«Η Ευρωζώνη θέλει να επιβάλει κυβέρνηση της
επιλογής της στην Ελλάδα -την πρώτη αποικία της Ευρωζώνης» γράφουν σε άρθρο
τους οι Financial Times. «Η Ελλάδα δεν είναι πλέον παρά ένα προτεκτοράτο» διαπιστώνει το Spiegel.
Εάν κάνουμε μνεία αυτών των διαπιστώσεων δεν
είναι για να ενισχυθεί η πάγκοινη στην Ελλάδα πεποίθηση ότι η χώρα
ξενοκρατείται, αλλά γιατί η οικονομική κρίση αποδεικνύει ότι η θεώρηση περί
θανάτου του εθνικού κράτους δεν είναι ορθή. Ο λόγος; Μα είναι αδύνατον σε μια
πολιτική και οικονομική ένωση κρατών, όπως η Ε.Ε., που έχουν αποβάλει τον
εθνικό τους χαρακτήρα να υπάρχουν κράτη – προτεκτοράτα και κράτη – ηγεμόνες. Κι
όμως, στην Ευρώπη υπάρχει ένα κράτος – προτεκτοράτο, η Ελλάδα και ένα κράτος –
ηγεμόνας, η Γερμανία, άρα το εθνικό κράτος εξακολουθεί να υπάρχει.
Στην παρούσα συγκυρία δεν
είναι δυνατόν να διαθέτουμε διάφορες ταυτότητες (οικογενειακή, κοινωνική,
τοπική, επαγγελματική, ακόμα και… αθλητική), αλλά η εθνική, που εμπεριέχει όλες
τις άλλες μας ταυτότητες να πρέπει να θεωρείται ως ένα παρωχημένο, τεχνητό
κατασκεύασμα. Πρακτικά για την Ελλάδα η παράκαμψη της έννοιας
του έθνους και της εθνικής ταυτότητας σημαίνει άμεση αμφισβήτηση της
δυνατότητας του ελληνικού κράτους να παίρνει από μόνο του όλα εκείνα τα μέτρα
για έξοδο από την κρίση που το ίδιο θεωρεί σωστά και που μπορεί η ελληνική κοινωνία
να αντέξει.
Δεν πρέπει να μας
τρομάζει ο όρος «έθνος» επειδή κατά το παρελθόν κάποιοι τον καπηλεύτηκαν. Δεν πρέπει
να τρομάζει κυρίως την Αριστερά, η οποία γεννήθηκε και υπάρχει ως διεθνιστική
δύναμη. Άλλωστε ο διεθνισμός δεν άρνηση των εθνών, αλλά σχέση μεταξύ τους. Όταν
το εθνικό κράτος της Γερμανίας επιβάλλει την κυριαρχία του στο εθνικό κράτος
της Ελλάδας, γιατί άραγε δεν μπορεί ο Έλληνας ως Έλληνας να αμυνθεί; Και πώς θα
αμυνθεί έναντι της γερμανικότητας που του επιβάλλεται έξωθεν, εάν δεν
επικαλεσθεί την ελληνικότητά του, όλα εκείνα τα στοιχεία δηλαδή που συγκροτούν
την εθνική του ταυτότητα; Δεν αρκεί να βλέπουμε την εξαθλίωση του ελληνικού
λαού, να την καταγγέλλουμε, να διαδηλώνουμε και στο τέλος να πηγαίνουμε στο
σπίτι μας. Πρέπει να λειτουργήσουμε όλοι μαζί, με αλληλεγγύη, ως έθνος, για να
μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε στην πατρίδα μας το νόμο και το ήθος μας, που θα
υπαγορεύουν τη δική μας πολιτική, τον κώδικα δηλαδή στην ιδιωτική μας και
δημόσια ζωή, στις σχέσεις και τα συμφέροντά μας και όχι την πολιτική των
Γερμανών.
