Αντιμέτωπη με τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφώσει συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας για το εκπαιδευτικό σύστημα και το εργασιακό καθεστώς δασκάλων και καθηγητών, θα βρεθεί από την καινούργια σχολική χρονιά η εκπαιδευτική κοινότητα. Μετά την ολοκλήρωση ενός δύσκολου διδακτικού έτους, όπου καταγράφηκαν οι πρώτες απολύσεις καθηγητών, όπου οι μαθητές και οι γονείς τους βίωσαν με σκληρό τρόπο τις συνέπειες από τα κενά και τις ελλείψεις στην εκπαιδευτική διαδικασία, τα σχολεία ξανανοίγουν το Σεπτέμβρη χωρίς να έχουν αντιμετωπιστεί οι υφιστάμενες παθογένειες ενός συστήματος που βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Και τα χειρότερα, σύμφωνα με τους καθ΄ ύλην αρμόδιους, έπονται με βάση το σχεδιασμό για την αξιολόγηση σχολικών μονάδων και καθηγητών που θα οδηγήσει στη χειραγώγηση εκπαιδευτικών και στην εγκατάλειψη του δημόσιου σχολείου από μεγάλο αριθμό μαθητών. Οι παρεμβάσεις που έγιναν τα τέσσερα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση οδήγησαν σε περαιτέρω περικοπή της χρηματοδότησης που και πριν την κρίση ήταν από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, ενώ μειώθηκε ο αριθμός των εκπαιδευτικών κατά 30%! Δηλαδή ο ένας στους τρεις εγκατέλειψε το δημόσιο σχολείο λόγω συνταξιοδότησης. Ολα αυτά τα κενά ουδέποτε καλύφθηκαν αφού οι προσλήψεις έχουν παγώσει μέχρι το 2016. Με τις καταργήσεις και τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων που οδήγησαν στην αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα και με την χρησιμοποίηση προσωπικού που ελάχιστα γνωρίζει από την εκπαιδευτική διαδικασία, επιχειρήθηκε να καλυφθούν τα κενά. Ωστόσο με ημίμετρα δεν είναι δυνατόν να λυθούν προβλήματα μείζονος σημασίας όπως αυτά που αντιμετωπίζει το ελληνικό δημόσιο σχολείο. Ακόμη και τώρα που ολοκληρώθηκε η εκπαιδευτική διαδικασία και οι μαθητές βρίσκονται στη φάση των προαγωγικών και απολυτήριων εξετάσεων, καταγράφονται κενά σε γυμνάσια και λύκεια, ενώ από το Σεπτέμβρη η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας προβλέπει τουλάχιστον 20.000 κενά. Σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό έρχονται να προστεθούν οι οδυνηρές αλλαγές στο σύστημα εξετάσεων, που μετατρέπει το λύκειο σε ένα ατέλειωτο εξεταστικό κέντρο ενισχύοντας την παραπαιδεία και αποτρέπει, στην ουσία, να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν τη φοίτησή τους στα γενικό λύκειο, όσους μαθητές δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να διδάξουν σε εφήβους οι οποίοι βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης και ανασφάλειας για το μέλλον τους και ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις διαδικασίες αξιολόγησης που έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να οδηγηθεί εκτός σχολείων – υποχρεωτικά – ένα ποσοστό συναδέλφων τους της τάξης του 20%. Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι τελευταίες αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας του τόπου αποσκοπούν στο να αλλάξουν επί τα χείρω το υφιστάμενο εκπαιδευτικό σύστημα και συγχρόνως να οδηγήσουν τους εκπαιδευτικούς σε μια μόνιμη κατάσταση εργασιακής ανασφάλειας. Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα ο εκπαιδευτικός κόσμος καλεί σε συστράτευση του γονείς και τους μαθητές έτσι ώστε να συγκροτηθεί ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης. Αυτό όμως προϋποθέτει συσπείρωση ενότητα και μαζικότητα, χαρακτηριστικά που ουδέποτε είχε το κίνημα των εκπαιδευτικών. Δυστυχώς ακόμη και στην παρούσα συγκυρία εξακολουθούν να μην υπάρχουν πειστικές απαντήσεις για το πώς θα πεισθούν τα μέλη του κλάδου να πλαισιώσουν μαζικά τα συνδικαλιστικά τους όργανα και μαζί με την κοινωνία να παλέψουν για την ανατροπή μέτρων τα οποία οδηγούν το δημόσιο σχολείο στην απόλυτη απαξίωση.
Γιώργος Λαμπράκης: Το δυσοίωνο του Δημόσιου Σχολείου
