ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
Το σημερινό μας άρθρο ξεκινάει από την αντίληψη ότι ο ρατσισμός είναι κάτι πολύ κακό, ολέθριο και για το άτομο και για την κοινωνία. Σε τούτο όμως δεν είναι σύμφωνοι όλοι στη χώρα μας. Απεναντίας, υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν τον ρατσισμό σαν κάτι το απαραίτητο, σαν ένα στοιχείο της πολιτικής τους και μάλιστα ένα στοιχείο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτών χάριν των οποίων ασκείται η συγκεκριμένη πολιτική. Ο ρατσισμός γι’ αυτούς είναι ένα είδος πέπλου, που επικαλύπτει τα εγκλήματά τους κατά της χώρας και του λαού και δικαιολογεί την άποψη ότι να ζουν ανθρώπινη ζωή δικαιούνται μόνο κάποιοι άνθρωποι που είναι διαλεχτοί και όλοι οι υπόλοιποι γεννήθηκαν να τους υπηρετούν.
Ποιοι όμως είναι αυτοί που στην Ελλάδα διακονούν τον ρατσισμό, άλλοι απροκάλυπτα, άλλοι συγκαλυμμένα; Σύμφωνα με την ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία διαπιστώνει κλιμάκωση της ρατσιστικής βίας στη χώρα μας, πρώτη και καλύτερη είναι η Χρυσή Αυγή. Που τάσσεται αναφανδόν υπέρ του ρατσισμού όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις, αποδεικνύοντας και κατ’ αυτόν τον τρόπο ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης αποτελεί τη σιδερένια γροθιά της ολιγαρχίας. Στην ενότητα της Έκθεσης για τα εγκλήματα μίσους υπάρχουν δύο αναφορές στη Χρυσή Αυγή. Η πρώτη αφορά στην… έβδομη αναβολή της δίκης τριών Ελλήνων, μεταξύ των οποίων και μίας υποψήφιας βουλευτού της Χρυσής Αυγής, που κατηγορήθηκαν για τον ξυλοδαρμό τριών Αφγανών και το μαχαίρωμα ενός από αυτούς το 2011. Η δεύτερη αναφορά γίνεται για την άρση της ασυλίας δύο βουλευτών του κόμματος, οι οποίοι συνδέθηκαν με επιθέσεις σε πάγκους λαϊκών αγορών που ανήκαν σε μετανάστες στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι. Σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στη δράση της Χρυσής Αυγής, θα μου πείτε, αλλά έστω.
Πέρα από την επισήμανση ότι η χώρα μας πέρσι καταδικάστηκε για τον βασανισμό μετανάστη και τον αποκλεισμό παιδιών Ρομά από την εκπαίδευση, η Διεθνής Αμνηστία κάνει ιδιαίτερη μνεία στην εμπλοκή ακροδεξιών συμμοριών στα καταγεγραμμένα κρούσματα ρατσιστικής βίας. Ποιοι επανδρώνουν αυτές τις συμμορίες, ποιοι δίνουν «ιδεολογική» κάλυψη, ποιοι κάνουν τα στραβά μάτια στη δράση τους, ο καθένας από εμάς ξέρει…
Η Διεθνής Αμνηστία κατηγορεί την Αστυνομία για υπερβολική χρήση βίας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και για βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης. Η πρώτη κατηγορία αφορά στο σοβαρό τραυματισμό του φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου τον περασμένο Απρίλιο, όταν αστυνομικός των ΜΑΤ τον χτύπησε με γκλομπ στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Η δεύτερη γίνεται για την υπερβολική χρήση χημικών καθώς και ρίψη λαστιχένιων σφαιρών και άλλων βολίδων πρόσκρουσης από τα ΜΑΤ τον περασμένο Αύγουστο, κατά τη διάρκεια ειρηνικής διαδήλωσης στις Σκουριές Χαλκιδικής. Υπάρχουν, επίσης, αναφορές για βασανιστήρια κρατούμενων μεταναστών και αιτούντων άσυλο κι αναφέρονται οι απαράδεκτες συνθήκες κράτησης για τους αλλοδαπούς. Για όλα αυτά τα εγκλήματα κατά του ανθρώπου, εμμέσως πλην σαφώς, δαχτυλοδείχνεται η ελληνική κυβέρνηση όχι απλώς ως φέρουσα την πολιτική ευθύνη, αλλά ως εκείνη που συνειδητά, με πράξεις και παραλείψεις, συμβάλλει στην κλιμάκωση του ρατσισμού στη χώρα μας.
