Εδώ και δεκαετίες οι καρέκλες του δημοτικού συμβουλίου αναγνωρίστηκαν ως εμπόρευμα και η εμπορική αξία τους με την πάροδο του χρόνου έγινε ευρύτερα αποδεκτή, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί ταγοί μας να τις δέχονται ως εγγύηση ότι θα αποδώσουν τα οφειλόμενα, αν εκλεγούν, στους υποστηρικτές τους -συνήθως κύκλους συμφερόντων με ονοματεπώνυμο.
Αποδείξεις που πιστοποιούν τέτοιες συναλλαγές βρίσκονται σε πάμπολλα παραδείγματα αδιαφορίας προς την πόλη και τους πολίτες της. Ως σήμερα αδιάλειπτα η ΑΓΕΤ, η Χαλυβουργία, το Λιμάνι έχουν δωρίσει τόσους πολλούς ρύπους στον ουρανό του Βόλου, που η πόλη έφτασε να συγκαταλέγεται στη χρυσή δεκάδα των πλέον βρώμικων πόλεων της Ευρώπης! Το νερό του Πηλίου χύνεται στη θάλασσα και πίνουμε πανάκριβο νερό αμφίβολης ποιότητας από τις γεωτρήσεις. Τα πάρκα εγκαταλείφτηκαν. Το ίδιο και οι πλατείες. Τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι μοιάζουν βομβαρδισμένα. Οι πεζόδρομοι μεταβλήθηκαν σε πάρκινγκ, σε φρούρια οι ποδηλατόδρομοι. Οι κοινωνικές δομές ξεχαρβαλώθηκαν… Έχουμε όμως θεάματα, γιορτές και πανηγύρια για να ξεχνιέται ο κόσμος.
Οι σχολιασμοί, οι λεκέδες, τα σημάδια απαξίωσης της πόλης, ένα συγκεκριμένο έργο ή η απουσία του χαρακτηρίζουν σήμερα στη συνείδηση του κόσμου τις καρέκλες στο δημοτικό συμβούλιο σαν τον πιο απευκταίο τόπο. Μπορεί να είμαστε απρόθυμοι να αποδεχτούμε μια τέτοια άποψη, όμως η υποβόσκουσα αντίληψη ότι όλοι όσοι κράτησαν τις τύχες της πόλης μας στα χέρια τους προκάλεσαν το χάλι της, η διακαής επιθυμία να μην ήταν τα πράγματα έτσι έστω και για μια στιγμή, ο μεγάλος θυμός που γεννιέται από τα δυο, είναι κοινός τόπος σε πολύ περισσότερους πολίτες από ό,τι συμφέρει τους επικεφαλής των ψηφοδελτίων να παραδεχτούν.
Γι’ αυτό και οι τελευταίοι έχουν αποδυθεί σε έναν κοπιώδη αγώνα ώστε να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτιά τους όχι μόνον με το παλιό, φθαρμένο υλικό, αλλά και φρεσκαδούρα. Να καθίσουν στις καρέκλες του Δήμου, νέα, άφθαρτα πρόσωπα. Όμως δεν βρίσκουν! Ποιος θα ήθελε σήμερα μια τέτοια καρέκλα;
Καρέκλα στο Δήμο
