Σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο έχει μετατραπεί το παρ’ ολίγον Μεσογειακό Χωριό του Βόλου. Το πάλλε ποτέ κραταιό εργοστάσιο της Βαμβακουργίας, στην καρδιά μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής, αποτελεί πλέον μια βραδυφλεγή υγειονομική βόμβα, που όσο περνά ο καιρός, γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.
Χωρίς το παραμικρό εμπόδιο, άγνωστοι εισέρχονται καθημερινά στους χώρους του πρώην εργοστασίου και είτε αποθηκεύουν μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών, είτε το χρησιμοποιούν για παράνομες ενέργειες, όπως η χρήση ναρκωτικών, είτε διαμένουν εντός του και συχνά πυκνά ανάβουν φωτιές για να ζεσταθούν. Οι περίοικοι, που όπως γίνεται αντιληπτό έχουν χάσει τον ύπνο τους από αυτή την εφιαλτική κατάσταση, συγκέντρωσαν 100άδες υπογραφές για τον καθαρισμό και την περίφραξη του περιβάλλοντος χώρου της Βαμβακουργίας, ενώ ταυτόχρονα ζήτησαν την παρέμβαση του δήμου και της διεύθυνσης Υγιεινής της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας. Η τελευταία τους είπε ότι αν δεν υπάρξει αντίδραση από το δήμο, τότε θα πρέπει να απευθυνθούν στον εισαγγελέα. Ο δήμος από την πλευρά του, αδυνατεί να παρέμβει, καθώς το ακίνητο ανήκει στο διαλυμένο Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας και έτσι επανερχόμαστε εκεί από όπου ξεκίνησε το παρόν σημείωμα, δηλαδή στο απερίγραπτο αδιέξοδο μιας ολόκληρης συνοικίας, όπου μέχρι και το 2010 γίνονταν μεγαλεπήβολα σχέδια ανάπτυξης. Οι προσδοκίες και οι ελπίδες που καλλιεργήθηκαν για τον τρόπο αξιοποίησης του οικοπέδου της Βαμβακουργίας, βούλιαξαν μαζί με το όραμα των Μεσογειακών Αγώνων. Οι εξαγγελίες της εποχής, ακόμη και από υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, έμειναν λόγια του αέρα, όπως γίνεται εξάλλου στη χώρα μας τις περισσότερες φορές. Ενώ περιμέναμε την κατασκευή ενός πρότυπου οικισμού για τη φιλοξενία των αθλητών και στη συνέχεια την παραχώρηση του σε οικογένειες εργαζομένων και ανέργων της περιοχής, καταλήξαμε στο φιάσκο των Μεσογειακών Αγώνων και ακολούθως στο σημερινό κατάντημα. Όχι μόνο δεν έγινε τίποτα απολύτως για την αξιοποίηση του χώρου, σύμφωνα με τις μακέτες και τις πολυδάπανες μελέτες του ΟΕΚ, όχι μόνο δεν αποδόθηκαν ευθύνες για το φιάσκο της διεκδίκησης και το ρόλο τοπικών και όχι μόνο πολιτικών στελεχών, αλλά το επίμαχο ακίνητο κατάντησε σήμερα να αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Με την πρόφαση της αδυναμίας παρέμβασης σε μια ξένη ιδιοκτησία, οι εμπλεκόμενοι φορείς απλά παρακολουθούν το σωρό των σκουπιδιών να μεγαλώνει και ταυτόχρονα την απειλή για τη γύρω περιοχή να γίνεται όλο και πιο ορατή.
Οπως έχει γίνει και με άλλα ακίνητα του δημοσίου, που ουδέποτε αξιοποιήθηκαν και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το ακίνητο του «Ιάσονα» στη Νεάπολη, η αδιαφορία και η απουσία ενός ουσιαστικού και πάνω από όλα υλοποιήσιμου σχεδιασμού οδήγησε στην απόλυτη απαξίωση και το ακίνητο της Βαμβακουργίας. Οι πολίτες, που άρχισαν πριν από λίγα χρόνια να ελπίζουν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στην υποβαθμισμένη γειτονιά τους, προσγειώθηκαν ανώμαλα την τελευταία τριετία και από εκεί που περίμεναν να ζωντανέψει η περιοχή, έφτασαν στο σημείο να φοβούνται για την υγεία τους. Υπάρχει κάποια υπηρεσία που είναι σήμερα σε θέση να διασφαλίσει το αυτονόητο; Πέρα από αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες, υπάρχει η διάθεση και η βούληση να καθαριστεί το οικόπεδο και να πάψει να αποτελεί υγειονομικό εφιάλτη για τους περίοικους;
