Ενα σχολείο είναι ένας ολάκερος κόσμος, απτός όσο και το υλικό με το οποίο διαπαιδαγωγείται η νέα γενιά. Παρότι αυτοτελής, θεωρούμε ότι γνωρίζουμε αρκετά για το σχολείο κι είμαστε βέβαιοι ότι η γνώμη μας συμπίπτει με την πραγματικότητα.
Ένα όμως είναι βέβαιο. Πως όλα όσα ξέρουμε εμείς οι μεγάλοι για το σχολείο σήμερα βασίζονται στην προθυμία μας να ανατρέχουμε στις παιδικές μας αναμνήσεις και σε κάποια ρεπορτάζ των εφημερίδων, που περισσότερο φωτογραφίζουν παρά αναλύουν. Άλλη είναι η σημερινή πραγματικότητα του σχολείου. Την περικλείει ολότελα το γεγονός ότι εδώ, στην πόλη μας, το Αθλητικό Σχολείο Βόλου είναι χωρίς… γυμναστές και το Μουσικό χωρίς… μουσικούς δυο βδομάδες πριν απ’ τα Χριστούγεννα κι ενώ ο σκοπός ίδρυσής τους είναι η παροχή αθλητικής και μουσικής παιδείας! Γιατί όλα αυτά; Μα είναι απλό. Θέλουν να τα κλείσουν. Τελεία και παύλα.
Αυτή η περιφρόνηση προς τις ανάγκες της νέας γενιάς, αυτή η εγκατάλειψη, δεν σταματάει εδώ. Για παράδειγμα: Σε όλα τα σχολεία του Βόλου το περιεχόμενο των σπουδών, η θεματολογία και το αντικείμενο είναι άσχετα προς την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία καλούνται να ενταχθούν οι νέοι άνθρωποι. Εύκολα το διαπιστώνει κάποιος εάν φυλλομετρήσει οποιοδήποτε σχολικό βιβλίο. Θα δει τον κόσμο που αποκαλύπτεται σε τούτο το βιβλίο και το βιβλίο καθεαυτό να είναι διαχωρισμένα από την πραγματικότητα. Συγχρόνως το περιεχόμενο του βιβλίου, ο κόσμος που περικλείει, δεν απαντάει στις ανάγκες του παιδιού, δεν ανάβει σπίθες στο πνεύμα και την ψυχή του, αλλά κρατάει το βλέμμα του χαμηλά, στη φτήνια, την ανοησία και την απόγνωση. Καμία έξαρση. Απαγορεύεται ρητώς και δια ροπάλου.
Άλλο παράδειγμα: Η ίδια φτήνια, η ίδια ανοησία, η ίδια απόγνωση εντοπίζονται στο σχολικό κτήριο, που είναι όμοιο με φυλακή. Δεν είναι υπερβολή. Φέρτε στο νου σας ένα οποιοδήποτε σχολείο του Βόλου και συγκρίνετέ το με τις Δικαστικές Φυλακές της πόλης. Τα δύο κτήρια είναι πανομοιότυπα. Και κλείνουν μέσα τους ψυχές μαραζωμένες και ψυχές που πρέπει να μαραζώσουν…
