι γραφειοκράτες της κτηματικής. Η υπηρεσία συνεχίζει να εμμένει σε ένα λάθος όπως αυτό προέκυψε από τον τρόπο χάραξης του αιγιαλού, πριν από μια δεκαετία περίπου.
Παρά το δικαστικό αγώνα των ιδιοκτητών, παρά τη γεωλογική μελέτη που πλήρωσαν οι ίδιοι ώστε να αποδειχθεί ότι ουδέποτε υπήρχε αιγιαλός στο επίμαχο σημείο και το πιο σημαντικό, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η κοινή λογική, η κτηματική αντιμετωπίζει τα δεδομένα σαν να κινείται σε μια δική της εικονική πραγματικότητα. Η κραυγή αγωνίας των ιδιοκτητών δεν φαίνεται να την συγκινεί. Προκειμένου να εφαρμοστεί το γράμμα του νόμου όσο παράλογο και άδικο αν είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση, η υπηρεσία εμφανίζεται αποφασισμένη να εξαντλήσει κάθε περιθώριο που της παρέχει ο νόμος. Σε μια περίοδο κατά την οποία τα ακίνητα έχουν χάσει τη μισή και πλέον αξία τους και ενώ οι ιδιοκτήτες τους αντιμετωπίζονται από την πολιτεία σαν μηχανές είσπραξης χρημάτων, περιπτώσεις σαν αυτή των ιδιοκτητών διαμερισμάτων στο Μαλάκι έρχονται να δώσουν την χαριστική βολή σε ανθρώπους που ήδη βρίσκονται στα όρια της απελπισίας. Βέβαια, το να περιμένει κάποιος κατανόηση και παραδοχή ενός λάθους με οδυνηρές συνέπειες για 200 τουλάχιστον οικογένειες, από μια υπηρεσία που φημίζεται για την υπέρμετρη τυπολατρία της, ακόμη και όταν υπάρχουν αδιαμφισβήτητες δικαστικές αποφάσεις είναι μάλλον ουτοπικό.
Όταν προκύπτουν θέματα όπως αυτό του παραλιακού δρόμου Βόλου – Αγριάς που σύμφωνα με την κτηματική είναι αιγιαλός, όπως άλλωστε και ο κεντρικότερος δρόμος των Αλυκών, η οδός Λεμάν, τότε τί να περιμένει ένας απλός ιδιώτης ο οποίος διαπιστώνει ότι η ιδιοκτησία που απέκτησε πριν από 40 χρόνια χαρακτηρίζεται αυθαίρετη; Αλλωστε η εμπειρία των περισσοτέρων από τις συναλλαγές ή την όποια εμπλοκή τους με το δημόσιο είναι αρνητική ακόμη και για τις πλέον συνήθεις περιπτώσεις. Από την εξυπηρέτηση σε κάποιο γκισέ έως την πιο πολύπλοκη υπόθεση, η γεύση είναι περίπου ίδια για τους περισσότερους εξ ημών. Ενας δαιδαλώδης κρατικός μηχανισμός που λειτουργεί με αγκυλώσεις εφαρμόζοντας αναχρονιστικούς νόμους που δεν ανταποκρίνονται στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Παρά τις προσπάθειες που έγιναν τα τελευταία χρόνια ώστε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα το ελληνικό γραφειοκρατικό τέρας, οι νοοτροπίες του παρελθόντος δεν αλλάζουν και την ίδια στιγμή οι πολίτες υποφέρουν πασχίζοντας σε πολλές περιπτώσεις να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
