Στο ύψος της στάθηκε για άλλη μια φορά η ελληνική δικαιοσύνη που κλήθηκε να δικάσει εφήβους για τις περυσινές καταλήψεις.
Η απόφαση ήταν αθωωτική καθώς κρίθηκε ότι τα παιδιά υλοποίησαν, σαν μέλη του τότε δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου, την απόφαση γενικής συνέλευσης αναφορικά με την πραγματοποίηση κατάληψης στο σχολείο τους. Ευτυχώς η περιπέτεια για τους νεαρούς που προτού ενηλικιωθούν πέρασαν το κατώφλι των δικαστηρίων σαν κατηγορούμενοι, είχε αίσια έκβαση επειδή ο δικαστής αποφάσισε λαμβάνοντας υπόψη και την ιδιαιτερότητα της υπόθεσης. Οι κινητοποιήσεις για τις οποίες κάθισαν στο εδώλιο οι μαθητές έγιναν την περασμένη σχολική χρονιά, όταν δηλαδή τα λειτουργικά προβλήματα στα δημόσια σχολεία είχαν λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Τα μνημόνια και οι συνέπειές τους απογύμνωσαν το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης ακόμη και από στοιχειώδεις υποδομές, με αποτελέσματα να προκύπτουν τεράστια ζητήματα στην εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων. Δηλαδή, τί έπρεπε να κάνουν οι μαθητές; Να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τον κυκεώνα των περικοπών στην παιδεία και να συναινέσουν με τη σιωπή τους στην περαιτέρω υποβάθμιση ενός συστήματος το οποίο λειτουργεί πλέον οριακά; Επέλεξαν το δρόμο του αγώνα και είχαν στο πλευρό τους, τούς καθηγητές και τους γονείς τους. Οι αποφάσεις για καταλήψεις προέκυψαν μετά από γενικές συνελεύσεις, όπως άλλωστε προβλέπεται, και στη συνέχεια οι μαθητικές κοινότητες προχώρησαν στην εφαρμογή τους, υιοθετώντας την επιθυμία της πλειοψηφίας. Δυστυχώς μια ανώνυμη καταγγελία οδήγησε την υπόθεση στα δικαστήρια και τα τότε μέλη των δεκαπενταμελών συμβούλιων κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Τα παιδιά έζησαν όλη αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανταπεξέρχονται στις σχολικές τους υποχρεώσεις ενώ κάποια από αυτά υποβλήθηκαν και στη δοκιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων και μάλιστα με επιτυχία. Τη δική τους αγωνία έζησαν και οι γονείς τους, που μέσα σε όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας, ιδίως αυτές τις εποχές, είχαν να αντιμετωπίσουν και τη δικαστική εκκρεμότητα των παιδιών τους. Στα χαμόγελά τους έξω από το δικαστικό μέγαρο χθες το μεσημέρι όταν ανακοινώθηκε η αθωωτική απόφαση, αποτυπωνόταν η ανακούφιση τους για το αίσιο τέλος αυτής της περιπέτειας. Δεν έκρυβαν ωστόσο τον προβληματισμό τους για την προσπάθεια ποινικοποίησης των μαθητικών κινητοποιήσεων που καταβάλλεται τα τελευταία χρόνια και στο Βόλο. Το χθεσινό, δεν ήταν το πρώτο και από ότι φαίνεται ούτε και το τελευταίο δικαστήριο, με κατηγορούμενους μαθητές για κατάληψη στο σχολειό τους. Οι ανάλογες υποθέσεις είναι αρκετές ενώ οι αντίστοιχες αποφάσεις είναι στο σύνολο τους αθωωτικές. Αυτό είναι θετικό για τους μαθητές αλλά όλη αυτή η περιπέτεια στην οποία ενδέχεται να εμπλακούν τα μέλη των μαθητικών συμβουλίων όταν προκύπτει ζήτημα καταλήψεων, λειτούργει αποτρεπτικά και εκφοβίζει τους εφήβους που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά στη σχολική τους κοινότητα. Αυτός είναι δυστυχώς ο σκοπός όσων αντιμετωπίζουν τους καταληψίες μαθητές σαν κακοποιούς. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η εύρυθμη λειτουργία των σχολείων που παραμένει ζητούμενο και η πραγματοποίηση κινητοποιήσεων χωρίς ακρότητες και βανδαλισμούς είναι αυτονόητες επιδιώξεις. Κανείς δεν θέλει ένα σχολείο υπό κατάληψη με αποφάσεις μειοψηφιών. Πολλοί όμως επιζητούν ένα σχολείο με τρομοκρατημένους μαθητές, οι οποίοι δεν θα έχουν το σθένος να αντιδράσουν σε καταστάσεις που πλήττουν τη δημόσια εκπαίδευση, υπό την απειλή του εισαγγελέα.
