Η προσφιλής μέθοδος της επιστράτευσης εργαζομένων που χρησιμοποιούν κατά κόρον τα τελευταία χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις, εφαρμόστηκε και στον κλάδο των δασκάλων προκείμενου να μην «κολλήσει» η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων.
Μετά την επιστράτευση των καθηγητών πριν από ένα χρόνο, προκειμένου να μην τιναχτούν στον αέρα οι πανελλαδικές εξετάσεις, το υπουργείο Παιδείας επιστράτευσε αυτή τη φορά τους διευθυντές των δημοτικών σχολείων έτσι ώστε να συγκροτηθούν οι ομάδες εργασίας από τους δασκάλους για την αυτοαξιολόγηση, με την οποία ο κλάδος διαφωνεί κάθετα. Υπό την απειλή επιβολής διοικητικών κυρώσεων οι διευθυντές συμμορφώθηκαν σε αντίθεση με τους σύλλογοι των εκπαιδευτικών που όχι μόνο αρνήθηκαν να μετάσχουν στη διαδικασία αλλά έδωσαν εντυπωσιακό παρόν στη χθεσινή απεργιακή κινητοποίηση. Ποσοστά συμμετοχής σε απεργία της τάξης του 60% είχε να δει ο κλάδος των δασκάλων πάρα πολλά χρόνια ενώ η παρουσία 100άδων δασκάλων στην απεργιακή συγκέντρωση και την πορεία που ακολούθησε ήταν μια ανέλπιστη εξέλιξη που γέμισε με ικανοποίηση τους συνδικαλιστές και έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Η επιλογή του να επιστρατεύσει τους διευθυντές των σχολείων όχι μόνο δεν τρόμαξε αλλά συσπείρωσε τον κλάδο που με τη συμμετοχή του στην απεργία θέλησε να διαλύσει και τις παραμικρές αμφιβολίες για τις διαθέσεις του αναφορικά στον αγώνα ο οποίος έχει ξεκινήσει ενάντια στην αυτοαξιολόγηση. Μια διαδικασία που σύμφωνα με τους δασκάλους θα οδηγήσει πολλούς εκπαιδευτικούς στην απόλυση και θα μετατρέψει τη δημόσια εκπαίδευση σε χώρο εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων. Ηδη, όπως καταγγέλλεται, μεγάλες πολυεθνικές έχουν εισχωρήσει σε δημόσια σχολεία καλύπτοντας σημαντικό μέρος των λειτουργικών τους δαπανών, ωστόσο επιβάλουν σαν αντάλλαγμα την εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε πρόκειται για τη μεγαλύτερη αθλιότητα που γνώρισε ποτέ η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Αν ο ιδιώτης που εμφανίζεται σαν χορηγός και χρηματοδοτεί για παράδειγμα την αγορά πετρελαίου ή τη συντήρηση του σχολείου, ορίζει στη συνέχεα το αντικείμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας τότε χάνονται πλέον και οι τελευταίες ελπίδες για ένα σχολείο που θα διασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές και θα προσφέρει το αγαθό της μόρφωσης χωρίς συμβιβασμούς και προαπαιτούμενα. Αν η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης οδηγήσει τις σχολικές κοινότητες στο κυνήγι εκπαιδευτικών προγραμμάτων, τα οποία χρηματοδοτούν για δικούς του λόγους ιδιωτικές επιχειρήσεις και παράλληλα χάσουν τη δουλειά τους εκπαιδευτικοί οι οποίοι θα έχουν κριθεί ανεπαρκείς με αδιαφανείς διαδικασίες τότε ο κλάδος πρέπει να ετοιμαστεί να δώσει τον αγώνα της ζωής του. Η συσπείρωση, η περιθωριοποίηση κομματικών και άλλων νοοτροπιών και η αποφασιστικότητα για τα δύσκολα που έρχονται, είναι τα όπλα που πρέπει να έχουν στο οπλοστάσιο τους οι δάσκαλοι. Την ίδια στιγμή οι συνάδελφοι τους στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση δείχνουν να έχουν αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τα νέα δεδομένα, παρά τις αντιδράσεις του προηγούμενου διαστήματος. Στα περισσότερα γυμνάσια και λύκεια οι ομάδες εργασίας έχουν συγκροτηθεί και ξεκίνησε ήδη η αυτοαξιολόγηση. Ο εκ διαμέτρου αντίθετος τρόπος προσέγγισης του ίδιου προβλήματος από συναδέλφους, αποδυναμώνει τον αγώνα των δασκάλων οι οποίοι εμφανίζονται μόνοι σε μια μάχη επιβίωσης.
