Το δικαίωμα στην απεργία που ευτυχώς δεν έχει καταργηθεί ακόμη με κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου σαν αυτές που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια, αποτελεί το τελευταίο οχυρό για κάθε κλάδο ο οποίος απειλείται με αφανισμό.
Να κλείσουν τα αυτιά τους στις αθλιότητες των μνημονιακών εντεταλμένων και να ισχυροποιήσουν το μέτωπο του αγώνα τους, καλούνται οι φαρμακοποιοί και στη Μαγνησία που δίνουν αυτές τις ημέρες πραγματική μάχη επιβίωσης. Η κριτική που τους ασκείται τα τελευταία 24ωρα από κεντρικά ΜΜΕ, για την ταλαιπωρία των πολιτών οι οποίοι σχηματίζουν ατέλειωτες ουρές έξω από τα εφημερεύοντα φαρμακεία, καταδεικνύει τον φόβο της συγκυβέρνησης μήπως ανατραπεί ο σχεδιασμός της για την ψήφιση ενός ακόμη πολυνομοσχεδίου που επέβαλαν οι δανειστές και εξυπηρετεί συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα. Ο κόσμος όσο και αν ταλαιπωρείται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις των φαρμακοποιών γνωρίζει βαθιά μέσα του ότι αν αλλάξει το ισχύον καθεστώς στην αγορά του φαρμάκου τότε θα προκύψουν οδυνηρές συνέπειες, πρωτίστως για τους πολίτες και δευτερεύοντος για τους φαρμακοποιούς. Το άθλιο παιχνίδι του κοινωνικού αυτοματισμού είναι γνωστό και χρησιμοποιείται κατά κόρον από κεντρικά ΜΜΕ τα οποία ξεπερνούν κάθε όριο δημοσιογραφικής κριτικής σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση που έχει πανελλαδικό χαρακτήρα. Την ίδια τακτική ακολούθησαν στις κινητοποιήσεις των καθηγητών, τις ίδιες αθλιότητες έλεγαν σε βάρος των σχολικών φυλάκων και των δημοτικών αστυνομικών, την ίδια στάση κράτησαν και στις κινητοποίησες των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ολόκληρα εκδοτικά συγκροτήματα που στηρίζουν με κάθε τρόπο τις μνηνονιακές πολιτικές, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις τους στην κοινωνία, εκφράζουν σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση ευρείας κλίμακας τη δήθεν αγωνία τους για τους πολίτες οι οποίοι ταλαιπωρούνται από τους απεργούς. Αν αυτό δεν αποτελεί την απόλυτη υποκρισία τότε πιστεύουμε ότι οι έννοιες έχουν χάσει την πραγματική τους σημασία.
Το δικαίωμα στην απεργία που ευτυχώς δεν έχει καταργηθεί ακόμη με κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου σαν αυτές που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια, καταργώντας το Σύνταγμα και το ρόλο της Βουλής ως κορυφαίου νομοθετικού οργάνου στη χώρα μας, αποτελεί το τελευταίο οχυρό για κάθε κλάδο ο οποίος απειλείται με αφανισμό. Σε κάθε απεργία οι απεργοί πληρώνουν το δικό τους τίμημα και οι πολίτες υφίστανται τις συνέπειες από το συνταγματικό κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των επαγγελματικών ομάδων να διαφυλάττουν τα συμφέροντα τους όταν αυτά απειλούνται. Αυτοί είναι οι κανόνες που ισχύουν σε κάθε ευνομούμενο κράτος του πλανήτη. Εξαίρεση αποτελούν κάποιες μπανανίες όπου τα ξένα συμφέροντα παίζουν ανενόχλητα τα δικά τους παιχνίδια και την ίδια στιγμή ο λαός στενάζει υπό το βάρος εξωφρενικών κυβερνητικών αποφάσεων. Οταν εκδηλώνονται αντιδράσεις ενάντια σε αντιλαϊκά μέτρα και σε σχεδιασμούς που ανατρέπουν κεκτημένα, προηγείται η άθλια προπαγάνδα της λάσπης και του κοινωνικού αυτοματισμού και ακολουθεί η καταστολή με τις γνωστές βίαιες μεθόδους του κρατικού μηχανισμού. Οι συγκρίσεις και οι παραλληλισμοί της παραπάνω κατάστασης με την πραγματικότητα στη χώρα μας προκύπτουν αβίαστα, ιδίως από το 2010 μέχρι σήμερα που ψηφίστηκαν από μια οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία αναρίθμητα νομοσχέδια, τα οποία υπαγόρευσαν οι δανειστές σε ένα τσούρμο από πολιτικά ανδρείκελα. Σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία τα ΜΜΕ ασκούσαν τη δική τους επιρροή ενώ οι όποιες αντιδράσεις βουλευτών εκτονώνονταν αρκετά πριν τις κρίσιμες ψηφοφορίες στα τηλεοπτικά παράθυρα και στο καφενείο της Βουλής, ενώ οι πατέρες του έθνους παρακολουθούσαν κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα.
