Associated Press 20 Δεκεμβρίου 2001: η φλόγα της
εξέγερσης άναψε για τα καλά «…βήμα – βήμα, μέτρο – μέτρο. Πέτρες εναντίον
ενός ανελέητου καταιγισμού από δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, τανκς, υδροβολές.
Οι δυνάμεις ασφαλείας περιστασιακά υποχωρούσαν. Μεταφέραμε μπροστά τα
οδοφράγματά μας… Πραγματικά, πίστευα ότι μπορούσαμε να πάρουμε το Προεδρικό
Μέγαρο και έτσι πολεμούσα σα να επρόκειτο για την τελευταία μάχη. Δυστυχώς, δεν
τα καταφέραμε. Αλλά πολεμούσαμε συνεχώς για 7 ώρες, πίσω και μπροστά… Ανάμεσα
σε αυτούς που πολεμούσαν έβρισκες ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από
αριστερούς μέχρι νεαρούς που ήταν απλά οργισμένοι, συνταξιούχους, αλλά και
κατάκοπους, γερασμένους εργαζόμενους, ανθρώπους με κοστούμια και γραβάτες
κατευθείαν από τη δουλειά, τους πάντες…».
Πρόκειται για την προσωπική μαρτυρία κάποιου που
πήρε μέρος στη λαϊκή εξέγερση της Αργεντινής, που έμεινε γνωστή ως Αργεντινάσο.
Μία εξέγερση καθολική ενός λαού κουρασμένου από τα ψέματα και την αδικία μιας
ανυπόληπτης πολιτικής κάστας, ξενόδουλης, αυτοαναπαραγόμενης και
αυτοεξυπηρετούμενης εις βάρος των συμφερόντων της Αργεντινής και του
αργεντίνικου λαού. Ή μήπως πρέπει να πούμε της Ελλάδας και του ελληνικού λαού;
Όλα τα κομμάτια του παζλ ταιριάζουν. Και στην Ελλάδα έχουμε κουραστεί απ’ το
ψέμα, την αδικία και το ξεπούλημα της πατρίδας μας. Έχουμε κι εμείς απέναντί
μας μια ανυπόληπτη πολιτική κάστα, ξενόδουλη, αυτοαναπαραγόμενη και
αυτοεξυπηρετούμενη εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και του ελληνικού λαού.
Μια τρίχα μάς χωρίζει από το δικό μας Αργεντινάσο, από τη μέρα που ο κόσμος,
χωρίς να λογαριάσει τίποτα, θα κατεβεί στους δρόμους. Όπως στην Αργεντινή. Που
οι γέροι, οι γυναίκες, τα παιδιά, με τις πέτρες στα χέρια θα παρακινούν τους
άντρες να βγουν μπροστά και να παλέψουν σώμα με σώμα με την αστυνομία. Όπως
στην Αργεντινή. Που οι υπάλληλοι με τα
κοστούμια και τις γραβάτες θα αφήνουν τα γραφεία τους και θα σπάζουν τις πλάκες
των πεζοδρομίων για να εφοδιάζουν αυτούς που μάχονται στην πρώτη γραμμή. Όπως
στην Αργεντινή. Που οι μαγαζάτορες θα
κρατούν ανοιχτά τα μαγαζιά τους για να βρουν ένα μέρος να ξαποστάσουν οι απλοί
άνθρωποι του λαού από τις πολύωρες μάχες. Όπως στην Αργεντινή. Που θα τρέχει το αίμα ποτάμι, όμως το
αγωνιζόμενο και παθιασμένο πλήθος δεν θα οπισθοχωρεί, οιστρηλατημένο από τη
δίψα για εκδίκηση και το όραμα για ένα νέο μέλλον. Όπως στην Αργεντινή.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι το 2001 στην
Αργεντινή ήταν η απόφαση της κυβέρνησης
να παγώσει τις καταθέσεις των Αργεντίνων αποταμιευτών, εξαιτίας της άρνησης του
ΔΝΤ να χορηγήσει δάνεια εκ νέου, το γνωστό coralito. Τότε ο αργεντίνικος λαός
κατέβηκε στους δρόμους με κατσαρόλες και τηγάνια κι αρνήθηκε να υποστεί άλλο
τις απάνθρωπες εντολές του ΔΝΤ και τη διαφθορά των πολιτικών που οδήγησαν στην
κατάρρευση την αργεντίνικη οικονομία. Χτες πάγωσε το κούρεμα του ελληνικού
χρέους, προαναγγέλλοντας το ελληνικό coralito. Στην πραγματικότητα όμως σήμερα
στην Ελλάδα δεν χρειάζεται κανένα coralito για να εξεγερθεί ο λαός. Η σπίθα
μπορεί να ανάψει οποιαδήποτε στιγμή με οποιαδήποτε αφορμή. Τελευταίο χαρτί του
τραπεζίτη πρωθυπουργού και της μνημονιακής συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΛΑΟΣ
ήταν να προκαλέσουν μια ακόμα διαίρεση στο λαό. Το έπαιξαν χτες με τη δήλωση
Παπαδήμου στρέφοντας τους φτωχούς εναντίον των ανέργων. Ένα έργο που τη γενική
του πρόβα είδαμε να παίζεται προχτές εδώ, στην πόλη μας, με τους φτωχούς
χαλυβουργούς του Βόλου να στρέφονται εξ αντικειμένου κατά των απολυμένων
χαλυβουργών του Ασπροπύργου. Δεν σώζεται πια η παρτίδα για το σάπιο
πολιτικοοικονομικό σύστημα με κάτι τέτοια. Δεν τους σώζει ούτε η καταστολή.
Στην Αργεντινή έφτασε στα άκρα, αφήνοντας δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες
φυλακισμένους και χιλιάδες τραυματίες. Αλλά ο λαός δεν λύγισε. Ούτε εδώ θα
λυγίσει. Όταν η ρόδα της Ιστορίας αρχίζει να επιταχύνει τίποτε πλέον δεν τη
σταματά. Οι πολιτικοί δήμιοι της χώρας και του λαού κι οι οικονομικοί δολοφόνοι
του ΔΝΤ ας έχουν έτοιμα τα ελικόπτερα.
