ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ
Ο δρόμος για τη λεγόμενη κεντροαριστερά είναι στρωμένος με Βενιζέλο, Σημίτη, Κουβέλη, Μπουτάρη, Γιαννίτση, Διαμαντοπούλου, Μπίστη, Φλωρίδη, Λοβέρδο, το «κίνημα» των πέντε δημάρχων και τα λοιπά λουλούδια του σοσιαλδημοκρατικού παράδεισου. Τα ΝΕΑ, το ΕΘΝΟΣ, οι Ντερμπεντέρηδες περιχαρείς ανοίγουν το διάλογο. Κι εμείς ανοίγουμε το δικό μας.
Πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια «συγκόλλησης» στη βάση της μνημονιακής πολιτικής μιας σειράς χρεοκοπημένων πολιτικών και συνδικαλιστών, οι οποίοι έχουν χάσει κάθε λαϊκό έρεισμα. Τώρα που η ανεργία πάει για το 30% και φτάνει για το λαό η στιγμή του ανυποχώρητου αγώνα, εκείνοι που μαζί με τους κεντροδεξιούς «φιλαράκους» τους έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την κατάντια της χώρας και της κοινωνίας, προσπαθούν να συνασπιστούν όχι για να προσφέρουν στο λαό, αλλά για να τον εμποδίσουν να αγωνιστεί. Ελπίζουν να διασώσουν το πολιτικό τους σαρκίο χρησιμεύοντας στην ολιγαρχία, για μία ακόμη φορά, ως το χαλινάρι του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Προς τούτο άρχισαν και πάλι τα μεγάλα λόγια. Αλλά είναι ποτέ δυνατόν να μετουσιώσουν τα λόγια τους σε πράξεις; Αυτοί ποτέ δεν ακολούθησαν μια τέτοια πορεία. Άλλα έλεγαν κάθε φορά κι άλλα έκαναν, «συμπτωματικά» πάντα υπέρ των λίγων και ισχυρών.
Θεραπαινίδα της ολιγαρχίας η κεντροαριστερά (η σοσιαλδημοκρατία, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) επιχειρεί να καταστήσει ανενεργό τον ελληνικό λαό, υποδουλώνοντάς τον στον αξιολύπητο ιδεολογικό παρασιτισμό που τη διακρίνει. Ενώ η τραγωδία για τα εκατομμύρια των φτωχών μεγαλώνει, τους στέλνει να ασπαστούν τις ιδέες των Στουρναραίων και των οικονομολόγων της Μέρκελ και του ΔΝΤ με μουσική υπόκρουση τσιτάτα από τον Μαρξ. Μάταιη η προσπάθεια. Δεν ξεγελά κανένα. Ο λαός σήμερα έχει αντιληφθεί πως η σοσιαλδημοκρατία που μέχρι χτες ήταν στην υπηρεσία της ολιγαρχίας θα συνεχίσει να είναι υπηρέτριά της κι αύριο. Τη βλέπει σήμερα να δίνει μάχες εκ του συστάδην υπέρ των μεγαλοκεφαλαιούχων, μεγαλοφοροφυγάδων κ.τ.λ. Ακόμα κι αν αλλάξει τα σύμβολά της, ακόμα κι αν αλλάξουν τα ονόματα των κεντροαριστερών κομμάτων, η σοσιαλδημοκρατία δεν αλλάζει.
Οι Βενιζέλοι και οι ολιγαρχικοί κύκλοι που τους στηρίζουν μπορούν να επιτρέπουν στον εαυτό τους την πολυτέλεια να ονειρεύονται την ελληνική «Ελιά» κατά τα ιταλικά πρότυπα. Μπορούν όσο θέλουν να ονειρεύονται ότι πολιτικές καριέρες αγκαλιά με μεγαλοσυμφέροντα θα στηριχτούν, ακόμη μία φορά, στην αποδοχή ενός μέρους του λαού. Εάν η κεντροαριστερά δεν είχε ακολουθήσει μια πολιτική προδοσίας των λαϊκών συμφερόντων, θα μπορούσαν ίσως να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Τώρα όμως δεν μπορούν. Ακόμα κι αν αλλάξουν τα πρόσωπα, στην ουσία τίποτε δεν αλλάζει. Ο λαός το ’χει πια καταλάβει πως ανάλογα με τις συνθήκες η κεντροαριστερά, η σοσιαλδημοκρατία για να συνεννοούμαστε, άλλοτε γέρνει προς τα αριστερά, άλλοτε προς το κέντρο, άλλοτε προς τα δεξιά, σε καμιά όμως περίπτωση και ποτέ δεν εγκαταλείπει το στόχο: μόνιμα, σταθερά και αταλάντευτα υπηρετεί ολιγαρχικά συμφέροντα.
