Μια ακόμη απεργιακή κινητοποίηση που είναι καταδικασμένη σε αποτυχία διοργανώνουν αύριο το πρωί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο.
Ενώ ψηφίστηκε από τη Βουλή, έστω με οριακή πλειοψηφία, το νέο πολυνομοσχέδιο με σειρά δυσμενών αποφάσεων για την κοινωνία και επιπρόσθετα ευμενή μέτρα για τους τραπεζίτες, οι εργαζόμενοι καλούνται, στην ουσία, κατόπιν εορτής να μετάσχουν σε μια κινητοποίηση με εθιμοτυπικό και όχι ουσιαστικό χαρακτήρα. Ακόμη και σε επίπεδο οργάνωσης διατηρούμε πολλές επιφυλάξεις για τη διάθεση που επέδειξαν τα κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη έτσι ώστε να προετοιμάσουν μια αξιοπρεπή απεργιακή κινητοποίηση, στην οποία θα μετάσχουν μαζικά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και δεν θα λάβει χαρακτήρα κοινωνικής εκδήλωσης σε κλειστό οικογενειακό κύκλο. Είναι πραγματικά από τις ελάχιστες φορές που το διεκδικητικό πλαίσιο μιας απεργίας και μάλιστα με γενικό χαρακτήρα, είναι τόσο θολό και αδιευκρίνιστο και για αυτό φέρουν ακέραια την ευθύνη οι εμπνευστές της, σε κεντρικό επίπεδο. Ειλικρινά δεν θέλουμε να πιστέψουμε τις καταγγελίες του ΠΑΜΕ ότι συγκεκριμένα συνδικαλιστικά στελέχη λειτουργούν με δόλιο τρόπο και διοργανώνουν απεργίες σαν την αυριανή, με σκοπό περισσότερο την κοινωνική εκτόνωση και λιγότερο την έκφραση της αντίδρασής τους σε μέτρα που έχουν γυρίσει τους εργαζόμενους πολλές δεκαετίες πίσω.
Σε τοπικό επίπεδο, το σκηνικό παραμένει ίδιο με άλλες ανάλογες κινητοποιήσεις καθώς οι διοργανωτές των απεργιακών συγκεντρώσεων κρατούν τη γνωστή απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τα εκρηκτικά προβλήματα της εργατική τάξης χωρισμένοι στα δύο. Το ΠΑΜΕ από τη μια μεριά, έχει χαράξει το δικό του δρόμο εδώ και μια 15ετία, υιοθετώντας μια ιδιαίτερα επιθετική στάση κατά των συνδικαλιστικών ηγεσιών του Εργατικού Κέντρου και της τοπικής ΑΔΕΔΥ, ενώ οι τελευταίες δίνουν την αίσθηση ότι διοργανώνουν απεργίες περισσότερο από υποχρέωση και λιγότερο από καθήκον. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό θα πρέπει να συνεκτιμηθεί η δεδομένη αδιαφορία των πολιτών να μετάσχουν μαζικά σε απεργιακές κινητοποιήσεις κάθε μορφής. Είτε γιατί δεν αντέχουν οικονομικά να χάνουν μεροκάματα, είτε γιατί δεν πείθονται από τις συνδικαλιστές ηγεσίες για την αγνότητα των προθέσεων τους, είτε γιατί θεωρούν ότι με αυτού του είδους τις αντιδράσεις δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτα απολύτως, συνεχίζουν να παρακολουθούν αδρανείς και άπραγοι τις καταιγιστικές εξελίξεις των μνημονιακών πολιτικών.
Οι λόγοι για οργανωμένες μορφές αντιδράσεις των λαϊκών στρωμάτων κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει. Το αντίθετο μάλιστα. Οι κυβερνητικές αποφάσεις που υπαγορεύονται από τους δανειστές, σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας, θα συνεχίσουν να λαμβάνονται με μορφή χιονοστιβάδας τουλάχιστον για την επόμενη διετία. Αποτελούν εξάλλου δέσμευση της χώρας μας οι απολύσεις χιλιάδων εργαζόμενων στο δημόσιο ενώ συνεχίζει να τίθεται από την τρόικα έστω και αν αυτό δεν γίνεται με τον γνωστό εκβιαστικό τρόπο, το θέμα της περαιτέρω μείωσης του κόστους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα καθώς και η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Κατά συνέπεια τα δύσκολα συνεχίζουν να βρίσκονται μπροστά μας. Αν θεωρούμε πως θα τα αντιμετωπίσουμε με κινητοποιήσεις πρόχειρα οργανωμένες και με επικεφαλείς, συνδικαλιστικά πρόσωπα δίχως την απαιτουμένη αξιοπιστία τότε πλανόμαστε πλάνην οικτρά.
