Θρίαμβος! 1.500.000 άνθρωποι ετοιμάζονται να αφήσουν τις πόλεις και να γυρίσουν
πίσω στο χωριό για μια καλύτερη ζωή! Άμα είσαι Ντερμπεντέρης, φερέφωνο της
εξουσίας, τέτοια λες. Εμείς λέμε άλλα: Η αντίστροφη εσωτερική μετανάστευση για
τη γη της επαγγελίας, το χωριό, στην πραγματικότητα είναι μια μετάβαση από τη
δυστυχία της πόλης στη δυστυχία των χωραφιών που τα εγκαταλείπουν ακόμα κι οι
αγρότες γιατί είναι ασύμφορα.
Ωστόσο για τα εκατομμύρια θύματα του
πολιτικοοικονομικού συστήματος που θα μετακινηθούν, η ελπίδα για μια καλύτερη
ζωή θα κρατηθεί ζωντανή λίγον καιρό ακόμα. Τούτο το χρονικό διάστημα είναι
αναγκαίο για την ανασύνταξη του συστήματος. Όταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι
διαπιστώσουν ότι, και στην ακραία ακόμα περίπτωση που γνωρίζουν πώς να
καλλιεργούν τη γη ή να κουρεύουν πρόβατα, τα χρήματα που θα βγάζουν θα είναι
λιγότερα από όσα ξόδεψαν για την καλλιέργεια ή για ζωοτροφές, τότε το σύστημα
θα είναι έτοιμο να διαχειριστεί τη νέα απελπισία τους, πουλώντας τους μια νέα,
πλην όμως φρούδα ελπίδα, στις… πόλεις
αυτή τη φορά.
Ας το πούμε τώρα λίγο διαφορετικά: Το σπρώξιμο
των εργατών των πόλεων στο χωριό γίνεται με μόνο στόχο όχι την εξαφάνιση των
εργατών, αλλά την ανακύκλωσή τους με νέους δυσμενέστερους όρους. Όταν ο «νέος
αγρότης» αναγκαστεί να εγκαταλείψει απογοητευμένος την ύπαιθρο γιατί δεν
«βγαίνει», ως μόνη του διέξοδο θα έχει τη δουλειά στην πόλη. Για να βρει όμως
τότε θέση εργασίας θα πρέπει να αποδεχτεί τη συστηματική και αέναη υφαρπαγή
πόρων, χρόνου, χώρου, ζωής. Με δυο λόγια, για να ξαναγίνει εργάτης ή υπάλληλος
θα πρέπει να αποδεχτεί ότι θα παίρνει κλάσμα των όσων έπαιρνε, θα τρώει
χειρότερα από ό,τι έτρωγε, θα μένει σε χειρότερο σπίτι και θα δουλεύει
περισσότερο…
Λοιπόν. Εξηγήσιμη η λάμψη χαράς στα μάτια των
Ντερμπεντέρηδων. Χωρίς καθόλου κόπο, με λίγο σπρώξιμο και λίγη προπαγάνδα, και
το εξαθλιωμένο εργατικό προσωπικό των πόλεων, που πλέον αποτελεί ορατή απειλή
για το σάπιο σύστημα, αποδυναμώνεται και αποσταθεροποιείται ακόμα περισσότερο.
Δεν θα πουν βέβαια οι Ντερμπεντέρηδες ότι αυτός που φεύγει από την πόλη στην επαρχία
θα μεταβληθεί σε αδύναμο, ανοργάνωτο, κακοπληρωμένο εργάτη γης, χωρίς ασφάλεια
στον εργασιακό του χώρο, χωρίς περίθαλψη, χωρίς σύνταξη. Το σημαντικό είναι,
όταν επιστρέψει πάλι στην πόλη, να είναι εργάτης πολύ φτηνότερος και, κυρίως,
πολύ υπάκουος. Όπως ο δουλοπάροικος του Μεσαίωνα.
