Η άνοδος του Ολυμπιακού Βόλου στην Α’ Εθνική για πρώτη φορά την περίοδο 1966 – ’67(Μέρος Β)

η-άνοδος-του-ολυμπιακού-βόλου-στην-α-354586

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΡΤΑΠΑΝΗ, Μέλους της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών

Η πορεία του Ολυμπιακού Βόλου προς την Α’ Εθνική Κατηγορία, όπως είδαμε, δεν υπήρξε καθόλου εύκολη. Πέρα από τις αμιγώς αγωνιστικές δυσκολίες, όπως τους ισχυρούς αντιπάλους, τις σκληρές έδρες με τους φανατισμένους οπαδούς και τα μακρινά ταξίδια, προέκυψαν και δυσεπίλυτα εξωαγωνιστικά προβλήματα, με κυριότερο την οικονομική αδυναμία, διαχρονικό φαινόμενο των αθλητικών σωματείων. Ακόμη, όπως θα αναφέρουμε πιο κάτω, και η ανώμαλη πολιτική κατάσταση, με την επιβολή της δικτατορίας, επέφερε αναστάτωση στην κανονική διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Βέβαια, τα διάφορα εξωαγωνιστικά προβλήματα πάντοτε επηρεάζουν τις αγωνιστικές επιδόσεις, ιδιαίτερα όταν είναι σοβαρά.

Το ζήτημα προβάλλεται στον τοπικό Τύπο και το διοικητικό συμβούλιο κλονίζεται μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο:

«Μεγάλαι αι οικονομικαί δυσχέριαι τας οποίας αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός. Θα συγκληθή γνωμοδοτικόν συμβούλιον» (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 22/1/1967).

Πράγματι και το πρωτάθλημα Β’ Εθνικής Κατηγορίας απαιτούσε πάντοτε αυξημένες δαπάνες, ειδικά όταν επιχειρείται πρωταθλητισμός. Να σκεφτεί κανείς μόνο ότι απαιτούνταν τρεις μεταβάσεις στη Ρόδο και μια στη Λέσβο. Το Δ.Σ. αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις οικονομικές απαιτήσεις γι’ αυτό και οδηγήθηκε σε παραίτηση, ενώ αναφέρεται και ως δεύτερη αιτία η διάσταση απόψεων μεταξύ των συμβούλων. Σύντομα συγκροτήθηκε νέα διοίκηση, στην οποία αλλάζουν τα μισά μέλη, αλλά με πρόεδρο πάλι τον Δ. Αλμπανέζο, που προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση, καθώς παρουσιάστηκαν φαινόμενα απειθαρχίας ποδοσφαιριστών και υπήρξε σειρά ατυχών αποτελεσμάτων, έξι αγωνιστικές χωρίς νίκη με τέσσερις ισοπαλίες και δύο ήττες, τον Ιανουάριο του 1967. Ο Ολυμπιακός οπισθοχώρησε κάπως στη βαθμολογία, παραμένοντας όμως στο τιμ των πρωτοπόρων. Η κρίση ευτυχώς ξεπεράστηκε, οι επιτυχίες επέστρεψαν και η ηρεμία επανέρχεται στις τάξεις του συλλόγου. Το οριακό εκτός έδρας παιχνίδι με την Κόρινθο κερδίζεται και η ομάδα βρίσκεται πάλι σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή.

Παρατηρείται παράλληλα συντονισμένη ανταπόκριση του κόσμου στην προσπάθεια που καταβάλλεται, με τις πρωτοβουλίες για συμπαράσταση να πυκνώνουν και να εντείνονται. Οι τοπικές αρχές (νομάρχης, δήμαρχος) και η ΕΠΣΘ κινητοποιούνται και με τη συνδρομή άλλων φορέων και προσώπων συναντιούνται σε σύσκεψη και αποφασίζεται η παντοειδής βοήθεια προς τον Ολυμπιακό.

Η εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ καθιερώνει ειδικό ταμείο οικονομικής αρωγής προς τον σύλλογο, με συνεχείς ανακοινώσεις:

«Εμποροι, επαγγελματίαι, εργάται. Τώρα πρέπει για το συμφέρον το δικό σας και της πόλεως να βοηθήσετε οικονομικώς τον Ολυμπιακό». Η προσπάθεια για την άνοδο ενώνει ολόκληρη την κοινωνία της πόλης, η οποία τάσσεται σύσσωμη στο πλευρό της ομάδας. Οι συντονισμένες κινητοποιήσεις πάντοτε ευοδώνονται και σύντομα παρατηρείται ανοδική αγωνιστική πορεία του συλλόγου, που βρίσκεται πλέον στην κορυφή, έπειτα από τα δύο συνεχόμενα νικηφόρα ντέρμπι στον Βόλο με τους συνδιεκδικητές του τίτλου Φωστήρα και Διαγόρα Ρόδου. Τα ματς που υπολείπονται, με λίγη προσοχή, ίσως να αποτελούν και τυπική διαδικασία. Ομως προέκυψαν άλλες εξελίξεις, που επέφεραν σχετική αναστάτωση.

21 Απριλίου 1967 – Διακοπή και αναστάτωση

Μία από τις σημαντικότερες, αρνητικές, στιγμές στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας συμπίπτει χρονικά με την ολοκλήρωση της προσπάθειας του Ολυμπιακού να βγει πρωταθλητής στον όμιλό του κι ακολούθως να επιδιώξει την άνοδό του στην Α’ Εθνική Κατηγορία. Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 αποδιοργανώνει την ομαλή ροή του πρωταθλήματος, ενώ η ομάδα του Βόλου έχει τεθεί επικεφαλής του ομίλου και απομένουν μόνο τέσσερις αγωνιστικές ώς το τέλος. Κάθε αθλητική δραστηριότητα αναστέλλεται και δεν γίνεται, για έναν μήνα ακριβώς, καμιά ποδοσφαιρική συνάντηση, έως ότου οι στρατιωτικοί εδραιωθούν στην εξουσία και κατανείμουν αρμοδιότητες σε δικούς τους ανθρώπους, σε όλους τους τομείς.

Να σημειωθεί ότι κάτω από το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ στις 22/4 για την επιβολή της δικτατορίας, υπάρχει ρεπορτάζ, που αναφέρεται στην ανεπάρκεια της χωρητικότητας του Εθνικού Σταδίου Βόλου για τους αγώνες του Ολυμπιακού κι επιβάλλεται η επέκτασή του ενόψει της αναμενόμενης ανόδου. Η κοσμοσυρροή στα προηγούμενα ντέρμπι, που δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο, επιτάσσει την αύξηση των θέσεων τουλάχιστον σε 10.000. Ακόμη τίθεται και το θέμα της υπερβολικής φορολογίας των εισπράξεων από τα εισιτήρια, που αφήνει πενιχρά έσοδα στο σωματείο.

Κάθε αγωνιστική δραστηριότητα έχει σταματήσει, όλες οι ομαδικές συναντήσεις απαγορεύονται, ώσπου στις 7/5/1967 δημοσιεύεται «προς γνώσιν των φιλάθλων»:

«Η προκήρυξις του Α/ΓΕΣ περί αγώνων ποδοσφαίρου. Η τάξις εντός των γηπέδων και αι εκδηλώσεις» (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 7/5/67).

Αίρεται από τις 10/5 κάθε απαγόρευση και οι ποδοσφαιρικοί αγώνες θα τελούνται κανονικά, εφόσον βέβαια τηρούνται ορισμένες απαγορεύσεις και περιορισμοί. Οι άδειες των αγώνων θα χορηγούνται από την αστυνομία «κατόπιν εγκρίσεως της στρατιωτικής διοικήσεως». Ομοίως, από τις παραπάνω αρχές θα ορίζεται ο αριθμός των φιλάθλων, ενώ απαγορεύονται ρητά, και με την άμεση παραπομπή των παραβατών στα στρατοδικεία, οι ομαδικοί πανηγυρισμοί και πορείες εκτός γηπέδων, οι πολιτικές συζητήσεις, οι κροτίδες, τα βεγγαλικά και η μαύρη αγορά εισιτηρίων.

Παρά την προκήρυξη, οι αγώνες Β’ Εθνικής επαναρχίζουν στις 21/5/67, ακριβώς έναν μήνα μετά το πραξικόπημα. Στους τέσσερις αγώνες που απομένουν ο Ολυμπιακός μάλλον επηρεασμένος, καθώς κυκλοφορούσαν και φήμες περί σύλληψης ποδοσφαιριστών αριστερών φρονημάτων, αλλά και από την αδράνεια, επιτυγχάνει μια νίκη και τρεις ισοπαλίες επί υποδεέστερων αντιπάλων, που όμως αρκούν για να τερματίσει στην πρώτη θέση του ομίλου του, δύο βαθμούς μπροστά από τον Διαγόρα Ρόδου.

Η πολιτική ανωμαλία και η διακοπή οπωσδήποτε επηρέασαν, ευτυχώς δίχως να διαφοροποιηθεί κάτι αγωνιστικά. Το σπουδαιότερο, δεν υπήρξαν διώξεις ποδοσφαιριστών.

Προσπάθειες συγχώνευσης

Η άνοδος του Ολυμπιακού στην Α’ Εθνική Κατηγορία έφερε και πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα της συγχώνευσης των σωματείων του Βόλου (Ολυμπιακού, Νίκης και Μαγνησιακού), ώστε να συγκροτηθεί ένας δυνατός, αξιόμαχος σύλλογος, ικανός να πραγματοποιεί πολύχρονη κι ευπρόσωπη παρουσία στην κορυφαία διοργάνωση. Ως τότε οι πορείες των ομάδων της περιφέρειας, στη μεγάλη κατηγορία, υπήρξαν σύντομες και με στόχο πάντοτε την αποφυγή του υποβιβασμού. Το επίτευγμα της Νίκης, με πέντε συνεχείς παρουσίες, δεν συνοδεύτηκε από υψηλές βαθμολογικές θέσεις, ενώ κάποιες καλές κατατάξεις της Δόξας Δράμας και των Τρικάλων δεν είχαν συνέχεια. Οι συγχωνεύσεις συλλόγων σε διάφορες επαρχιακές πόλεις, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, στοχεύουν ακριβώς στη δημιουργία σωματείων ικανών να σταθεροποιηθούν στη μεγάλη κατηγορία. Το μόνο ίσως επιτυχημένο εγχείρημα, με διάρκεια προς αυτή την κατεύθυνση, εστιάζεται στην ομάδα του Πιερικού με δέκα συνεχείς παρουσίες στην Α’ Εθνική (1962 – ‘72) τις εφτά από την ένατη θέση και πάνω, τουλάχιστον στις πρώτες δέκα-δώδεκα περιόδους της κατηγορίας. Η πόλη του Βόλου, με την άνοδο του Ολυμπιακού, επιτύγχανε κάτι ξεχωριστό, αφού σε έξι χρόνια αντιπροσωπευόταν και από άλλο σωματείο της στα «μεγάλα σαλόνια» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Επρεπε όμως να συγκροτηθεί ένας ισχυρός σύλλογος, που να καθιερωθεί στον χώρο, γι’ αυτό και το αίτημα της συνένωσης προέβαλε επιτακτικό, όσο ποτέ άλλοτε, μια και ανάλογες κινήσεις, δίχως αποτέλεσμα, παρατηρούνταν και τα προηγούμενα χρόνια. Το καλοκαίρι του 1967 πραγματοποιήθηκαν πολλές συζητήσεις πάνω στο ζήτημα, με την κατάθεση διαφόρων σχετικών προτάσεων. Οι τοπικές αρχές και φορείς, Νομαρχία, Δήμος, Στρατιωτική Διοίκηση, ΕΠΣΘ και με τα Δ.Σ. των συλλόγων κινητοποιούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Στην αρχή γίνεται λόγος για την ενίσχυση του Ολυμπιακού με βασικούς ποδοσφαιριστές της Νίκης, αλλά παρά την αρχική συγκατάθεση του προέδρου της και πρώην δημάρχου, Απ. Βολίδη, η πρόταση απορρίπτεται.

Ο φόβος για αποδυνάμωση του σωματείου της Νέας Ιωνίας, παρά τις ανταποδοτικές μεταγραφές από τον Ολυμπιακό, οδήγησε στη ματαίωση της προσπάθειας. Ομοίως δεν ευοδώνονται και οι προτάσεις για τριπλή συγχώνευση Ολυμπιακού, Νίκης, Μαγνησιακού και τη δημιουργία ενός ισχυρού σωματείου με νέα ονομασία. Περισσότερο συζητήθηκε κι έφθασε πολύ κοντά στην υλοποίηση η περίπτωση συνένωσης Ολυμπιακού και Μαγνησιακού, η οποία εξελίχτηκε σε μικρό σίριαλ, το καλοκαίρι του 1967, αλλά δίχως κι εδώ να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα. Το ζήτημα του ονόματος του νέου συλλόγου, όπως και το ουσιαστικότερο πρόβλημα της ένταξης ως επαγγελματιών των ποδοσφαιριστών του Μαγνησιακού, διότι είχε παρέλθει η περίοδος των μεταγραφών, όταν πάρθηκαν οι συναινετικές προαποφάσεις, ματαίωσαν κάθε προοπτική, αν και καταβλήθηκαν συντονισμένες προσπάθειες και από τις τοπικές αρχές για τη συγχώνευση. Υπήρξε μάλιστα πρόταση για γενικευμένη και ουσιαστική οικονομική ενίσχυση από τους ισχυρούς οικονομικά παράγοντες και τους τουριστικούς επιχειρηματίες του τόπου, ενώ ζητήθηκε από τα επιμελητήρια να «υποδείξουν» στα μέλη τους να εγγραφούν και μέλη στη νέα ομάδα. Η έλευση του γενικού γραμματέα Αθλητισμού Ασλανίδη στον Βόλο, περί τα τέλη Αυγούστου, δεν φαίνεται να δίνει λύση στο αδιέξοδο, χρειαζόταν τροποποίηση διαταγμάτων, και η όλη κίνηση εκφυλλίζεται δίχως τελικά να δρομολογηθεί θετική εξέλιξη. Εξάλλου τα χρονικά περιθώρια εξέλιπαν, καθώς άρχιζε η νέα αγωνιστική περίοδος.

Επίσης σοβαρό πρόβλημα, που προέκυψε το καλοκαίρι του 1967, ήταν η αποχή ορισμένων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού από την προετοιμασία της ομάδας, επειδή δεν καταβλήθηκε το πριμ της ανόδου. Η αδυναμία ανταπόκρισης από τη διοίκηση οφειλόταν καθαρά στην οικονομική δυσπραγία, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε σοβαρή αναστάτωση στις τάξεις του συλλόγου. Τελικά οι απέχοντες πείστηκαν κι επανήλθαν στις υποχρεώσεις τους, λίγο προτού την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου.

Μεταγραφικά ο Ολυμπιακός απέκτησε αρκετούς ποδοσφαιριστές, κυρίως από τοπικά σωματεία, με σπουδαιότερα τα ονόματα του Τζίνη από τη Νίκη και του τερματοφύλακα Γιδόπουλου από τον ΟΦΗ, ενώ δεν ολοκληρώθηκε η έλευση στον Βόλο του ικανού επιθετικού, τότε, του Παναιγιάλειου και κατοπινού γνωστού προπονητή, Νίκου Αλέφαντου, που απεβίωσε πρόσφατα.

Επίλογος

Βέβαια, η πρώτη παρουσία του Ολυμπιακού στη μεγάλη κατηγορία την περίοδο 1967 – ‘68 υπήρξε ανεπιτυχής, αφού υποβιβάστηκε μένοντας στην τελευταία θέση της βαθμολογίας. Από τότε και τα επόμενα χρόνια ο σύλλογος παρουσιάζει την τακτική του «ασανσέρ» με τρεις ανόδους και δύο υποβιβασμούς, για να παραμείνει τελικά τέσσερις συνεχείς σεζόν στην Α’ Κατηγορία (1971 – ‘75), καταγράφοντας έως τότε έξι συνολικά παρουσίες.

Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε πολλά ακόμη για τις πρώτες παρουσίες του συλλόγου στην Α΄ Εθνική, αλλά ας περιοριστούμε στα γεγονότα της πρώτης του ανόδου την περίοδο 1966 – ‘67, με βάση τα δημοσιεύματα της εφημερίδας ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ.

Τέλος, πολλές πληροφορίες δόθηκαν από τις βιωματικές καταθέσεις του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, μακαρίτη πια, Αντώνη Παππά.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου