ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Οσο ζει αυτή η κυβέρνηση, τόσο η πολιτική σχιζοφρένεια θα βασιλεύει! Θα αποκλείει ο πρωθυπουργός τις εκλογές και την ίδια στιγμή θα φοβάται μήπως τον ρίξουν στην επόμενη στροφή οι «κουρασμένοι» του βουλευτές. Θα λέει ότι μας σώζει και την ίδια στιγμή θα μας ποτίζει το φαρμάκι του νέου μνημονίου…
Οσο για μας, εάν ήμασταν Νεοζηλανδοί και ζούσαμε στην άλλη άκρη του κόσμου, ίσως θα δικαιολογούμαστε να κοιτάζουμε δίχως να αντιδρούμε αυτή την αξιοθρήνητη πολιτική, συντεθειμένη από εντολές προερχόμενες έξωθεν και τη βρωμιά ισχυρών συμφερόντων. Θα λέγαμε πως ό,τι γίνεται είναι για το καλό. Άλλωστε κάτι τέτοιο διατυμπανίζει η τρόικα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, η Μέρκελ, οι μεγάλες τράπεζες, ακόμα κι ο Σαμαράς, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος. Πώς θα μπορούσαμε εμείς να τους αμφισβητήσουμε, μιας και ως κάτοικοι της μακρινής Νέας Ζηλανδίας δεν έχουμε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ψιλοκοσκινίσουμε τα πράγματα;
Δεν είμαστε όμως Νεοζηλανδοί. Είμαστε Έλληνες. Ζούμε σ’ αυτή τη χώρα. Βιώνουμε μια πραγματικότητα, που δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε σαν άνθρωποι που βρίσκονται πολύ μακριά από τα γεγονότα και πιστεύουν πως δεν τους αφορούν. Εκείνο που για τους Νεοζηλανδούς μοιάζει μόνο σαν κάποιο ασήμαντο επεισόδιο της σύγχρονης Ιστορίας, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μας. Εμείς, όσο ανασαίνουμε, οφείλουμε να παλεύουμε για να βγούμε απ’ το αδιέξοδο που μας στρίμωξαν. Έχουμε μια ζωή να ζήσουμε, που τη λαμπρότητά της δεν πρέπει να αφήσουμε να επισκιάσει δια παντός μία πολιτική ταγμένη να υπηρετεί ισχυρά συμφέροντα. Οφείλουμε ως λαός να γίνουμε κυρίαρχοι της χώρας μας και να την οδηγήσουμε μακριά απ’ τα αρπακτικά.
Τα τρία αυτά χρόνια των μνημονίων οι ελληνικές κυβερνήσεις ικανοποίησαν τις εντολές των ισχυρών και ξεγέλασαν με πολλούς τρόπους το λαό. Τον ανάγκασαν να μεταθέσει τις ελπίδες του στο επόμενο μνημόνιο κι ύστερα στο άλλο, στο άλλο… Κάθε φορά που ο λαός αντιμετώπιζε ένα νέο φρικαλέο μέτρο, αναφωνούσε ο πρωθυπουργός: σπαράζει η καρδιά μου, αλλά αυτό το μέτρο θα είναι το τελευταίο, κάντε υπομονή, εάν απαρέγκλιτα εφαρμοστεί, σωθήκαμε! Και κάθε φορά η κυβέρνηση σχημάτιζε έξοχες εικόνες ενός κοντινού ελπιδοφόρου μέλλοντος. Μέτρο το μέτρο, χρόνο το χρόνο, φτάσαμε ως το σημερινό τρισάθλιο σημείο χωρίς να αντιδράσουμε, λες κι όλα αυτά δεν αφορούσαν εμάς, λες κι ήμασταν Νεοζηλανδοί και ζούσαμε στην άλλη άκρη του κόσμου!
Το φθινόπωρο έρχεται. Και τι φέρνει μαζί του; Ύμνους θριάμβου του πρωθυπουργού για τη νικήτρια απληστία των ολιγαρχών. Ταυτόχρονα η πολιτική του βοά: Θάνατος στην αμοιβή εργασίας! Θάνατος στις συντάξεις! Θάνατος στα εργασιακά δικαιώματα! Θάνατος στην Υγεία! Θάνατος στην Παιδεία! Θάνατος στην Πρόνοια! Θάνατος στην ελπίδα! Παραδοθείτε, μην αντιδράτε, αυτό είναι το μέλλον σας! Λοιπόν, μετά από τρία χρόνια κοροϊδίας τι απαντούμε σήμερα; Όχι, απαντούμε, δεν γίνεται εσαεί να σιωπούμε, δεν είμαστε Νεοζηλανδοί, τα αποτρόπαια γεγονότα μάς αφορούν, αν σας αφήσουμε θα μας ξεκάνετε όλους.
