Μια ελάχιστη πρόγευση των όσων έρχονται από τη νέα χρονιά στον πολύπαθο χώρο της εκπαίδευσης έδωσε χθες από το Βόλο ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, ο οποίος από το καλοκαίρι βρίσκεται σε διαθεσιμότητα και κινδυνεύει να απολυθεί αν μέχρι τα μέσα Μαρτίου δεν επιστρέψει στις αίθουσες διδασκαλίας ή δεν απορροφηθεί σε κάποια διοικητική θέση.
Στην ίδια ακριβώς μοίρα βρίσκονται σχεδόν 2.000 ακόμη συνάδελφοί του, οι οποίοι τέθηκαν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας από τα τέλη Ιουνίου και παρά τις περί του αντίθετου υποσχέσεις, βλέπουν το φάσμα της ανεργίας να πλησιάζει όλο και περισσότερο. Αν οι συγκριμένοι εκπαιδευτικοί απολυθούν, θα πρόκειται για τους πρώτους μόνιμους εργαζομένους του στενού δημοσίου τομέα που οδηγούνται στην έξοδο. Έτσι αναμένεται να ανοίξει διάπλατα η κερκόπορτα των απολύσεων στο δημόσιο. Αρκετά κυβερνητικά στελέχη και ακόμη περισσότερα μνημονιακά παπαγαλάκια, υποστηρίζουν κρυφά ή ανοικτά εδώ και πάρα πολύ καιρό ότι πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα στο δημόσιο και η περίπτωση των καθηγητών αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε να εφαρμοστεί στην πράξη αυτός ο σχεδιασμός. Η ομοσπονδία των καθηγητών από την πλευρά της προετοιμάζει το έδαφος για τη σύγκρουση που έρχεται, καθώς κάθε εργαζόμενος που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, θα αγωνιστεί και θα παλέψει με νύχια και με δόντια για το δικαίωμα στην επιβίωση. Η περίπτωση των γιατρών του ΕΟΠΥΥ που μόλις ανακοινώθηκε ότι έρχονται απολύσεις 2.000 συναδέλφων τους νέκρωσαν τον οργανισμό, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα επαγγελματικού κλάδου που αντιστέκεται σθεναρά ενάντια σε πολιτικές που πλήττουν τα συμφέροντά του.
Οι καθηγητές έδωσαν δείγματα γραφής των αγωνιστικών τους διαθέσεων, τόσο κατά το διάστημα πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις, όσο και στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς. Και στις δύο περιπτώσεις ο αγώνας τους επικρίθηκε, λοιδορήθηκε και απαξιώθηκε από τα γνωστά κέντρα. Η κατάληξη ήταν γνωστή τόσο στα τέλη Μαΐου, όταν επέστρεψαν στα καθήκοντα τους με τα δελτία επιστράτευσης ανά χείρας, όσο και τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν τα ποσοστά συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποίησες υποχωρούσαν δραματικά μέρα με τη ημέρα. Και στις δύο περιπτώσεις το μεγάλο ζητούμενο ήταν η ενότητα, μακριά από κόμματα και παρατάξεις. Δυστυχώς σε καμία από αυτές τις απεργίες δεν επετεύχθη αυτός ο στόχος και οι καθηγητές αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους με σκυμμένα κεφάλια και τους συναδέλφους τους σε διαθεσιμότητα.
Από τη νέα χρονιά ο κλάδος θα βρεθεί αντιμέτωπος με νέες μεγαλύτερες προκλήσεις, καθώς οι διαθεσιμότητες από τη μια και η διαδικασία αξιολόγησης από την άλλη, θα τροφοδοτήσουν με επιπλέον εκπαιδευτικούς τη δεξαμενή των απολύσεων. Μην ξεχνάμε ότι το 2014 έχει συμφωνηθεί με την Τρόικα να απολυθούν 14.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Σίγουρα κάποιοι εξ αυτών θα προκύψουν από το χώρο της εκπαίδευσης, όπου έχουν μειωθεί οι δάσκαλοι και οι καθηγητές κατά 30.000 μέσα σε τρία χρόνια! Την ίδια στιγμή οι σχολικές μονάδες συρρικνώθηκαν κατά 1.200, λόγω των συγχωνεύσεων και των καταργήσεων, ενώ ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα αυξήθηκε, όπως ήταν λογικό. Επειδή λοιπόν τα χειρότερα δεν πέρασαν, απαιτείται ένα αρραγές και αδιαπέραστο, από σκοπιμότητες, μέτωπο εκπαιδευτικών, ενάντια σε μια λαίλαπα χωρίς ενδοιασμούς.
